70ό Φεστιβάλ Καννών: H Ιζαμπέλ Ιπέρ στο πλευρό των γυναικών

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η Ιζαμπέλ Ιπέρ είναι μία από τις καλύτερες ηθοποιούς, όχι μόνον της Ευρώπης, αλλά του κόσμου. Στο σινεμά έχουμε απολαύσει την 64χρονη Γαλλίδα σε ρόλους δυναμικών γυναικών που πολλές φορές δεν ενδιαφέρονται καν να γνωρίσουν τα όριά τους, ενώ εκτός οθόνης είναι γνωστό ότι πρόκειται για γυναίκα που δεν συνηθίζει να μασά τα λόγια της.

Με δύο βραβεία ερμηνείας του φεστιβάλ των Καννών, το 1978 για τη «Violette Nozierre» του Κλοντ Σαμπρόλ (το μοιράστηκε με την Τζιλ Κλέιμπουργκ που βραβεύθηκε για το «Φεγγάρι») και το 2002 για τη «Δασκάλα του πιάνου» του Μίκαλε Χάνεκε, η Ιζαμπέλ Ιπέρ βρίσκεται και πάλι στο φεστιβάλ της Κυανής Ακτής με δύο μάλιστα ταινίες, το «Happy end» του Μίκαελ Χάνεκε (επίσημο διαγωνιστικό) και το «Claire’s camera» του Χονγκ Σανγκ Σου (Eιδικές προβολές).

Πριν από λίγες ημέρες η Ιπέρ συμμετείχε σε μια ανοιχτή για το κοινό συζήτηση με την Ιζαμπέλ Τζιορντανό, διευθυντικό στέλεχος της Unifrance. Μιλώντας στο ξενοδοχείο «Ματζέστικ» στο πλαίσιο του προγράμματος «Kering’s Women in Motion» (Γυναίκες εν κινήσει), η ηθοποιός μοιράστηκε με τον κόσμο εμπειρίες από την πρόσφατη επίσκεψή της στην Αμερική και το Χόλιγουντ όπου πήγε για την προώθηση της ταινίας «Εκείνη» του Πολ Βερχόφεν (για την οποία απέσπασε τη Χρυσή Σφαίρα α’ γυναικείου ρόλου σε δράμα αλλά και την πρώτη υποψηφιότητά της για Οσκαρ α’ γυναικείου ρόλου).

«Δεν είναι εύκολο για τις αμερικανίδες κινηματογραφίστριες να κάνουν ταινίες και να υπάρχουν σε αυτή τη βιομηχανία» είπε η Ιπέρ. «Και όμως, κάνουν τη δουλειά τους με μεγαλύτερη όρεξη και αποφασιστικότητα απ’ ό,τι στη Γαλλία. Δείχνουν έτοιμες να προκαλέσουν με δυναμισμό τα όρια και να ξεφύγουν από τον περιορισμό των συνόρων».

Η Ιπέρ είπε ότι η αίσθησή της είναι ότι οι ταινίες που σκηνοθετούνται από άντρες δείχνουν περισσότερο συμβατικές και συντηρητικές συγκρινόμενες με εκείνες που σκηνοθετούνται από γυναίκες. «Νομίζω ότι πολύ συχνά οι γυναίκες κάνουν ταινίες πολύ πιο προσωπικές και τείνουν να ρισκάρουν σε μονοπάτια ανεξερεύνητα. Και χάρη σε αυτό ακριβώς το ρίσκο τους βρίσκουν περισσότερη ελευθερία. Οι άντρες επιλέγουν την εθνική οδό» συνέχισε η Ιπέρ προσθέτοντας με ένα χαμόγελο ότι «πολλές φορές αισθανόμαστε πολύ πιο ευέλικτοι και ελεύθεροι στα σοκάκια απ’ ό,τι στην Εθνική».

Η ηθοποιός δήλωσε επίσης ότι θα την ευχαριστούσε πολύ να δουλέψει ξανά στην Αμερική όπου της έχει γίνει πρόταση από την Κέλι Ράινχαρντ, σκηνοθέτρια της εξαίρετης ανεξάρτητης ταινίας «Wendy and Lucy» με τη Μισέλ Γουίλιαμς, η οποία είχε προβληθεί στις Κάννες στο τμήμα Ενα Κάποιο Βλέμμα.

Στην τελευταία συνεργασία της με τον αυστριακό σκηνοθέτη Μίκαελ Χάνεκε, το «Happy end», η Ιπέρ υποδύεται και πάλι την κόρη του Ζαν Λουί Τρεντινιάν, όπως συνέβη και στην προηγούμενή τους ταινία, την «Αγάπη» (με την οποία το «Happy end» κάπως συνδέεται).

Πίσω από τον ειρωνικό τίτλο «Happy end» βρίσκονται τα διάφορα προβλήματα, ψυχολογικής κυρίως φύσης, που ζουν τα μέλη μιας πάμπλουτης οικογένειας του Καλέ (ανάμεσά τους ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν, ο Ματιέ Κασοβίτς και η Ιπέρ). Ενώ τα έχει όλα, τρώγεται διαρκώς με τα ρούχα της ανίκανη να ευχαριστηθεί το παραμικρό. Το «Happy end» είναι ίσως η πιο «παιχνιδιάρικη» ταινία του Χάνεκε, κάτι σαν «κολάζ» πολλών προηγούμενων ταινιών του και διακρίνεται από μια αίσθηση υπόγειου χιούμορ, στοιχείου που δεν συνηθίζουμε σε ταινίες του.

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ πάντως δήλωσε πανευτυχής που βρέθηκε και πάλι στο πλευρό του Χάνεκε, με τον οποίο έχει χτίσει μια άκρως δημιουργική συνεργασία που αποφέρει καρπούς. Για τη «Δασκάλα του πιάνου» πέτυχε μια πραγματικά μνημειώδη ερμηνεία, ενώ λίγα χρόνια αργότερα, ως πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του φεστιβάλ, το 2009, ήταν εκείνη που έδωσε τον Χρυσό Φοίνικα στον Χάνεκε για τη «Λευκή κορδέλα».