Αποστολή Βρυξέλλες

«Είμαι η Αζια Αρτζέντο. Σκηνοθέτης και ηθοποιός, καλλιτέχνης και ακτιβίστρια, μητέρα και κόρη. Δυσκολεύτηκα να γράψω την ιστορία που θα σας πω και μερικοί ίσως δυσκολευτείτε να την ακούσετε» είπε την Τετάρτη η Αρτζέντο μιλώντας σε εκδήλωση του Ευρωκοινοβουλίου με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Η ιταλίδα καλλιτέχνις, μαζί με την αμερικανίδα ηθοποιό Ασλεϊ κΤζαντ, είναι εκείνες που πρώτες μίλησαν επωνύμως για τον Χάρβεϊ Γουάινστιν τον περασμένο Οκτώβριο και έθεσαν σε κίνηση την παγκόσμια χιονοστιβάδα κατά της σεξουαλικής παρενόχλησης.

«Αρχισα να παίζω σε ταινίες από εννέα ετών. Πάντα μου άρεσε το σινεμά. Σύντομα όμως κατάλαβα πώς είναι οργανωμένη η βιομηχανία του θεάματος: στην κορυφή βρίσκονται οι παραγωγοί και οι σκηνοθέτες, μετά οι ηθοποιοί και κάτω-κάτω οι γυναίκες. Στα γυρίσματα δεν είχα καμία δύναμη. Εκανα ό,τι μου έλεγαν. Ουσιαστικά μεγάλωσα στα πλατώ. Αλλά όσο μεγάλωνα, οι ρόλοι που μου πρόσφεραν γίνονταν όλο και πιο αισθησιακοί. Δεν είχα επιλογή. Αν ήθελα να δουλεύω, έπρεπε να δέχομαι τους ρόλους αυτούς. Οι γυναίκες στο σινεμά είναι είτε μητέρες είτε πόρνες», συνέχισε η Αρτζέντο μιλώντας σε ένα κοινό δημοσιογράφων από ευρωπαϊκές χώρες.

«Σε μένα πρόσφεραν ρόλους πόρνης που απαιτούσαν να φοράω είτε σέξυ φορέματα είτε εσώρουχα. Στα 20 μου πέρασα από οντισιόν για την ταινία ‘Β. Monkey’ (της εταιρείας Miramax του Χάρβεϊ Γουάινστιν). Ηταν η πρώτη μου αγγλόφωνη ταινία και ήμουν τόσο περήφανη. Τον Μάιο του 1997, ήμουν στις Κάννες για την πρεμιέρα. Ενας συνεργάτης του Γουάινστιν μου είπε ότι θα με πήγαινε σε ένα πάρτι αλλά το ‘πάρτι’ αποδείχθηκε μόνο για δύο. Ετσι στα 21 μου με βίασε ο Γουάινστιν».

«Η υπερασπιστική γραμμή που ακολουθεί ο Γουάινστιν είναι η εξής: ‘Δεν εφηύρα εγώ τον ‘καναπέ της οντισιόν’ και ‘Αν μια γυναίκα κάνει σεξ για να προωθήσει την καριέρα της, δεν είναι βιασμός’. Εμένα όμως μου είπαν ότι θα με πήγαιναν σε πάρτι και με οδήγησαν σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Ημουν σαν πρόβατο που το πήγαν για σφαγή».

«Αν μπορούσα να πάρω πίσω εκείνη τη νύχτα θα το έκανα. Με σημάδεψε για πάντα. Απογοητεύτηκα από τους ανθρώπους και την ζωή, είχα μετατραυματικό σύνδρομο, κατάθλιψη. Κάνω ψυχοθεραπεία μια ζωή και ποτέ δεν επουλώθηκα. Δεν μίλησα σε κανένα ή γι’ αυτό. Παρίστανα ότι δεν συνέβη ποτέ και έγινε τεράστιο, ανεξέλεγκτο. Επηρέασε όλη μου την ζωή. Δεν ήθελα να αισθάνομαι θύμα».

«Μου πήρε πολλά χρόνια για να μπορέσω να μιλήσω σε κάποιον. Πριν από τέσσερα χρόνια, όταν ήμουν πια 38 χρονών και μητέρα δύο παιδιών, μια φίλη μου διηγήθηκε μια παρόμοια εμπειρία της και της τα είπα όλα. Κλάψαμε μαζί. Ωσπου τον περασμένο Σεπτέμβριο με πήρε τηλέφωνο ο δημοσιογράφος Ρόναν Φάροου του περιοδικού New Yorker. Τότε συνειδητοποίησα ότι πολλοί γνώριζαν τι μου συνέβη, όχι μόνο ο Γουάινστιν αλλά και όλοι όσοι τον ‘διευκόλυναν».

«Σκέφτηκα την οικογένειά μου και πώς θα τους επηρέαζε το άρθρο του New Yorker«. Η Αρτζέντο έχει μια κόρη 16 ετών και έναν γιο εννέα. «Τους προετοίμασα πριν κυκλοφορήσει, αλλά δεν ήταν εύκολο». Το άρθρο του New Yorker δημοσιεύτηκε στα τέλη του περασμένου Οκτωβρίου. Είχε προηγηθεί, στις αρχές Οκτωβρίου, αντίστοιχο άρθρο στους New York Times με παρόμοιες αποκαλύψεις της ηθοποιού Ασλεϊ Τζαντ για τον Γουάινστιν. «Φοβόμουν την κατακραυγή στην Ιταλία, χώρα σεξιστική ως το κόκαλο όπου υπάρχει μισογυνισμός και μια γυναίκα δολοφονείται από έναν άντρα κάθε τρεις μέρες. Μια χώρα όπου ως το 1991 ένας βιαστής μπορούσε να παντρευτεί το θύμα του και να μην αντιμετωπίσει τον νόμο. Ακόμη και σήμερα ο νόμος μοιάζει να έχει σχεδιαστεί για να προστατεύει τον βιαστή».

«Οταν αποφάσισα να μιλήσω, στην Ιταλία με θεώρησαν πόρνη. Σπίλωσαν την υπόληψή μου. Ανθρωποι που δεν με γνώριζαν συζητούσαν σε πάνελ στην τηλεόραση για το αν με είχε βιάσει ο Γουάινστιν ή όχι. Στα μάτια τους, όχι μόνο έφταιγα για τον βιασμό μου αλλά τον ήθελα κιόλας. Ετσι έγινα ακτιβίστρια». Η Αρτζέντο έχει κάνει μήνυση σε επτά από εκείνους που συμμετείχαν στα πάνελ _ «ήθελα να κάνω σε 12 αλλά είναι πολλά τα χρήματα», είπε. Μόνο μετά την παγκόσμια κατακραυγή, τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης άρχισαν να αλλάζουν στάση απέναντί της.

«Καθεμία από μας θα μπορούσε να είχε μια τέτοια εμπειρία λόγω της ανισορροπίας της δύναμης. Χάρη στο #MeToo σήμερα κάθε γυναίκα έχει φωνή. Το #MeToo έχει την δυνατότητα να γίνει η μεγαλύτερη επανάσταση για τις γυναίκες μετά το δικαίωμα ψήφου. Στα 21 μου δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα ερχόμουν μια μέρα στο Ευρωκοινοβούλιο να πω την ιστορία μου».

Η Αρτζέντο λέει ότι δεν θέλει να συγχωρέσει τον Γουάινστιν αλλά ζητά δικαιοσύνη. «Εμείς οι πρώτες που μιλήσαμε ρισκάραμε τα πάντα. Σήμερα σχεδόν 100 γυναίκες έχουν βγει εναντίον του Γουάινστιν, οι 12 τον κατηγορούν για βιασμό. Ο ίδιος όμως βρίσκεται σε ένα σπα στην Αριζόνα όπου κάνει θεραπεία για τον εθισμό του στο σεξ. Δεν έχει κανέναν εθισμό στο σεξ. Είναι τέρας και αυτό δεν θεραπεύεται. Για να σκοτώσουμε το ‘τέρας’, πρέπει να υψώσουμε την φωνή μας».

Κληθείσα να σχολιάσει το άλλο άκρο, της πολιτικής ορθότητας, που στις ΗΠΑ τουλάχιστον τείνει να ενοχοποιήσει το φλερτ, και την επιστολή διαμαρτυρίας κατά του #MeToo, την οποία προσυπέγραψε και η Κατρίν Ντενέβ, η Αρτζέντο απάντησε: «Για τις γυναίκες είναι απολύτως σαφές τι είναι φλερτ, τι παρενόχληση και τι κακοποίηση. Αν η Ντενέβ και οι υπόλοιπες μπορούσαν να δουν πόσες φορές έχουν κακοποιηθεί, θα τρελαίνονταν. Γι’ αυτό επιλέγουν να μην το βλέπουν».