Η Κυρά της Ρω μονολογεί

Σε ένα παιχνίδι που συνήθιζε να κάνει η Φωτεινή Μπαξεβάνη στα αεροπορικά της ταξίδια από την Αθήνα προς την Κύπρο, το περασμένο καλοκαίρι, οφείλεται ο θεατρικός μονόλογος «Η Κυρά της Ρω» που ετοιμάζεται να παίξει: «Κοιτούσα από ψηλά τα νησιά και προσπαθούσα να τα αναγνωρίσω», λέει, «μέχρι που ανακάλυψα πού ακριβώς βρίσκεται το Καστελόριζο, αυτό το μικρό νησί που στον χάρτη έχουμε συνηθίσει να το βλέπουμε ένθετο σε ένα κουτάκι… Δεν είχα την εικόνα του. Οταν το συνειδητοποίησα άρχισα να διαβάζω πληροφορίες και σιγά-σιγά έφτασα στη Ρω, σε αυτή τη βραχονησίδα με τη γυναίκα και τη σημαία».

Και έτσι η Φωτεινή Μπαξεβάνη άρχισε να ξεδιπλώνει τον μίτο που την οδηγεί, 5 Οκτωβρίου, στην πρεμιέρα. «Εψαξα, βρήκα πληροφορίες, αν και δεν υπάρχουν πολλές, και μαζί ένα βίντεο από την εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού που είχε καλεσμένη την Κυρά της Ρω, τη Δέσποινα Αχλαδιώτη. Στάθηκα στη δύναμη ζωής που εξέπεμπε αυτή η γυναίκα, στη χαρά και στην απλότητά της, στη σοφία και στον πόνο της. Αυτή την εποχή που ζούμε βλέπεις γύρω σου ανθρώπους με μάτια θολωμένα, κουρασμένα, σαν να μην μπορούν να εστιάσουν στη σκέψη και στα θέλω τους. Μου θυμίζουν αυτή τη γυναίκα» λέει.

Το βασικό ερώτημα που της γεννήθηκε ήταν το πώς αποφάσισε να ζήσει σε αυτή τη βραχονησίδα. «Δεν είπε θέλω να γίνω ήρωας. Κατέληξε όμως να γίνει σκοπός της ζωής της η ύψωση της ελληνικής σημαίας, καθημερινά, εκεί απέναντι από τα τουρκικά παράλια». Συγκεντρώνοντας το υλικό της, μοιράστηκε τις σκέψεις της με τον συγγραφέα Γιάννη Σκαραγκά και τον θεατρικό παραγωγό Γιώργο Λυκιαρδόπουλο. Η ιδέα ενθουσίασε. Στο παιχνίδι μπήκε και η σκηνοθέτρια Κατερίνα Μπερδέκα.

«Τον περασμένο Μάιο πήγαμε στο Καστελόριζο, συναντήσαμε έναν ανιψιό της που ζει, μάθαμε ιστορίες της ζωής της» λέει η ηθοποιός. «Το έργο είναι μυθοπλασία, με πραγματικά στοιχεία από την ιστορία του τόπου μας, μια που η πορεία της ζωής της Δέσποινας Αχλαδιώτη κινείται παράλληλα με την ιστορία της Ελλάδας». Ενα κείμενο ρεαλιστικό και ποιητικό μαζί, που πέρα από γεγονότα και περιστατικά, περιλαμβάνει και στοιχεία της προσωπικότητάς της, όπως τα αντιλαμβάνονται οι δημιουργοί της παράστασης.

«Ο έρωτας ήταν η αφορμή» εξηγεί η Φωτεινή Μπαξεβάνη «για την απόφασή της να πάει στη Ρω. Ακολούθησε τον αγαπημένο της, κόντρα στην οικογένειά της. Κι όταν εκείνος πέθανε, εκείνη παρέμεινε εκεί, φέρνοντας μαζί της στη βραχονησίδα την τυφλή μάνα της. Γιατί εκεί ήταν το σπίτι της, η ζωή της, τα ζώα της». Και συνεχίζει: «Το να σηκώνεις μια σημαία είναι ένα σήμα και είναι συγκινητικό. Και εκείνη αυτό συνέχισε να κάνει όλη της τη ζωή. Ως ηθοποιός τώρα, αυτό που προσπαθώ είναι να ερμηνεύσω αυτό το υπέροχο κείμενο που εστιάζει στον άνθρωπο. Κανείς δεν γεννιέται ήρωας –γίνεται, μέσα από μια πίστη, μια ανάγκη» καταλήγει.