Πως θα σας φαινόταν η ιδέα ένα θέμα όπως της μαζικής δολοφονίας να περάσει στο σινεμά υπό την μορφή κινούμενου σχεδίου – ντοκιμαντέρ; Αυτό κι αν είναι πρωτάκουστο θα πείτε, σωστά; Η απάντηση βρίσκεται στην αμερικανική ταινία «Tower» όπου ο σκηνοθέτης Κιθ Μέιτλαντ επιστρέφει στην περίπτωση ενός ανθρώπου που το 1966 συγκλόνισε την αμερικανική κοινή γνώμη πυροβολώντας ανύποπτο κόσμο και σκορπίζοντας τον θάνατο έχοντας οχυρωθεί στο ψηλότερο σημείο του Πανεπιστημίου του Οστιν στο Τέξας. Και ο Μέιτλαντ το κάνει με την βοήθεια του κινουμένου σχεδίου.
Η εν λόγω ταινία πρόκειται να προβληθεί στο προσεχές φεστιβάλ κινηματογράφου ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης, το οποίο εφέτος αναρωτιέται το ίδιο για την ταυτότητα του κινηματογραφικού είδους που λέγεται ντοκιμαντέρ: «Τι είναι ντοκιμαντέρ;» διαβάζουμε στην έξυπνη πρώτη ανακοίνωση του θεσμού». Πραγματικά, όσο γυρίζονται ντοκιμαντέρ, αυτή η ερώτηση μοιάζει να επανέρχεται με τις απαντήσεις κάθε φορά να αλλάζουν. Είναι γεγονός ότι όσο ο κινηματογράφος προχωρά, τόσο ανανεώνεται η συζήτηση για το ντοκιμαντέρ. Το είδος αναπτύσσεται, «υποείδη» ξεπροβάλλουν διαρκώς και οι ειδικοί σπαζοκεφαλιάζουν για τον ορισμό του. «Είναι πολύ δύσκολο να περιορίσει κανείς σε ταμπέλες μια κινηματογραφική δύναμη που διευρύνεται και εξελίσσεται με ταχύτητα αντίστοιχη της πραγματικότητας που την τροφοδοτεί» αναφέρουν οι διοργανωτές.
Το βέβαιον είναι ότι και εφέτος το κοινό του φεστιβάλ θα χορτάσει ενδιαφέροντα θέματα που καλύπτουν κάθε πλευρά της ανθρώπινης ζωής. Θα προβληθούν ντοκιμαντέρ αποκαλυπτικά, εθνογραφικά, δημοσιογραφικά, ιστορικά, πολιτικά, καλλιτεχνικά, ποιητικά, πειραματικά, κοινωνικά, ή που θα συνδυάζουν πολλά από τα παραπάνω. Για παράδειγμα το «The Chocolate Case» της Ολλανδής Μπένθε Φόρερε ρίχνει φως στην παιδική δουλεία στην παγκόσμια σοκολατοβιομηχανία, ενώ στο «Austerlitz« ο σπουδαίος Ουκρανός σκηνοθέτης Σεργκέι Λοζνίτσα (Το πρόσωπο της ομίχλης) αναζητεί την αλήθεια σε ένα πρώην ναζιστικό στρατόπεδο καταγράφοντας την εμπορευματοποίηση της φρίκης.
Εκ πρώτης μια ιστορία που αφορά έναν θησαυρό ταινιών παραγωγής 1910 – 1920 που ήρθε στο φως από τις ανασκαφές σε μια περιοχή κοντά στον Καναδά ονόματι Γιούκον δεν δείχνει να συνάδει με την χρυσοθηρία στην Αλάσκα. Και όμως, ο Μπιλ Μόρισον που σκηνοθέτησε το «Dawson City: Frozen Time» βλέπουμε ότι έχει διαφορετική γνώμη.
Ο γυναικείος οργασμός πρωταγωνιστεί στο «Sacred Water» του Βέλγου Ολιβιέ Ζουρντέν που όπως διαβάζουμε ρίχνει «μια ανατρεπτική ματιά στη -στιγματισμένη από τον εμφύλιο και τη γενοκτονία- Ρουάντα, όπου το πολύτιμο ‘ιερό νερό’ (όπως το αποκαλούν) της γυναικείας σεξουαλικότητας αποτελεί στην παράδοση της χώρας το Ιερό Δισκοπότηρο για τον αντρικό πληθυσμό.»
Το σασπένς ενός θρίλερ μυθοπλασίας είναι το χαρακτηριστικό του «Santoalla» των Άντριου Μπέκερ και Ντάνιελ Μέρερ (ΗΠΑ) και η φωνή στις μειονότητες είναι ο στόχος του «Transitioning: Transgender Children» των Ροσέρ Ολιβέρ και Λουίς Μοντσεράτ (Ισπανία). Και όλες αυτές οι ταινίες δεν είναι παρά μια πρώτη γεύση του υλικού που πρόκειται να ακολουθήσει και που όπως πάντα θα είναι και πάλι, πολλά υποσχόμενο.
