Η γαλλική κυριαρχία των ταινιών εφέτος στις Κάννες δεν έχει περάσει απαρατήρητη. Ολα σχεδόν τα προγράμματα του φεστιβάλ «ανοίγουν» α λα γαλλικά. Τα «Φαντάσματα του Ισμαήλ» του Αρνό Ντεπλεσάν σήκωσαν την αυλαία της διοργάνωσης (αν και εκτός συναγωνισμού), η «Barbara» του Ματιέ Αμαλρίκ άνοιξε το Ενα Κάποιο Βλέμμα και η τελευταία ταινία της Κλερ Ντενίς «Un beau soleil intérieur» με τους Ζιλιέτ Μπινός και Ζεράρ Ντεπαρντιέ ήταν η πρώτη που προβλήθηκε στο 15ήμερο των σκηνοθετών.
Οταν όμως ρώσος συνάδελφος ζήτησε τη γνώμη επί του θέματος από τον Ματιέ Αμαλρίκ (παρεμπιπτόντως παίζει στα «Φαντάσματα του Ισμαήλ») σύντομα κατάλαβε ότι έκανε λάθος ερώτηση. Ο Αμαλρίκ εκνευρίστηκε, προφανώς, αλλά χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του «επιτέθηκε» σαρκαστικά προς τον συνάδελφο: «Λέτε να είναι συνωμοσία των Αμερικανών; Ακούγεται σαν σχέδιο α λα Ντόναλντ Τραμπ! Μήπως όμως είναι ένα σχέδιο των Ρώσων; Ρώσος είστε, θα ξέρετε καλύτερα από μένα!».

Οπως ήταν φυσικό, ο συνάδελφος «μαγκώθηκε» και προσπάθησε να τα «μπαλώσει». Ο Αμαλρίκ όμως είχε πάρει φόρα: «Οσο για μένα» συνέχισε μιλώντας για την ταινία του «Barbara», ένα πολύ παράξενα φτιαγμένο βιογραφικό έργο για τη γαλλίδα τραγουδίστρια Μπάρμπαρα που υποδύεται μια εξαιρετική Ζαν Μπαλιμπάρ, «ξέρετε ότι εγώ χρειάστηκε να κοιμηθώ με τρεις ανθρώπους; Αλλά αυτό δεν είναι ασυνήθιστο στον χώρο του κινηματογράφου, έτσι λειτουργούν οι καλλιτέχνες…».
Οχυρωμένη κοινότητα στη Σουηδία
Ανάμεσα στις πλέον αναμενόμενες ταινίες της εφετινής διοργάνωσης, στο διαγωνιστικό τουλάχιστον τμήμα, είναι η «Πλατεία» (The square) του Σουηδού Ρούμπεν Οστλουντ, σκηνοθέτη που έγινε όνομα σε αυτό ακριβώς το φεστιβάλ, όταν πριν από μερικά χρόνια έκανε πρεμιέρα η σπουδαία ταινία του «Ανωτέρα βία» κερδίζοντας το πρώτο βραβείο στο τμήμα Ενα Κάποιο Βλέμμα. Η «Πλατεία» αναφέρεται στην πρώτη «οχυρωμένη κοινότητα» στην ιστορία της Σουηδίας η οποία δημιουργήθηκε το 2008. Το γεγονός ότι σε αυτή την περιοχή μπορούν να μπουν μόνο οι κάτοικοι, άρα εξουσιοδοτημένα άτομα, είναι ένα ακραίο παράδειγμα του πώς προνομιακές κοινωνικές ομάδες αποκλείονται από το περιβάλλον και δεν έχουν ιδέα (ή δεν ενδιαφέρονται να αποκτήσουν) για τα όσα συμβαίνουν γύρω τους στον πραγματικό κόσμο. Η ιδέα για μια ταινία επάνω σε αυτό το θέμα αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία αν σκεφθούμε ότι η «Πλατεία» είναι ένας καθρέφτης των σημείων των καιρών μας όχι μόνο στη Σουηδία αλλά σε πολλές περιοχές της Ευρώπης, όπου το χάσμα ανάμεσα στον φτωχό και στον πλούσιο έχει γίνει πλέον χαοτικό.
Ακόμα και στη Σουηδία, μια από τις πιο εύρωστες χώρες της Ευρώπης, η ανεργία έχει αυξηθεί σε μεγάλη κλίμακα και το αποτέλεσμα είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης ανάμεσα στους κατοίκους μιας κοινωνίας που ζει μέσα στον εφιάλτη της επιφύλαξης, της αμφιβολίας και του φόβου.
«Πιστεύω σε μια απλή εξίσωση» δηλώνει ο σκηνοθέτης Ρούμπεν Οστλουντ: «Αν δείξουμε εμπιστοσύνη, παίρνουμε το ενδιαφέρον του άλλου ως αντάλλαγμα. Αν δεν έχουμε εμπιστοσύνη, αυτό μπορεί να δημιουργήσει κίνητρα για εκμετάλλευση ανθρώπων που δεν είναι προσεκτικοί».

HeliosPlus