Πολιτική και γυναίκες

Η εφετινή διοργάνωση, η προτελευταία του καλλιτεχνικού διευθυντή Ντίτερ Κόσλικ, του οποίου η θητεία λήγει τον Μάιο του 2019, είχε λιγότερους αστέρες και περισσότερες ταινίες άγνωστων ή λιγότερο γνωστών κινηματογραφιστών από όλον τον κόσμο (ανάμεσα στα μεγάλα ονόματα ο Ρόμπερτ Πάτινσον, η Τίλντα Σουίντον και ο Χοακίν Φίνιξ, φαβορί για το βραβείο ανδρικής ερμηνείας στην ταινία «Don’t worry, we won’t get far on foot» του Γκας Βαν Σαντ). Ο Τύπος γκρίνιαξε ασκώντας σκληρή κριτική στον Κόσλικ. Ομως, το αφτί του κοινού δεν φάνηκε να ιδρώνει. Διψασμένοι για σινεμά, χιλιάδες θεατές γέμιζαν τις αίθουσες, ασφυκτικά σε πολλές περιπτώσεις.

Το Φεστιβάλ Βερολίνου είναι γνωστό για τον προσανατολισμό του σε ταινίες «πολιτικού περιεχομένου». Μια ταινία που συζητήθηκε αρκετά και ενδεχομένως δεν θα απουσιάζει από τα βραβεία της Κυριακής είναι η «22 Ιουλίου 2011», που επιστρέφει στην τραγωδία της αποφράδας ημέρας του τίτλου, όταν ο Νορβηγός Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ σκότωσε 77 ανθρώπους στο Οσλο και στο νησί Ουτόγια της χώρας, όπου η ταινία του (πρώην πολεμικού ανταποκριτή – φωτορεπόρτερ) Ερικ Ποπ εκτυλίσσεται.

Σε ένα ακόμα πιο μακρινό παρελθόν επέστρεψε ο Βραζιλιάνος Χοσέ Παντίλα: Το «Επτά ημέρες στο Εντεμπε» είναι η ιστορία της περίφημης αεροπειρατείας που πραγματοποίησαν δυο Γερμανοί και δύο Παλαιστίνιοι για λογαριασμό του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, μεταφέροντας ένα αεροπλάνιο της Air France στο Εντεμπε της Ουγκάντα, ζητώντας την απελευθέρωση παλαιστίνιων κρατουμένων. Κινηματογράφος α λα Χόλιγουντ, εύπεπτος, «γεμάτος» και φιλοϊσραηλινός!

Με φόντο τη Μασσαλία και οδηγό το μυθιστόρημα «Τράνζιτο» της Ανα Ζέγκερς, στο οποίο άνθρωποι από όλον τον κόσμο είναι αποκλεισμένοι στη Μασσαλία, κυνηγημένοι από τη Βέρμαχτ, ο γερμανός σκηνοθέτης Κρίστιαν Πέτσχολντ στο «Transit» ανακάτεψε παρελθόν με παρόν και σχολιάζει το άκρως επίκαιρο ζήτημα των μεταναστών.

Από τη Ρωσία και τον Αλεξέι Γκέρμαν τζούνιορ είδαμε το «Ντοβλάτοφ», μια πολύ όμορφη ταινία «εποχής» που άρεσε σε όσους την είδαν: τοποθετείται στο Λένινγκραντ του 1971, όταν ο ποιητής και συγγραφέας Σεργκέι Ντοβλάτοφ προσπαθούσε να εκδώσει δουλειές του χωρίς να προδώσει τα ιδανικά του. Η ταινία είναι ένας φόρος τιμής στον συγγραφέα και ποιητή ο οποίος, σε αντίθεση με τον σύγχρονό του και φίλο Γιόζεφ Μπρόντσκι, δεν τα κατάφερε ποτέ, παρά βρήκε την αναγνώριση μετά τον θάνατό του, σε ηλικία μόλις 48 ετών.

Με τη μοναδική ικανότητά της να μεταμορφώνεται σε ό,τι θέλει, η Ιζαμπέλ Ιπέρ μας κέρδισε ως «Εύα» στην ταινία του Μπενουά Ζακό, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Τζέιμς Χάντλεϊ Τσέιζ (μια παλιά επιτυχία της Ζαν Μορό σε σκηνοθεσία Τζόζεφ Λόουζι).

Τόσο η Βαλέρια Γκολίνο όσο και η Αλμπα Ροχβάλερ κάνουν αξιοπρόσεκτη δουλειά παίζοντας δύο διαφορετικού χαρακτήρα γυναίκες που διεκδικούν ένα παιδί στην ιταλική «Κόρη μου», όμως η ερμηνεία της γερμανίδας ηθοποιού Mαρί Μπάουμερ ήταν εκείνη που εντυπωσίασε περισσότερο. Στην ταινία της Εμιλι Ατεφ «Τρεις μέρες στην Κιμπρόν» η Μπάουμερ (που είναι το φαβορί για το αντίστοιχο βραβείο στην Μπερλινάλε) υποδύεται την αυστριακή ηθοποιό Ρόμι Σνάιντερ (1938-1982) την εποχή που βρισκόταν σε ένα ειδυλλιακό κέντρο αποτοξίνωσης, λίγο πριν πεθάνει.