Ο εσωτερικός χώρος του Γιώργου Χαδούλη

Είναι ο χώρος όπου σκέφτεται, δημιουργεί, ζει. «Το ατελιέ μου είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου, εκεί υπάρχω» λέει ο ζωγράφος των εκρηκτικών χρωματικών εντυπώσεων Γιώργος Χαδούλης. Τώρα είναι και πηγή έμπνευσης. Πρόσκληση για ζωγραφική μέσα στη ζωγραφική. Εργα μέσα στα έργα. Οπως ο μάγειρας στην κουζίνα του, και ο ζωγράφος στο εργαστήριό του τα δοκιμάζει όλα. Και αυτήν τη φορά δοκιμάζει να δημιουργήσει πορτρέτα του εσωτερικού, ιδιωτικού, υπαρξιακού του χώρου και να τα εκθέσει σε δημόσια θέα. Και όπως πάντα συμβαίνει με τις εκθέσεις των ζωγράφων, εκθέτει την εσωτερική αυλή των θαυμάτων και εκτίθεται.

Ο ζωγράφος δεν είναι μια οποιαδήποτε δουλειά με καθορισμένο ωράριο. «Σε διέπει» τονίζει ο Γιώργος Χαδούλης. «Κι όταν ακόμα δεν είμαι εδώ, ο νους μου είναι στο εργαστήριο, στα έργα». Είναι λοιπόν ο δημιουργός συνεχώς εγκλωβισμένος μέσα στα έργα του; «Με κανέναν τρόπο» απαντά. «Ενώ το ατελιέ είναι ένας κλειστός χώρος, ταυτοχρόνως είναι και ανοιχτός. Ενώ είναι μια σπηλιά, μέσω αυτού συνδέομαι με τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό είναι το περίεργο. Κλεισμένος, ανοίγομαι. Ο ζωγράφος αυτό κάνει».

Ολα άρχισαν μετά το φοβερό καλοκαίρι του 2015, «της εθνικής παράνοιας» όπως το χαρακτηρίζει ο Γιώργος Χαδούλης. «Κλονίστηκα συθέμελα, με καθόρισε εκείνη η κατάσταση και σκεφτόμουν τι θα κάνω στο μέλλον. Ετσι προέκυψαν αυτά τα έργα. Αν και είχα χώρο στο Λονδίνο και δούλευα, μου έλειπε το ατελιέ μου. Το πράσινο δάπεδο που κυριαρχεί προέρχεται από το Λονδίνο. Το πράσινο επικρατεί εκεί παντού. Είναι αυτά τα περίεργα πράγματα που βγαίνουν χωρίς να το καταλάβεις. Αλλά το βασικό ήταν αυτό. Τι κάνω εγώ; Πώς ορίζομαι ως άνθρωπος; Πώς συνδέομαι με τους άλλους ανθρώπους; Τι σημαίνει δημοκρατία, ποια είναι η θέση του καλλιτέχνη, τι μπορώ να κάνω εγώ; Επέστρεψα στον χώρο και στα υλικά μου για να αναστοχαστώ».

Μοιάζει με εσωστρέφεια, αλλά δεν είναι. «Δηλώνει μια στάση» λέει ο ζωγράφος. «Στην πραγματικότητα τι κάνω με αυτά τα έργα; Ζωγραφίζω την κατάστασή μου. Τα εργαλεία μου, τα έργα μου, η καρέκλα μου, η ουσία, δηλαδή, της ύπαρξής μου. Είναι σαν ένα πορτρέτο μου. Λέω ότι αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς απέναντι στην απελπιστική κατάσταση που ζούμε. Η θέση του ζωγράφου είναι η τέχνη του».

Και όλα αυτά βεβαίως πρέπει να γίνουν ζωγραφική. Και τότε αρχίζουν τα μεγάλα διλήμματα του δημιουργού. Πώς θα το κάνω; «Ο ρόλος του καλλιτέχνη» λέει ο Γιώργος Χαδούλης «είναι να δείχνει τα πράγματα και να τους δίνει νόημα. Οι άνθρωποι περιφέρονται και δεν βλέπουν πραγματικά, δεν παρατηρούν. Ουσιαστικά οι ζωγράφοι αυτό κάνουν, βοηθούν τους άλλους να βλέπουν και να παρατηρούν. Δίνουν ένα νόημα σε αυτό που βλέπει ο άλλος. Ξαφνικά του λες, κοίτα! Η ζωγραφική είναι ένας τρόπος να βλέπεις τα πράγματα. Είναι ελλειπτική, ανοιχτή σε ερμηνείες. Οταν επιβάλλεις το δικό σου μήνυμα αφήνεις απέξω τον θεατή. Το έργο είναι μήνυμα στο μπουκάλι που αναζητά αποδέκτη. Και το ανοιχτό έργο κρατάει στον χρόνο. Οι εποχές και οι αντιλήψεις αλλάζουν, αλλά το έργο μένει».

Στον κατάλογο της έκθεσης ο συγγραφέας Χ. Α. Χωμενίδης γράφει: «Το στοίχημα για τον Χαδούλη, στα πενήντα του, δεν είναι να απαθανατίσει μιαν ήδη υπάρχουσα πληγή, αλλά να μετατρέψει την μπογιά του σε αίμα και να τη μεταγγίσει στις φλέβες μας».