«Αν τα ζόμπι δεν λετουργούσαν μεταφορικά, τότε ποιός ο λόγος να κάνω αυτές τις ταινίες;» μου είχε πει ο Τζορτζ Ρομέρο πριν από 12 χρόνια στο φεστιβάλ των Καννών, όπου παρουσίαζε μια ακόμη ταινία ζόμπι, την «Γη των ζωντανών νεκρών». Ηταν η πρώτη και τελευταία φορά που τον συνάντησα. Αν και ποτέ δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα η «κουλτούρα» των ζόμπι, πάντα θαύμαζα τον Τζορτζ Ρομέρο για την συνέπεια και την προσήλωσή του σε αυτό που έκανε. Στη συνάντησή μας με εντυπωσίασε επίσης η ταπεινότητά του.
«Ποτέ δεν γύρισα ταινία με στόχο τον τρόμο απλώς για τον τρόμο_ δεν μπορώ να σκέφτομαι έτσι» είχε πει. «Δεν μπορώ π.χ. να κάνω το «Grudge» («Η κατάρα») ή το «Ring» («Σήμα κινδύνου»). Ολες οι ζόμπι ταινίες μου προσπαθούν να απεικονίσουν με μυθοπλαστικό τρόπο τι συμβαίνει στην εποχή που γυρίζονται. Η αντανάκλαση της εκάστοτε εποχής σε μια ταινία ,μπορεί να γίνει μέρος της ιστορίας που θες να πεις. Εδώ με απασχολεί το ότι ο κόσμος αλλάζει και κανείς δεν δίνει σημασία. Αδιαφορούμε! Αυτό είναι το θέμα.»
Ο Ρομέρο έδειχνε να δέχεται τον εαυτό του ως έναν καλό επαγγελματία και τίποτε παραπάνω. «Πως νοιώθει ένας κινηματογραφιστής γνωρίζοντας ότι έχει επηράσει γενιές ολόκληρες με τις ταινίες του;» τον είχα ρωτήσει έχοντας στο μυαλό μου την ταινία – θρύλο «Η νύχτα των ζωντανών νεκρών» (1968) που ενέταξε τα ζόμπι στην ποπ κουλτούρα.
«Είναι κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω, όμως δεν μπορείς να σκέφτεσαι τον εαυτό σου κατ’ αυτόν τον τρόπο» είχε απαντήσει. «Είναι όμορφο πάντως. Επισκέπτομαι κινηματογραφικές σχολές και πανεπιστήμια και προσπαθώ να εμψυχώσω τα νέα παιδιά. Αλλά είμαι εναντίον των μοντέλων, ειδικά σήμερα. Διάολε, πολλές φορές μαθανίω εγώ από αυτές τις επισκέψεις. Αλλωστε 15 ταινίες έχω κανει όλες κι όλες. Οταν ο Τζον Φορντ τελείωνε την 50ή ταινία του ήξερε όλα τα τρικ της δουλειάς αλλά έλεγε ότι ακομα μάθαινε. Το ίδιο και εγώ. Ακόμα μαθαίνω.»
Παρακάτω ένα απόσπασμα της συνέντευξης.
Στο άκουσμα της λέξης ζόμπι, το όνομα Τζορτζ Ρομέρο έρχεται αυτομάτως στο μυαλό μας. Γιατί σας έλκουν τόσο πολύ στα ζόμπι;
Τζορτζ Ρομέρο:«Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Με το πέρασμα του χρόνου αυτές οι ταινίες έγιναν η πλατφόρμα μου, κάτι στο οποίο ενίοτε επιστρέφω. Η πρώτη γυρίσθηκε στη δεκαετία του ’60, η δεύτερη το ’70, η τρίτη το ’80. Μου ξέφυγε η δεκαετία του ’90 και ήταν δικό μου το λάθος γιατί μαζί με τον συνεργάτη μου μπλέξαμε στα μεγάλα κυκλώματα του Χόλγουντ κάνοντας συμφωνίες πολλών χρημάτων αλλά όχι δικές μας ταινίες. Κάποια στιγμή θύμωσα με τον εαυτό μου και επέστρεψα στη σκηνοθεσία γυρίζοντας το «Bruiser». Δεν την είδε κανείς αλλά ήταν η απόδρασή μου. Μόλις την τελείωσα μπήκα στην διαδικασία της «Γης των ζωντανών νεκρών».»
Ποιό ήταν το κίνητρο για την επιστροφή σας στον κόσμο των ζόμπι με την «Γη των ζωντανών νεκρών»;
«Γράφοτας το σενάριο _που αρχικώς ήταν διήγημα_ στο μυαλό μου είχα την αδιαφορία του κόσμου μπροστά στις «κοινωνικές αρρώστιες»· προβλήματα όπως το AIDS, η φτώχεια, οι άστεγοι_ τέτοια πράγματα. Οταν το τελείωσα και άρχισα να το στέλνω αναζητώντας χρηματοδότη ,»έσκασε» η 11η Σεπτεμβρίου του 2001. Τότε όλοι ήθελαν να γυρίζουν μαλακές, φιλικές ταινιούλες, οπότε αναγκάσθηκα να στίβάξω το σενάριο στο ράφι. Το διαμόρφωσα λίγα χρόνια αργότερα χωρίς να αποδυναμώσω τον αρχικό πυρήνα. Με ενδιέφερε να δημιουργήσω έναν κόσμο που θα αποτύπωνε τη νέα τάξη πραγμάτων στην μετά 11ης Σεπτεμβρίου εποχή στην Αμερική. Δεν είναι και δύσκολο να κτυπήσεις την κυβέρνηση Μπους (γέλια) Αντιμετωπίζω τα ζόμπι μεταφορικά. Αλλοι ,όπως ο Μάικλ Μουρ κτυπούν κατευθείαν στην καρδιά του ζητήματος. Ισως η πλατφορμα μου να έχει περισσότερη πλάκα, δεν ξέρω. Τουλάχιστον το διασκεδάζω. Ασχέτως από το πόσο δύσκολα βρίσκω χρηματοδότες γιατί ο κόσμος του Χόλιγουντ ακόμα και σήμερα δεν με εμπιστεύεται. Εμπιστεύεται τις ταινίες μου αλλά όχι εμένα. Και ελπίζω να μην με εμπιστευθεί ποτέ.»
Toν τελευταίο καιρό βλέπουμε μια έξαρση ταινιών ζόμπι. Ο Ντάνι Μπόιλ έκανε το «28 μέρες μετά», ο Ζακ Σνάιντερ γύρισε εκ νέου την δική σας «Μέρα των ζωντανών νεκρών», υπήρξε ακόμα και μια παρωδία αυτών των ταινιών ,το «Shaun of the Dead». Πως ερμηνεύετε αυτή την έξαρση;
«Η ερμηνεία μου είναι κυνική. Δεν πιστεύω ότι όλες αυτές οι ταινίες σχετίζονται με το συλλογικό υποσυνείδητο και τα ρέστα. Νομίζω ότι εφόσον κάποιος ανακάλυψε ότι τα ζόμπι έχουν ψωμί, πολλοί τον ακολούθησαν. Οι ταινίες ζόμπι είναι ένα είδος που ανακαλύφθηκε εκ νέου τα τελευταία χρόνια και έβγαλαν χρήματα. Περιέργως πολλοί πίστεψαν ότι με την «Γη των ζωντανών νεκρών» θέλαμε και εμείς να ακολουθήσουμε αυτό το ρεύμα. Πως είναι δυνατόν να ακολουθήσεις ένα ρεύμα που εσύ δημιούργησες; Οι ταινίες μου ανέκαθεν καθυστερούσαν να αρχίσουν με αποτέλεσμα να γυρίζω διαφημιστικά μπύρας ενδιαμέσως.»
Αν σας ζητούσα να συγκρίνετε την ανεξάρτητη κινηματογραφική σκηνή της Αμερικής σήμερα με εκείνη της εποχής που ξεκινούσατε, τί θα λέγατε;
«Προσωπικά υπήρξα τρομερά τυχερός με την πρώτη ταινία μου λαμβανομένου υπόψη τις πρωτόγονες συνθήκες κάτω από τις οποίες γυρίσθηκε. Ηταν άλλες εποχές_ η ανεξάρτητη παραγωγή τότε είχε νεύρο. Σήμερα ,στην Αμερική, ο ανεξάρτητος κινηματογραφιστής ή θα πρέπει να σκηνοθετήσει για το φεστιβάλ του Σάντανς ή για το φεγγάρι. Και η διανομή είναι ένας εφιάλτης.»
Πιστεύετε ότι με την «Γη των ζωντανών νεκρών» κλείνει ο κύκλος των ζόμπι σας;
«Σε καμία περίπτωση. Φαντάζομαι ότι θα κλείσει όταν πεθάνω. Ισως ούτε και τότε. Πλάκα δεν θα είχε να επιστρέψω από τους νεκρούς για να γυρίσω μια ακόμη ταινία ζόμπι;»
