Τα βραβεία δεν θα μπορούσαν να μοιραστούν καλύτερα και η μόνη ίσως έκπληξη ήταν ότι καλύτερη ξενόγλωσση ταινία κρίθηκε η «Φανταστική γυναίκα» του Χιλιανού Σεμπαστιάν Λέλιο, η ιστορία μιας trangender (η αληθινή trangender Ντανιέλα Βέγκα) στην σύγχρονη Χιλή. Όταν η Βέγκα ανέβηκε στην σκηνή για μια παρουσίαση ζήτησε από το κοινό να ανοίξει την καρδιά του και να δει την αγάπη.
Η «Μορφή του νερού» του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο απέσπασε τέσσερα Οσκαρ, ταινίας, σκηνοθεσίας, σκηνικών και μουσικής- ένα δεύτερο για τον Αλεξάντερ Ντεσπλά που στον ευχαριστήριο λόγο του αναφέρθηκε και στην χώρα μας λέγοντας «η μητέρα μου είναι 90 (όσο τα Οσκαρ) και θα είναι πολύ χαρούμενη σήμερα. Είναι Ελληνίδα παρεμπιπτόντως…»
Το χιούμορ ήταν κάτι που εφέτος έλειψε, το φιάσκο των περσινών Οσκαρ με το λάθος «La La Land» – «Moonlight» παραμένει νωπό. Ωστόσο ο πάγος έσπασε με την έξυπνη κίνηση της Ακαδημίας Κινηματογράφου να βγάλει τους Γουόρεν Μπίτι και Φέι Ντάναγουεϊ στη σκηνή προκειμένου να δώσουν εκείνοι το Οσκαρ καλύτερης ταινίας.
Ηταν εκείνοι που πέρσι είχαν διαβάσει τον λάθος φάκελο και κατά κάποιο τρόπο θεωρούνταν οι βασικοί υπεύθυνοι της γκάφας που έχρισε το «La La Land» το Οσκαρ καλύτερης ταινίας ενώ ο πραγματικός νικητής ήταν το «Moonlight».
Η Φράνσες Μακ Ντόρμαντ βραβεύθηκε για τις «Τρεις πινακίδες έξω από το Εμπιγκ στο Μιζούρι» και ο Γκάρι Ολντμαν για τον ρόλο του Γουίνστον Τσόρτσιλ στην «Πιο σκοτεινή ώρα». Και οι δύο ήταν τα φαβορί. Ο Ολντμαν ήταν αρκετά τυπικός στον ευχαριστήριο λόγο του αλλά η Μακ Ντόρμαντ έκανε σόου όταν ακουμπώντας το βραβείο της στο πάτωμα ζήτησε από όλες τις γυναίκες που ήταν υποψήφιες εφέτος και βρίσκονταν στην αίθουσα να σηκωθούν για να δεχθούν χειροκρότημα.
«Τα κατάφερα μόνη μου!» ήταν το πρώτο πράγμα που είπε η Αλισον Τζένει όταν σηκώθηκε για να παραλάβει το Οσκαρ Β’ ρόλου για το «Εγώ η Τόνια», ενώ όταν οι Εμα Στόουν ανέβηκε για να παρουσιάσει τις υποψηφιότητες για το Οσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας είπε «αυτοί οι τέσσερις άντρες και η Γκρέτα Γκέργουϊγκ», αναφερόμενοι στην σκηνοθέτρια της ταινίας «Lady Bird» – που μαζί με το «The Post» ήταν οι μόνες ταινίες από τις εννέα που ήταν υποψήφιες για το καλύτερης ταινίες και δεν κέρδισαν πουθενά.
Κάτι αλλάζει στο Χόλιγουντ και οι γυναίκες φαίνεται ότι για πρώτη φορά σε τόσο έντονο βαθμό τείνουν να πάρουν το πρώτο χέρι.
Σε αντίθεση με το «Lady Bird», η «Δουνκέρκη» κέρδισε τρία Οσκαρ όλα όμως σε κατηγορίες τεχνικές. Μοντάζ ήχου, μιξάζ ήχου και μοντάζ. Δύο δόθηκαν και στο «Blade Runne 2049», οπτικών εφέ και φωτογραφίας για τον Ρότζερ Ντίκινς, έναν βετεράνο του τομέα του που παρά τις 13 (!!) μέχρι εφέτος υποψηφιότητές του (πρώτη ήταν για την «Τελευταία έξοδο: Ρίτα Χέιγουορθ») δεν είχε κερδίσει ποτέ.
Ο Ντίκινς κατά την γνώμη μου ήταν ο πιο συγκινητικός στον λόγο του μιλώντας για την ομαδική δουλειά που έγινε στην ταινία. «Αυτό το Οσκαρ είναι όλων μας» είπε.
Τέλος στο διασκευασμένο σενάριο, ένας άλλος βετεράνος, ο Τζέιμς Αϊβορι (που ανέβηκε με μπαστούνι στη σκηνή) κέρδισε σε ηλικία 90 ετών (είναι γεννημένος το 1928) το πρώτο του Οσκαρ για το «Να με φωνάζεις με το όνομά σου» που δεν κέρδισε κάτι άλλο. Ο Αϊβορι έχει υπάρξει τρεις ακόμα φορές υποψήφιος και τις τρεις στην κατηγορία της σκηνοθεσίας.
Μισό περίπου αιώνα νεώτερος του Αϊβορι, ο Τζόρνταν Πιλ κέρδισε το βραβείο πρωτότυπου σεναρίου για το θρίλερ «Τρέξε!» που επίσης δεν κέρδισε κάτι άλλο.
Στιγμιότυπο που επίσης άξιζε τον κόπο ήταν η επίσκεψη κάποιων υποψηφίων και μη καλλιτεχνών σε μια αίθουσα δίπλα στην Kodak Theatre όπου παιζόταν το preview μιας νέας ταινίας.
Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, ο Αρμι Χάμερ, ο Μαρκ Χάμιλ και αρκετοί άλλοι καλλιτέχνες άρχισαν να μοιράζουν σοκολάτες, αναψυκτικά και hot dogs στους θεατές. Ηταν ένας έξυπνος τρόπος ώστε η Ακαδημία να δείξει ότι σέβεται το κοινό, το κοινό της κινηματογραφικής αίθουσας, το κοινό που πληρώνει για να πάει στην αίθουσα και το κοινό που χρόνο με τον χρόνο μειώνεται.
Οι νικητές
Ταινία: Η Μορφή του Νερού του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο
Σκηνοθεσία: Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο για το Η Μορφή του Νερού
Α’ Ανδρικός Ρόλος: Γκάρι Ολντμαν για το H Πιο Σκοτεινή Ωρα
Α’ Γυναικείος Ρόλος: Φράνσις ΜακΝτόρμαντ για το Οι Τρεις Πινακίδες έξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι
Β’ Ανδρικός Ρόλος: Σαμ Ρόκγουελ για το Οι Τρεις Πινακίδες έξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι
Β’ Γυναικείος Ρόλος: Αλισον Τζάνεϊ για το Εγώ, η Τόνια
Πρωτότυπο Σενάριο: Τζόρνταν Πιλ για το Τρέξε!
Διασκευασμένο Σενάριο: Τζέιμς Αϊβορι για το Να Με Φωνάζεις Με Τ’ Ονομά Σου
Φωτογραφία: Ρότζερ Ντίκινς για το Blade Runner 2049
Μοντάζ: Λι Σμιθ για τη Δουνκέρκη
Ξενόγλωσση Ταινία: Μια Φανταστική Γυναίκα του Σεμπάστιαν Λέλιο (Χιλή)
Ταινία Κινουμένων Σχεδίων: Coco
Μουσική: Αλεξάντρ Ντεσπλά για τη Μορφή του Νερού
Τραγούδι: Remember Me από το «Coco»
Ντοκιμαντέρ: Icarus του Μπράιαν Φόγκελ
Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους: Heaven Is a Traffic Jam on the 405 του Φρανκ Στίφελ
Σκηνικά: Πολ Ντέναμ Οστερμπερι, Σέιν Βιό, Τζέφρι Α. Μέλβιν για τη Μορφή του Νερού
Ενδυματολογία: Μαρκ Μπρίτζες για την Αόρατη Κλωστή
Οπτικά Εφέ: Τζον Νέλσον, Γκερντ Νέφζερ, Πολ Λάμπερτ, Ρίτσαρντ Ρ. Χούβερ για το Blade Runner 2049
Μακιγιάζ & Κομμώσεις: Καζουχίρο Τσούτζι, Ντέιβιντ Μαλινόφσκ, Λούσι Σίμπικ για το H Πιο Σκοτεινή Ωρα
Ηχητικό Μοντάζ: Ρίτσαρντ Κινγκ, Αλεξ Γκίμπσον για τη Δουνκέρκη
Ηχος: Γκρεγκ Λάντακερ, Γκάρι Α. Ρίζο, Μαρκ Γουάινγκαρτεν για τη Δουνκέρκη
Μικρού Μήκους Κινουμένων Σχεδίων: Dear Basketball των Γκρεκ Κιν και Κόμπε Μπράιαντ
Μικρού Μήκους Μυθοπλασίας: The Silent Child των Κρις Οβερτον και Ρέιτσελ Σέντον