Ενα τρίγωνο: ο εραστής, η γυναίκα, ο σύζυγος. Φίλοι. Ποιος προδίδει; Ποιος προδίδεται; Στην «Προδοσία» του Χάρολντ Πίντερ η ιστορία αρχίζει από το τέλος. Οταν οι εραστές ξανασυναντιούνται, ο χρόνος αρχίζει να πηγαίνει προς τα πίσω. Θυμάσαι; Οι άνδρες ήταν φίλοι. Ο σύζυγος γνώριζε. Και η γυναίκα ήξερε ότι το γνώριζε. Οι μνήμες κάπου χάνονται μέσα στα χρόνια. Τι συνέβη; Aπό τα μέσα Ιανουαρίου ο Γιώργος Χρυσοστόμου ερμηνεύει τα Δευτερότριτα τον ρόλο του εραστή ανάμεσα στον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη και την Κατερίνα Παπαδάκη, στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος –τις υπόλοιπες βρίσκεται στο Κιβωτός. Kαι μοιράζεται τις σκέψεις και τις απόψεις του για το θέατρο και τη ζωή.

«Η λέξη «προδοσία» είναι μεγάλη. Ισχύει και αξίζει να τη λες όταν παίρνεις μαζί σου έναν λαό»
λέει. «Στα προσωπικά, στη φιλία, στις σχέσεις, στον έρωτα, είναι λίγο κατασκευασμένες δραματικά αυτές οι έννοιες για τον άνθρωπο. Δεν μπορείς να μιλάς για προδοσία στα διαπροσωπικά θέματα. Είναι ανθρώπινα λάθη». Οσο για την απιστία; «Είναι αναπόφευκτη. Συγγνώμη που το λέω έτσι, αλλά δεν πιστεύω ούτε στη μονογαμία. Και ειλικρινά παρακαλώ τον 100% πιστό να έρθει να με βρει μια μέρα. Γιατί με την απιστία, πας ανάποδα τη φύση του ανθρώπου».

«Δεν γυρίζω πίσω»

Ανάποδη είναι και η πορεία της «Προδοσίας». Ο ίδιος θα ήθελε να περάσει από την ίδια διαδικασία: «»Θέλω να ξυπνήσω παππούς και να πεθάνω με έναν οργασμό» είχε πει ο Γούντι Αλεν. Αν ζούσα τον χρόνο ανάποδα αλλά τη συνειδητότητα ίσια, θα ήταν σαν να ξεμωραίνομαι. Αλλά όχι, δεν γυρίζω πίσω. Ο,τι έγινε, έγινε, και παρακαλώ να μην ξαναγίνει. Και ό,τι ήταν ωραίο ήταν ωραίο γιατί συνέβη εκείνη τη στιγμή» εξηγεί.
Εχοντας μοιράσει την εβδομάδα στα δύο, ο Γιώργος Χρυσοστόμου παίζει σε δύο θέατρα, σε δύο παραστάσεις, ερμηνεύει δύο ρόλους: Δύσκολο; «Δεν υπάρχει περίπτωση να πω το κείμενο της μίας στην άλλη. Το μόνο που μπορεί να πάθω είναι να κολλήσω. Στη φετινή μου δομή είναι πιο εύκολο να ξεκινήσω τις «Πέτρες» την Τετάρτη και πιο δύσκολο να τις αφήσω την Κυριακή». Αλήθεια, πώς μαθαίνονται όλα αυτά τα λόγια;

«Ο καθένας έχει τον τρόπο του»
απαντά. «Εγώ θέλω να έχω κάποιον να μου κρατάει τα λόγια. Και αυτό είναι το μόνο που θα έλεγα στα παιδιά στις σχολές, αν δίδασκα. Να ακούς μια φωνή, κάποιος να σου μιλάει, να μην έχεις εσύ προαποφασίσει πώς θα μιλάει ο απέναντι… Στο «Mistero Buffo» με τον Θωμά (Μοσχόπουλο) είχα έναν μονόλογο έντεκα σελίδων. Είχα απλώσει τις σελίδες και περπατούσα από σελίδα σε σελίδα επί ένα τρίμηνο». Τώρα είναι ο νεότερός του, ο ηθοποιός Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος που τον σκηνοθετεί: «Με τον Οδυσσέα επικοινώνησαν κατευθείαν τα μυαλά μας. Τον εμπιστεύθηκα σε αυτόν τον ρόλο. Εκείνος ο δάσκαλος, εγώ ο μαθητής. Οπως στον στρατό. Ηταν τρυφερός, στοργικός, πατρικός, εξισορροπιστικός, ώριμος. Ηξερε ακριβώς τι ήθελε να κάνει, όπως ήξερε και ξέρει πόσο εκτεθειμένος είναι πάνω στη σκηνή ο ηθοποιός».

Πτώση και άνοδος

Γεννημένος στη Ρόδο σε μια πολύτεκνη οικογένεια (έχει έξι αδέλφια), o Γιώργος Χρυσοστόμου άφησε πίσω του το νησί για να σπουδάσει θέατρο. Και αν δεν μάθαινε εύκολα Ιστορία, κατάλαβε ότι μάθαινε εύκολα τα λόγια του. Μπήκε πρώτος και με υποτροφία στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Ξεκίνησε καλά, με θέατρο και παραστάσεις, ενώ μπήκε και στην τηλεόραση. Μετά την πρώτη του τηλεοπτική επιτυχία («LAPD» στον Antenna), τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμενε. Ισως γιατί τον είχε παρασύρει μια έπαρση… Για κάμποσα χρόνια ντυνόταν κλόουν σε παιδικά πάρτι. Μετά άρχισε να δουλεύει νύχτα, μπάρμαν, και πήρε, όπως συνηθίζει να λέει, «την κάτω βόλτα». Μέχρι που ξανασηκώθηκε. Το θέατρο Πόρτα τον υποδέχτηκε. Πρώτα με τον «Οδυσσεβάχ» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά και μετά στην ομάδα του Θωμά Μοσχόπουλου. Εργα, ρόλοι, το βραβείο Χορν, μετά ο «Ρινόκερος» του Ιονέσκο και η έξοχη ερμηνεία του. Σήμερα, στα τριάντα επτά του χρόνια, ανήκει στην αφρόκρεμα των ηθοποιών της γενιάς του, και όχι μόνον.

«Η λέξη «κρίση» σταμάτησε να είναι τόσο έντονη στα αφτιά μας»
παρατηρεί σήμερα. «Εμένα προσωπικά η κρίση με μετεκπαίδευσε. Τώρα είμαι σε μια φάση που έχω πληρωμένους λογαριασμούς, που απολαμβάνω το σπίτι μου, φιλοξενώ φίλους μου, δεν χρωστάω, δεν έχω ούτε αυτοκίνητο ούτε μηχανή. Παίρνω το μετρό και περπατάω».
Το παζλ της ζωής του
Και το εννοεί: Καθημερινά ο Γιώργος Χρυσοστόμου περπατάει, ακούγοντας μουσική, από το σπίτι του ως το θέατρο. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη προς το Μικρό Παλλάς, στο κέντρο της Αθήνας, και από Τετάρτη ως Κυριακή στο Κιβωτός, στην οδό Πειραιώς (όπου παίζει για δεύτερη χρονιά στο «Πέτρες στις τσέπες του», μαζί με τον Μάκη Παπαδημητρίου). Μένει κοντά στη Μεσογείων, στο ύψος της Κατεχάκη. Αρα περπατάει σχεδόν μιάμιση ώρα. Μετακόμισε πρόσφατα στο διαμέρισμα του 6ου ορόφου, το έβαψε και το επίπλωσε. Η βεράντα έχει φυτά, το σπίτι είναι γεμάτο CD, βιβλία, αντικείμενα με γούστο. Παντού κυριαρχεί η τάξη. Στους τοίχους έχει κρεμάσει παζλ που φτιάχνει ο ίδιος. Είναι ο τρόπος του να συγκεντρώνεται, να αδειάζει. Και να ετοιμάζεται για τα επόμενα. Το καλοκαίρι θα παίξει στις «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη που θα σκηνοθετήσει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος για την Επίδαυρο. Μαζί με τους φίλους του –τον Μάκη Παπαδημητρίου, τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, τον Γιώργο Παπαγεωργίου, τη Νάντια Κοντογεώργη, την Ελένη Ουζουνίδου, την Αντρη Θεοδότου και άλλους.

Πού και πότε

Θέατρο Μικρό Παλλάς
Παραστάσεις: Δευτέρα (20.00) και Τρίτη (21.00).

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

«Προδοσία» του Χάρολντ Πίντερ.
Σκηνοθεσία: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος.
Σκηνικά: Εn route Architects – Hannes Livers Gutberlet – Κατερίνα Κούρκουλα.
Κοστούμια: Αγις Παναγιώτου.
Σχεδιασμός φωτισμών: Χρήστος Τζιόγκας.
Παίζουν: Γιώργος Χρυσοστόμου, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Κατερίνα Παπαδάκη.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ