Πίσω από τα καρτούν

Η κακιά Κρουέλα από τα «101 σκυλιά της Δαλματίας» και οι τρεις πρωταγωνιστές του «Ηρακλή» μιλούν για την εμπειρία της μετενσάρκωσής τους σε ήρωες καρτούν. Δεν αρκεί, όπως λένε, μόνο μια καλή φωνή αλλά να ζεις την κατάσταση τη στιγμή που κάνεις τη μεταγλώττιση μέσα στο στούντιο. Κλείνουν τις κουρτίνες για να μην τους βλέπουν οι γύρω και ταξιδεύουν στον παραμυθένιο κόσμο της Ντίσνεϊ. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι αυτή τη δουλειά την κάνουν κατά κύριο λόγο ηθοποιοί. Ανθρωποι που δεν φοβούνται να «τσαλακώσουν» τη φωνή τους και να παίξουν με αυτήν ακόμη και στην καθημερινή ζωή τους. Για αυτούς είναι ψεύτης όποιος δηλώνει ότι τα κινούμενα σχέδια είναι μόνο για μικρούς. Θυμούνται τα παιδικά τους χρόνια και χωρίς καμία προκατάληψη συσχετίζουν τους αγαπημένους και μη ήρωες γνωστών κινουμένων σχεδίων αλλά και παραμυθιών με ανθρώπους της πολιτικής και της τέχνης Βάσια Τριφύλλη

(Κρουέλα – «101 Σκυλιά της Δαλματίας»).

Είμαι η Μάγια η μέλισσα:

Και έχω μεγαλώσει γενιές, με τη φωνή μου.

Με θεωρούν ταλέντο στο ντουμπλάζ:

Το όνειρό μου δεν ήταν όμως να γίνω διάσημη ντουμπλέζ.

Θα αυτοκτονούσα:

Αν με είχαν κατατάξει στην κάστα των ηθοποιών που μπορούν μόνο να ντουμπλάρουν.

Η ευκολία να ντουμπλάρεις κινούμενα σχέδια:

Δεν υπάρχει απόλυτη ταύτιση με το στόμα του καρτούν όπως γίνεται με τους ανθρώπους.

Είμαι η καλύτερη ντουμπλέζ της Γκλεν Κλόουζ στον κόσμο:

Αυτό είπαν όταν άκουσαν τη φωνή μου στην Ντίσνεϊ.

Είμαι ένα κακέκτυπο της εκάστοτε ηρωίδας:

Το μόνο που μου μένει είναι να μπω στην ερμηνεία της, να τη φορέσω, να γίνει ένα με τη σάρκα μου.

Με την Κρουέλα μπήκα στο στούντιο:

Και σε δύο μέρες είχαμε τελειώσει.

Η Κρουέλα ήταν μια κακιά γυναίκα:

Δεν μπορούσες όμως να τη μισήσεις, γιατί η Γκλέν Κλόουζ την έκανε καρικατούρα.

Οι κακοί άνθρωποι είναι πολύ κωμικοί:

Αυτο είναι το δίδαγμα της ιστορίας.

Υπάρχουν ηθοποιοί που δεν μπορούν να ντουμπλάρουν ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό:

Είναι θέμα ταλέντου αλλά και συγχρονισμού τού ματιού και του στόματος.

Η φωνή μου στο ντουμπλάζ με άριστα το δέκα:

Παίρνει 120 (γέλια).

Οσα λεφτά και αν μου δώσουν:

Πάντα χαρίζω τη φωνή μου.

«Τσαλακώνω» τη φωνή μου συνεχώς:

Και το αστείο είναι ότι δεν περιμένω να γελάσουν οι άλλοι (γέλια).

Δεν είμαι υπέρ της μεταγλώττισης:

Δεν λέω, μπορεί να βοηθάει τους αγράμματους ή τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, αλλά τον Ντάστιν Χόφμαν Ελληνα δεν μπορώ να τον φανταστώ.

Κινούμενα σχέδια για μεγάλους:

Και όποιος πει το αντίθετο είναι μεγάλος ψεύτης.

Τι εννοώ:

Με πρόσχημα τους μικρούς πηγαίνουν και εκείνοι στον κινηματογράφο και το διασκεδάζουν.

Βλέποντας «Το σπαθί του βασιλιά Αρθούρου» στον Απόλλωνα:

Μικρή τότε, παρασυρμένη από τη μαγεία της εικόνας και του ήχου, ξέχασα ότι η κακιά κουκουβάγια ήταν καρτούν και φώναξα μέσα στον κινηματογράφο: «Τι μεγάλη ηθοποιός αυτή η κουκουβάγια» και φυσικά λύθηκε στα γέλια όλη η αίθουσα.

Απωθημένο μου:

Θα ήθελα να ντουμπλάρω την Ντόλι, το άλογο του Λούκι Λουκ ή τη γιαγιά Ντάλτον.

Ενα κακό παραμύθι:

Ο Κοντορεβιθούλης.

Γιατί;

Μα είναι δυνατόν να υπάρχουν γονείς που παρατούν τα παιδιά τους στο δάσος και αυτά τα καημένα γυρίζουν σε αυτούς που τα παράτησαν;

Δεν θα ξαφνιαστώ αν παρουσιαστεί μπροστά μου ένα χελωνονιντζάκι:

Μας έχουν κάνει μια μικρή πλύση εγκεφάλου.

Θεωρώ τον Σπίλμπεργκ ύποπτο άνθρωπο:

Οπως ο Ιούλιος Βερν ήταν ένα πολύ καλό μέντιουμ, το ίδιο πιστεύω και για τον Σπίλμπεργκ.

Αν ο κακός λύκος δούλευε:

Θα ήταν ο εκάστοτε υπουργός Οικονομικών.

Αν η Κοκκινοσκουφίτσα ζούσε ανάμεσά μας:

Θα ήταν η Βάσω Παπανδρέου. Γιατί είναι ακριβώς το αντίθετο, έχει αυτό το βαρύ στο βλέμμα της.

Ο Ρομπέν των… Αθηνών:

Ο Δημήτρης Τσοβόλας.

Ο Σκρουτζ της Βουλής:

Ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος. Οπως αποδεικνύεται τελικά στο παραμύθι, είναι ένας γλυκός γκρινιάρης. Χρυσούλα Διαβάτη

(Λάχεσις – «Ηρακλής ­ Πέρα από τον μύθο»)

Στον «Ηρακλή ­ Πέρα από τον μύθο»:

Ημουν η Λάχεσις, ένα πολύ συμπαθητικό καρτούν.

Στην «Παναγία των Παρισίων»:

Ημουν ένα αγαλματάκι, κάτι σαν καλικαντζαράκι, το οποίο όμως είχε πολύ χιούμορ.

Μεταγλώττιση, βαθμός δυσκολίας Νο 1:

Η γλώσσα μας έχει πολλά φωνήεντα σε αντίθεση με την αγγλική.

Μεταγλώττιση, βαθμός δυσκολίας Νο 2:

Η μετάφραση μιας αγγλικής λέξης στα ελληνικά μπορεί να είναι μια ολόκληρη φράση ή το αντίθετο.

Η επιλογή για να κάνεις ντουμπλάζ σε κινούμενα σχέδια:

Να ταιριάζει η φωνή σου με την ήδη υπάρχουσα, ξένη, φωνή του καρτούν.

Θα μου μείνει αξέχαστη:

Η Μαντάμ Τσαγερό. Επρεπε να ντουμπλάρω τη φωνή τής Λάνσμπερι. Ημουν τότε πολύ νεότερη από την ηθοποιό και πίστευα ότι θα αποτύχω.

Ηταν διπλή η χαρά μου:

Οταν οι αμερικανοί παραγωγοί παραδέχθηκαν πως είχαν κάνει λάθος που είχαν βάλει τη Λάνσμπερι. Δεν ήμουν καλύτερη αλλά ταίριαζα καλύτερα στον ρόλο.

Τα χρήματα δεν είναι το κίνητρο:

Για να δανείσω τη φωνή μου σε καρτούν.

Αλλα ούτε και η πρωτιά:

Ερχόμαστε πάντα δεύτεροι, αφού δεν υπάρχουν ελληνικά κινούμενα σχέδια.

Δεν βρίσκω ενδιαφέρουσες τις μεταγλωττίσεις:

Δεν είμαστε δημιουργοί. Απλώς προσπαθούμε να μπαλώσουμε κάποιες καταστάσεις.

Μια μέρα στο στούντιο:

Με ακουστικά στα αφτιά, μπροστά στην οθόνη ­ που παίζει την ιστορία ­ και εσύ να προσπαθείς.

Θα ήμουν τρελή:

Αν βαθμολογούσα τη φωνή μου.

Με προδίδει η φωνή μου:

Κυκλοφορώ και περνώ απαρατήρητη. Αν τύχει όμως και ακουστεί η φωνή μου…

Είναι επιλογή μου:

Να ταλαιπωρώ τη φωνή μου, τσαλακώνοντάς την.

Μια ιστορία γίνεται ελκυστική:

Από τον τρόπο και τη χροιά της φωνής.

Μια φωνή εκφράζει:

Εσωτερικό κόσμο.

Ενας άσχημος άνθρωπος με ωραία φωνή:

Γίνεται αμέσως γοητευτικός.

Η φωνή μου ένα μουσικό όργανο:

Βιολί. Αν δεν είσαι δεξιοτέχνης του είδους, ο ήχος που παράγει είναι για κλάματα.

Σκρουτζ, ένας ήρωας ανάμεσά μας:

Αυτός που νομίζει ότι θα είναι αιώνιος. Οι Ελληνες. Ολοι μαζεύουμε χωρίς να απολαμβάνουμε.

Ντόναλντ, ένας ήρωας υπό εξαφάνιση:

Αυτός που την πληρώνει πάντα αλλά όλα του βγαίνουν καλά μέσα από την αθωότητά του. Σήμερα δεν υπάρχει Ντόναλντ.

Κακός λύκος, ο κόσμος του θεάματος:

Ξερετε πόσες Κοκκινοσκουφίτσες έχει καταβροχθίσει;

Δεν μου αρέσει η αισθητική των παραμυθιών:

Εχω μείνει στις κούκλες με μπουκλωτά μαλλιά και τα αγγελουδάκια.

Η πολιτική δεν θα μπορούσε να ήταν παραμύθι:

Δεν έχει χιούμορ, είναι απλώς ένα αναγκαίο κακό. Χριστόφορος Παπακαλιάτης

(Ηρακλής – «Ηρακλής ­ Πέρα από τον μύθο»)

Ο Ηρακλής της Ντίσνεϊ:

Ενας χαρακτήρας πολύ άγαρμπος, αυθόρμητος, αγαθός, ηθικός, που προσπαθεί να καταφέρει τα πάντα χωρίς βία.

Οι ομοιότητες Χριστόφορου και Ηρακλή:

Είμαι εξίσου άγαρμπος και αυθόρμητος.

Το δίδαγμα της ιστορίας:

Για να γίνεις ήρωας πρέπει πρώτα να γίνεις ήρωας καρδιάς.

Μια μέρα στο στούντιο με τον Ηρακλή:

Ηταν πολύ κουραστικό. Εκλεινα τις κουρτίνες για να μη με βλέπουν γιατί ντρεπόμουν.

Ο λόγος:

Για να ακούγεται η φωνή μου όπως έπρεπε χτυπιόμουν ­ σαν τον Ηρακλή ­ μέσα στο στούντιο (γέλια), δεν γινόταν να μείνω ακίνητος.

Δεν θα έκανα ποτέ:

Ντουμπλάζ κατά αποκλειστικότητα.

Η φωνή πλάθεται:

Μέσα από ειδικά μηχανήματα. Μπορεί να την τραβήξουν ή να την κάνουν πιο κοφτή.

Εκμεταλλεύομαι τη φωνή μου:

Γιατί πουλάει. Και για να πω την αλήθεια, δεν νομίζω ότι είναι χαρακτηριστική.

Εμμονη ιδέα στην πρεμιέρα της ταινίας:

Πώς θα ακουστεί η φωνή μου στην τεράστια αίθουσα του κινηματογράφου.

Ο Ηρακλής ήταν η πρώτη μεταγλωττισμένη ταινία που έχω δει:

Τα σιχαίνομαι. Ντρέπομαι που το λέω αλλά χάνουν τη μαγεία τους.

Κάνω συνεχώς γκριμάτσες στη ζωή μου:

Αγαπημένη μου, το πιθηκάκι. (γέλια)

Κινούμενα σχέδια:

Τα παιδικά μου χρόνια.

Τα σύγχρονα κινούμενα σχέδια:

Είναι στείρα, δεν διαθέτουν φαντασία, είναι βίαια και, το κυριότερο, δεν σε ταξιδεύουν, δεν σε κάνουν να νιώσεις παιδί.

Ζούμε σε ένα παραμύθι:

Αν δεν παραμυθιαζόμασταν, δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Να μεγαλώνεις ξέροντας ότι 8-4 θα πας στη δουλειά σου και στα 30 θα παντρευτείς και θα κάνεις οικογένεια. Ε, και;

Το καρτούν που αντιπαθώ:

Ο Μίκι Μάους. Είναι ένας εξυπνάκιας που ανακαλύπτει τα πάντα.

Το παραμύθι που με τρόμαζε:

Η Κοκκινοσκουφίτσα. Ηταν ένα τραύμα.

Το δίδαγμα της Κοκκινοσκουφίτσας:

Τα παιδιά δεν πρέπει να περπατούν μόνα τους στο δάσος.

Αν έγραφα την Κοκκινοσκουφίτσα από την αρχή:

Δεν θα έκανα τον λύκο τόσο κακό ούτε θα έγραφα τη σκηνή που ο κυνηγός σκίζει την κοιλιά του λύκου και βγαίνει η γιαγιά.

Οι ιστορίες της γιαγιάς:

Δεν ήταν παραμυθένιες. Ηταν ιστορίες από την κατοχή. Ματθίλδη Μαγγίρα

(Μεγάρα – «Ηρακλής ­ Πέρα από τον μύθο»)

Η γυναίκα Μεγάρα:

Πληγώθηκε από έναν άντρα που αγάπησε πολύ και αποφάσισε να γίνει ψυχρή και να αφαιρέσει κάθε είδους συναισθηματισμό. Δίνει λοιπόν την ψυχή της στον Αδη και αυτός τη ρίχνει στον Ηρακλή για να βρει το αδύνατο σημείο του.

Η γυναίκα Ματθίλδη:

Πολύ συναισθηματική. Εχω πολλές ομοιότητες με τη Μεγάρα στο δεύτερο μέρος της ταινίας, όταν γίνεται και εκείνη συναισθηματική.

Με επέλεξαν να κάνω τη Μεγάρα:

Γιατί η φωνή μου ταίριαζε με αυτήν της αμερικανίδας ηθοποιού που είχε κάνει το αρχικό ντουμπλάζ.

Δεν αρκεί όμως η χροιά της φωνής:

Πρέπει να βγαίνουν και οι καταστάσεις.

Η δυσκολία να ντουμπλάρεις ένα καρτούν:

Η γραμμή είναι ήδη δοσμένη από τους ξένους ηθοποιούς και πρέπει να πατήσεις στα δικά τους χνάρια και να το βγάλεις στην ελληνική γλώσσα, στην ελληνική ψυχοσύνθεση.

Μια μέρα μέσα στο στούντιο:

Καθόμουν πάνω στην πλάτη μιας καρέκλας και είχα την αίσθηση της τραμπάλας. Ηταν θέμα ισορροπίας ότι δεν έπεσα. Ισως αυτό λοιπόν να μου έδινε την αέρινη αίσθηση που έχουν τα καρτούν.

Εβαλα τα κλάματα στο στούντιο:

Οταν πέθανε η Μεγάρα.

Οταν παρακολουθώ κινούμενα σχέδια:

Μετά από ώρα ταυτίζομαι με τους ήρωες και τους βλέπω ως όντα υπαρκτά, που ζουν και αναπνέουν.

Προετοιμασία προτού ξεκινήσω το ντουμπλάζ:

Γαργάρες με αχινάτσια, ειδικές σταγόνες. Εχω δει αποτέλεσμα. (γέλια)

Τη φωνή μου τη νοικιάζω:

Την ώρα όμως που είμαι στο στούντιο και έχω μεταμορφωθεί σε Μεγάρα, δεν σκέφτομαι τα λεφτά, το ζω.

Μπορώ να κάνω τη φωνή μου να μοιάζει ακόμη και ανδρική:

Θυμάμαι, έκανα σε ένα θεατρικό το αγόρι και αφού τελείωσε η παράσταση ήρθε μια κυρία στο καμαρίνι και μου έπιασε το στήθος εν ψυχρώ λέγοντάς μου: «Ωστε είσαι κορίτσι».

Το παραμύθι της γιαγιάς:

Ηταν η Σταχτοπέπελη.

Οχι, δεν είχε καμία σχέση με τη Σταχτοπούτα:

Ηταν ένα παραμύθι που έφερνε η γιαγιά Ματθίλδη από την Ανατολική Θράκη…

Απωθημένο μου:

Οταν ήμουν στη σχολή, έλεγα στον καθηγητή μου Κώστα Γεωργουσόπουλο να ντυθεί εκείνος Οβελίξ και εγώ Αστερίξ. Δεν μου το αρνήθηκε αλλά ποτέ δεν τα καταφέραμε.

Αν η πολιτική ήταν παραμύθι:

Θα την παρομοίαζα με μια πολυκατοικία όπου όλοι πληρώνουν τα κοινόχρηστα αλλά το καλοριφέρ και το ασανσέρ δεν λειτουργούν.

Κρυφή μου επιθυμία:

Μια μέρα να γίνω καρτούν. Δεν με νοιάζει αν θα εξαϋλωθώ γιατί τα καρτούν είναι αθάνατα.