Από τη ζωή έφυγε σήμερα Τρίτη η Αρλέτα, στα 72 της χρόνια, μετά από σοβαρά προβλήματα υγείας. Η τραγουδοποιός, νοσηλευόταν τους τελευταίους μήνες στη ΜΕΘ του νοσοκομείου «Αγία Όλγα» έχοντας υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο παράλληλα με έμφραγμα.
Η Αρλέτα -το πραγματικό της όνομα είναι Αργυρώ-Νικολέτα Τσάπρα – γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Ξεκίνησε τη δισκογραφική της καριέρα την δεκαετία του 1960 συμμετέχοντας στο λεγόμενο νέο κύμα της ελληνικής μουσικής. Στα πρώτα της δισκογραφικά βήματα συνεργάστηκε με αρκετούς γνωστούς συνθέτες, όπως ο Γιάννης Σπανός, ο Μάνος Χατζιδάκις, και ο Μίκης Θεοδωράκης.
Το 1981 ηχογράφησε τον πρώτο δίσκο με δικό της υλικό (Ένα Καπέλο με Τραγούδια). Το 1984 και το 1985 γνώρισε μεγάλη επιτυχία με τραγούδια που της έγραψαν ο συνθέτης Λάκης Παπαδόπουλος και η στιχουργός Μαριανίνα Κριεζή στους δίσκους Περίπου και Τσάι Γιασεμιού.
Κάποιες από τις επιτυχίες της είναι τα: «Μια Φορά Θυμάμαι», «Τα Μικρά Παιδιά», «Το Λέει Και Το Τραγούδι», «Ο Λύκος», «Το Τραγούδι Της Δραχμής», «Καφενείο», «Σερενάτα», «Έρχεται Κρύο», «Τσάι Γιασεμιού», «Τα Ήσυχα Βράδυα», «Batida de Coco», «Μπαρ το Ναυάγιο», «Λεωφορείο το 2″. Το 1997 κυκλοφόρησε το βιβλίο «Από πού πάνε για την Άνοιξη» με κείμενα, στίχους, σχέδια και ζωγραφιές της. (Εκδόσεις «Καστανιώτη»).
Η μουσική της Αρλέτας είχε ιδιαίτερη επιτυχία στις μπουάτ της Αθήνας.
Υπέρμαχος του Πολιτισμού
«Πολιτισμός φοβάμαι ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα» είχε πει η Αρλέτα το 2015, σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις της στο ΒΗΜΑ και τον Γιώργο Σκίντσα. «Εγώ είχα την τύχη ή την ατυχία να ζήσω τις χρυσές δεκαετίες του ’60 και του ’70. Αν και υπήρχε η χούντα ενδιάμεσα, πολιτιστικά έγιναν πολλά πράγματα μέχρι και τη δεκαετία του ’80.»
Τονίζοντας στην σημασία της ποίησης, η τραγουδίστρια με παράπονο μιλούσε πάντα για την απαξία της στους καιρούς μας. «Ενώ στον χάρτη μπήκαμε μέσω των ποιητών και των καλλιτεχνών οι περισσότεροι πλέον δεν ξέρουν ανάγνωση και γραφή. Παρακολουθούν τηλεόραση όλη μέρα με όλη την «πατάτα» που κυκλοφορεί. Εγώ αγαπάω τη γλώσσα πάρα πολύ. Οπως αγαπάω αυτόν τον τόπο. Αλλά δεν μου αρέσει ο τρόπος που του συμπεριφερόμαστε.»
Η Αρλέτα είχε πολύ καλή παιδική ηλικία, με καλούς γονείς και δασκάλους. Αν και αρκετά κλειστός χαρακτήρας οι φιλίες που έκανε από παιδί, κράτησαν μέχρι το τέλος. «Πιστεύω ότι είχα πραγματικά πολύ όμορφα παιδικά χρόνια και αυτό αργότερα με βοήθησε, όταν η ζωή αποδείχθηκε ότι δεν είναι τόσο ρόδινη. Εχω περάσει πολλές δυσκολίες, με αποκορύφωμα τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισα.»
Εξάλλου η Αρλέτα έτρεφε αιώνια ευγνωμοσύνη προς το πρόσωπο της καθηγήτριάς της στο γυμνάσιο, της Αντιγόνης Τριψιάδη για την οποία έλεγε ότι «αν υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι σαν αυτήν, δεν θα ήμασταν στην κατάσταση που είμαστε σήμερα, είμαι σίγουρη γι’ αυτό.» Σημαντική στην ζωή της υπήρξε και η περίοδός της στη Σχολή Καλών Τεχνών, με και καθηγητές τον Πάνο Σαραφιανό, τον Γιάννη Μόραλη, τον Παντελή Πρεβελάκη.
