Ο Λεπάζ διηγείται την ιστορία της ζωής του

Η γαλλική εφημερίδα «Le Monde» τον έχει χαρακτηρίσει «μαέστρο του σύγχρονου multimedia θεάτρου». Οι «New York Times» «αδιανόητα χαρισματικό σκηνοθέτη» και ο «Guardian» «διεθνή δύναμη». Ο καναδός δημιουργός Ρομπέρ Λεπάζ (Rοbert Lepage) αυτοβιογραφείται στην παράσταση με την οποία επιστρέφει στην Ελλάδα.

Μαζί με την ομάδα Ex Machina αυτός ο «αλχημιστής του βλέμματος» και «σκηνοθέτης της χίμαιρας» θα κάνει ένα one man show της ίδιας της ζωής του. Εξι χρόνια μετά τη δουλειά «The Far Side of the Moon», παραγωγής 2000, που παρουσίασε στη Στέγη (2011).

Το «887» δημιουργήθηκε προ διετίας και έκανε στο Τορόντο την παγκόσμια πρεμιέρα του, ενώ μέσα στην ίδια χρονιά έδωσε την ευρωπαϊκή του πρεμιέρα, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ του Εδιμβούργου. Θεωρήθηκε κορυφαίο γεγονός και έλαβε θετικές κριτικές. «Συγκινητικό, προσωπικό, παντοδύναμο» για τον «Guardian», «ένα αριστούργημα σε άπειρα επίπεδα» κατά τον «Independent».

Με τίτλο τον αριθμό της διεύθυνσης του πατρικού του, «887» (Murray Avenue –Κεμπέκ), ο 60χρονος σήμερα Ρομπέρ Λεπάζ κάνει μια βόλτα στη ζωή του, καταθέτοντας προσωπικές αναμνήσεις, μαρτυρίες αλλά και σκέψεις: Η πάσχουσα από Αλτσχάιμερ γιαγιά του, η αποκαλούμενη Ησυχη Επανάσταση του Καναδά (1960-1970), η οποία «δεν έγινε στους δρόμους αλλά στα γραφεία», τα σχόλια για τις ρατσιστικές εντάσεις που σημειώνονταν, ειδικά κατά την περίοδο της Ησυχης Επανάστασης, ανάμεσα στους αγγλόφωνους και στους γαλλόφωνους του Καναδά.

Εχοντας από μικρό παιδί χάσει την τριχοφυΐα του, εξαιτίας μιας σπάνιας ασθένειας, ο Λεπάζ ανέπτυξε μια εσωστρέφεια και μια θλίψη, ίσως γιατί ακόμα και τώρα παραπέμπει οπτικά σε ένα σχεδόν διάφανο πλάσμα. Μέσα από το «887» συστήνει τα πρόσωπα και τα πράγματα που καθόρισαν τη ζωή και την προσωπικότητά του, μέσα από ένα είδος που ο ίδιος ονομάζει autofiction. Και είναι αυτό το είδος που τον οδήγησε να θεωρείται σήμερα πρωτοπόρος της τέχνης του.

Ενα πολυμορφικό περιστρεφόμενο κουκλόσπιτο, ομοίωμα της πολυκατοικίας στην οποία μεγάλωσε, είναι τοποθετημένο πάνω στη σκηνή: γεμάτο από μινιατούρες οικιακών συσκευών αλλά και τις φιγούρες της οικογένειάς του και των άλλων ενοίκων, ο Λεπάζ το χρησιμοποιεί σαν μπαούλο αναμνήσεων και ιστοριών. Με τη δυνατότητα του παραμυθά που τον διακρίνει μετατρέπει τα βιώματα σε ιστορίες και διασχίζει την παιδική του ηλικία με την ίδια άνεση που μιλάει για την τέχνη και το θέατρο. Συνδυάζει την ατομική με τη συλλογική μνήμη, όπως συνδυάζει την τεχνολογία με το χειροποίητο (κουκλοθέατρο). Σαν ένα πραγματικό αλλά και υπαρξιακό ταξίδι στην παιδικότητά μας. Ή καλύτερα, επιβεβαιώνοντας τη φράση του Ρολάν Μπαρτ: «Η μόνη μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία».