Οι «γνωστοί – άγνωστοι» της ελληνικής τηλεόρασης «χτυπάνε» πάντα την ίδια ώρα: λίγο πριν, λίγο μετά τις 8.15, βάζουν τα καλά τους και η παράσταση αρχίζει…


Είναι οι πρωταγωνιστές του δελτίου ειδήσεων.


Αν και είναι οι πιο τακτικοί και οικείοι επισκέπτες που έχουμε κάθε βράδυ στο σπίτι μας, κανείς δεν μπορεί να τους φανταστεί χωρίς γραβάτα ή ταγέρ.


Καιρός λοιπόν να τους γνωρίσουμε έξω από το στούντιο, μέσα από μια αποκαλυπτική συνομιλία με τον εαυτό τους.


Τελικά το επάγγελμά τους είναι το μόνο κοινό σημείο που συνδέει τέσσερις εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες. Ελλη Στάη





Μια λεζάντα κάτω από τη φωτογραφία μου:


Ησυχα με τα νύχια, γατούλα


Στην αυτοβιογραφία μου θα έβαζα για τίτλο:


Εζησα με πάθος


Οταν μιλάω μου αρέσει να:


Συνδυάζω τα αρχαία ελληνικά με αγοραίες λέξεις


Η πιο ερωτική γωνιά:


Ανακλαστικά μου έρχεται ο Λυκαβηττός που δεν είναι γωνία


Ο μετροπόντικας θα μπορούσε να γκρεμίσει όλο το κέντρο της Αθήνας:


Και θα του χρωστάγαμε και χάρη


Σ’ ένα ταξίδι στο Διάστημα θα έπαιρνα μαζί μου:


Τον γιο μου


Βλέπω και ξαναβλέπω:


Προς τα πίσω


Μια είδηση του παρελθόντος που θα ήθελα να έχω μεταδώσει:


Τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου


Μια ερώτηση που θα έκανα στον Κωνσταντίνο Καραμανλή:


Τι εννοούσε όταν είπε: «Η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο»;


Τι κρίμα που δεν μίλησα με:


Τον Κώστα Σημίτη από τη στιγμή που έγινε πρωθυπουργός


Αν ήμουν πρωθυπουργός της χώρας για μια μέρα:


Θα βελτίωνα την επικοινωνιακή σχέση κυβέρνησης και πολιτών. Μη βγάζεις τα νύχια, πήγαινε με το βαμβάκι


Το 2004 αρχηγοί των κομμάτων θα ήθελα να είναι:


Ενα φουλ της ντάμας. Στο ΠαΣοΚ η Βάσω Παπανδρεου, στη ΝΔ η Γιάννα Δασκαλάκη, στον Συνασπισμό η Μαρία Δαμανάκη και στο ΚΚΕ η Αλέκα Παπαρήγα


Αν έβγαινε σε δελτίο θα εξασφάλιζε θεαματικότητα:


Ο Ελευθέριος Βενιζέλος


Μια έμμονη σκέψη προτού ξεκινήσει το δελτίο:


Είναι το ζωντανό της ημέρας. Σκέφτομαι πάντα ένα σενάριο, πού θα καταλήξει η συζήτηση που θα έχω είτε με τον ρεπόρτερ είτε με κάποιον καλεσμένο στο δελτίο


Το ιδανικό τηλεοπτικό μου ταίρι:


Ο Νίκος Χατζηνικολάου


Θα έφευγα νύχτα από την τηλεόραση:


Με τρικλοποδιές δεν φεύγω


Ολα τα τηλεοπτικά παράθυρα έχουν θέα:


Αρκεί να μην πέσεις σε τοίχο. Δεν υπάρχει χρόνος για κατεδαφίσεις στην τηλεόραση


Αν είχα στο παράθυρο τον πρόεδρο των ΗΠΑ θα τον ρωτούσα:


Πώς κατάφερες να πας μ’ αυτή τη γυναίκα (Πόλα Τζόουνς), πρόεδρε. Πάνω απ’ όλα όμως θα ήθελα να του πω: «Γεια σου, πρόεδρε» και να μου απαντούσε: «Hi Ελλη»


Η φτώχεια της ελληνικής τηλεόρασης:


Τα ριάλιτι σόου. Πολύ κλάμα για το τίποτα


Δεν μετανιώνω που:


Δεν έγινα δικηγόρος


Θα ήθελα να υπερασπιστώ σε δίκη:


Τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο. Και μια ακραία υπόθεση όπως αυτή της Λορένα Μπόμπιτ, της γυναίκας που ακρωτηρίασε τα γεννητικά όργανα του άνδρα της Τέρενς Κουίκ




Μια λεζάντα κάτω από τη φωτογραφία μου:


Φρόντισε να χαμογελάς


Δεν θα έγραφα ποτέ:


Την αυτοβιογραφία μου


Παίζω τον κομπάρσο:


Σε όποια επιτελική θέση και αν έχω υπάρξει


Κομπιάζει ο λόγος μου:


Οταν μιλάω, γιατί προσπαθώ οι φράσεις μου να στέκουν συντακτικά


Η πιο ερωτική γωνιά:


Είναι αυτή που έχει θέα στη θάλασσα


Κάνω και ξανακάνω:


Ψαροντούφεκο, χειμώνα – καλοκαίρι


Αν είχα τη μηχανή του χρόνου θα πήγαινα:


Στο μέλλον. Δεν με χαρακτηρίζουν τα πισωγυρίσματα


Τι κρίμα που δεν έχω:


Πάει στο Διάστημα


Σ’ ένα ταξίδι στο Διάστημα θα έπαιρνα μαζί μου:


Το game boy και φωτογραφίες των δικών μου


Ενα ιστορικό γεγονός που θα ήθελα να είχε θέση και για μένα:


Το πρώτο διαστημικό λεωφορείο


Τελευταία αισθάνθηκα να βγαίνω από τα ρούχα μου:


Με την ιστορία του βιβλίου της Δήμητρας Λιάνη


Θα χαστούκιζα:


Εναν έμπορο ναρκωτικών, ποτέ όμως έναν πολιτικό ή ένα δημόσιο πρόσωπο


Μια direct ερώτηση στον κ. Σημίτη:


Γιατί αυτή η φορομπηχτική έφοδος στη «στεγνή» τσέπη του Ελληνα και όχι μια αναπτυξιακή πολιτική καθώς μπαίνουμε στον 21ο αιώνα;


Μια direct ερώτηση στον κ. Καραμανλή:


Πότε θα αποφασίσει να κάνει σωστή επικοινωνιακή πολιτική;


Μια direct ερώτηση στον κ. Μητσοτάκη:


Γιατί παραιτήθηκε από πρόεδρος της ΝΔ μετά τις εκλογές του 1993; (Σήμερα θα ήταν πρωθυπουργός)


Το 2004 οι αρχηγοί των κομμάτων θα ήθελα να είναι:


Η ΝΔ να παίζει μεταξύ Ντόρας Μπακογιάννη και Δημήτρη Αβραμόπουλου, στο ΠαΣοΚ διάδοχη κατάσταση του κ. Σημίτη ο Ακης Τσοχατζόπουλος


Αν ήμουν πρωθυπουργός της χώρας για μια μέρα:


Δεν θα άλλαζα τίποτα


Θα παρατούσα την καριέρα μου:


Μόνο για βιολογικούς λόγους


Το κίτρινο που θα με οδηγούσε στην παραίτηση:


Με τη συζήτηση μπορείς να κάνεις το κίτρινο πιο παλ, προς το άσπρο


Μια έμμονη σκέψη που έχω λίγο προτού ξεκινήσει το δελτίο:


Αν θα τελειώσει στην ώρα του ή θα πρέπει να αναβάλω το ραντεβού μου


Μια είδηση που θα ήθελα να έχω μεταδώσει:


Το ατύχημα της Νταϊάνας


Τα τηλεοπτικά παράθυρα έγιναν τρόπος ζωής:


Αφού ορισμένα κανάλια νιώθουν πως είναι συνέταιροι με εργοστάσια παραγωγής κουφωμάτων


Αν είχα στο παράθυρο τον πρόεδρο των ΗΠΑ θα τον ρωτούσα:


Γιατί οι ΗΠΑ για τα πετρέλαια του Κουβέιτ ξεσήκωσαν τον κόσμο και για την Τουρκία δεν κάνουν τίποτα


Αν έβγαινε στο δελτίο θα εξασφάλιζε θεαματικότητα:


Ο Μέγας Αλέξανδρος


Τι κρίμα που δεν μίλησα με:


Τη Ζαν ντ’ Αρκ Μανώλης Καψής





Κάνω και ξανακάνω:


Λάθη. Είναι μέρος της προσωπικότητας μου


Ακούω και ξανακούω:


Τη φωνή της κόρης μου


Αν είχα να επιλέξω ανάμεσα στις παρομοιώσεις, στις ωραίες φράσεις και στην κεντρική ιδέα, θα διάλεγα:


Τις παρομοιώσεις, γιατί κρύβουν μυστήριο


Αν θα ήθελα τηλεοπτικό ταίρι:


Οχι. Αυτού του είδους ο ανταγωνισμός με κουράζει


Θα έφευγα νύχτα από την τηλεόραση:


Οταν θα έχανα την αξιοπρέπειά μου


Το κίτρινο θα οδηγούσε στην παραίτηση:


Θέλω να πιστεύω πως ναι, αν και δεν είμαι τόσο θαρραλέος. Φοβάμαι


Η φτώχεια στην τηλεόραση:


Δεν είναι ελληνική ιδιαιτερότητα


Τηλεοπτικά παράθυρα με θέα:


Δεν ξέρω αν υπάρχουν. Είναι απλά μια μέθοδος επικοινωνίας


Με κατηγορούν ότι διακόπτω τους συνομιλητές μου:


Δεν παριστάνω τον έξυπνο, τη δουλειά μου κάνω


Εχω κλείσει τα τηλεοπτικά παράθυρα σε πολλούς:


Οταν ένιωθα ότι αυτό που έλεγε προσέβαλλε τον τηλεθεατή


Αν είχα στο παράθυρο τον πρόεδρο των ΗΠΑ θα τον ρωτούσα:


Πώς είναι να είσαι πρόεδρος των ΗΠΑ


Αν είχα τη μηχανή του χρόνου θα πήγαινα:


Στο παρελθόν, φοβάμαι να δω μπροστά


Δεν θα ήθελα να έχω θέση σε κανένα ιστορικό γεγονός:


Ολα τα σπουδαία γεγονότα τα ακολούθησαν τραγωδίες


Πολλοί μού έχουν αρνηθεί μια συνέντευξη:


Δεν μου έχουν δημιουργηθεί όμως ψυχικά τραύματα


Αν έβγαινε στο δελτίο θα εξασφάλιζε θεαματικότητα:


Η Μέριλιν Μονρόε


Για την ελληνική πολιτική πραγματικότητα θα έβαζα τη λεζάντα:


Με κίνδυνο να εκτεθώ: «Προσπάθεια να μπει μια τάξη»


Θα χαστούκιζα έναν πολιτικό:


Για τη συμπεριφορά του


Μια ερώτηση «κάτω από τη μέση» για τον κ. Σημίτη:


Δεν προσφέρεται ως πολιτικός για ερωτήσεις τέτοιου είδους


Μια ερώτηση «κάτω από τη μέση» για τον κ. Κώστα Καραμανλή:


Δεν προσφέρεται καν για ερώτηση


Τι θα άλλαζα αν γινόμουν πρωθυπουργός της χώρας:


Την επετηρίδα στις Ενοπλες Δυνάμεις


Το 2004 οι αρχηγοί των κομμάτων θα ήθελα να είναι:


Πάνω κάτω οι ίδιοι


Αν θα έγραφα την αυτοβιογραφία μου θα ξεκινούσα:


Μιλώντας για την οικογένειά μου


Η αυτοβιογραφία μου θα είχε τίτλο:


«Μια πολύ συνηθισμένη ζωή»


Αν θα δεχόμουν να ήμουν ακόμη και κομπάρσος σε μια τηλεοπτική εκπομπή:


Σ’ αυτή τη ζωή είμαστε κομπάρσοι. Πολύ λίγοι είναι οι πρωταγωνιστές


Σε μια από τις φωτογραφίες που με τραβήξατε θα έβαζα λεζάντα:


«Αργά το βράδυ μετά το δελτίο» Νίκος Χατζηνικολάου





Τι θα άλλαζα αν το επάγγελμα ήταν χόμπι:


Θα το έκανα με πιο ανθρώπινους ρυθμούς


Δεν μετάνιωσα ποτέ που δεν έγινα:


Δικηγόρος


Θα υπερασπιζόμουν σε δίκη:


Τον Αλέκο Παναγούλη στα χρόνια της χούντας


Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στις παρομοιώσεις, στις ωραίες φράσεις και στην κεντρική ιδέα, θα διάλεγα:


Την κεντρική ιδέα με ωραίες φράσεις. Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που μιλούν σε εισαγωγικά


Μια έμμονη ιδέα που έχω λίγο προτού ξεκινήσει το δελτίο:


Να μη χαλάσει το air condition


Το ιδανικό τηλεοπτικό ταίρι:


Η γυναίκα μου


Θα έφευγα νύχτα από την τηλεόραση:


Μα, πάντα νύχτα φεύγω, γιατί το δελτίο τελειώνει αργά (γέλια). Μετά από μια μεγάλη γκάφα


Το κίτρινο που θα με οδηγούσε στην παραίτηση:


Το κίτρινο στη γραβάτα μου, στη γραβάτα του διευθυντή μου, στην επιλογή των ειδήσεων που θα έπρεπε να τις παρουσιάσω. Ευτυχώς, δεν συμβαίνουν αυτά στο Mega


Η φτώχεια της ελληνικής τηλεόρασης:


Τα ριάλιτι σόου


Τα τηλεοπτικά παράθυρα έχουν θέα:


Αν κανείς διαλέγει να τα ανοίγει εκεί που υπάρχει θέα


Θα έκλεινα για πάντα θα παράθυρα:


Στους επαγγελματίες του είδους


Αν είχα σε ένα παράθυρο τον πρόεδρο των ΗΠΑ θα τον ρωτούσα:


Αν θα μπορούσε έστω για μία φορά να ξεφύγει, σε τηλεοπτική συνέντευξη, από αυτά που του ετοίμασαν οι σύμβουλοί του


Η ελληνική πολιτική πραγματικότητα:


Μια φωτογραφία με τον Σημίτη και τον Καραμανλή και από κάτω «τα χρόνια της σοβαρότητας»


Μια direct ερώτηση στον κ. Σημίτη:


Αν τον ενοχλεί η φωτογραφία του Ανδρέα πίσω από το γραφείο του


Μια direct ερώτηση στον κ. Κώστα Καραμανλή:


Αν ήταν τυχαίο ότι μίλησε για ξεροτήγανα όταν η κ. Μαρίκα Μητσοτάκη είπε ότι θα γράψει βιβλίο με συνταγές μαγειρικής (γέλια). Ξέρετε ήταν οι μέρες που εκδικαζόταν η γνωστή υπόθεση των φόνων με τα τηγανόψωμα


Σε ποιο πολιτικό ή δημόσιο πρόσωπο θα έδινα χαστούκι:


Δεν διαθέτω το σαγρέ χέρι της κ. Αθίνη και δεν είμαι ποτέ της άποψης ότι όταν κανείς χαστουκίζει ένα πρόσωπο χαστουκίζει μια ιδέα


Αν ήμουν πρωθυπουργός για μια μέρα:


Θα τα θαλάσσωνα


Το 2004 οι αρχηγοί των κομμάτων θα ήθελα να είναι:


Κάποια στιγμή πρέπει να πάψει να υπάρχει το σύνδρομο της αλλαγής του αρχηγού σαν λερωμένο πουκάμισο


Αν είχα τη μηχανή του χρόνου θα πήγαινα:


Στο μέλλον, για να δω την εξέλιξη του γιου μου


Αν έβγαινε στο δελτίο θα εξασφάλιζε θεαματικότητα:


Η Αλίκη Βουγιουκλάκη


Με ενδιαφέρει να λέω δελτία:


Με ευχάριστες ειδήσεις


Μια φωτογραφία που θα ήθελα να έχει θέση και για μένα:


Στο πατάρι του Φλόκα, στη δεκαετία του ’60, με Τσαρούχη, Χατζιδάκι, Μάριο Πλωρίτη


Αν έγραφα την αυτοβιογραφία μου:


Θα είχε παρά πολύ λίγες σελίδες


Πώς θα ξεκινούσε:


Είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος


Θα είχε τίτλο:


«Παράθυρο στη ζωή» και θα ζητούσα από τον Ευαγγελάτο να μου γράψει τον πρόλογο (γέλια)


Σε μια φωτογραφία που θα με έδειχνε να λέω τις ειδήσεις θα έβαζα λεζάντα:


«Πολυβόλο ο άτιμος» (γέλια)


Θα δεχόμουν να είμαι και απλώς κομπάρσος σε μια εκπομπή:


Του Φρέντυ Γερμανού. Το έχω πει τόσες φορές που στο τέλος θα το πιστέψει και θα μου το προτείνει.