Πολλές φορές άτομα υπερτασικά στην προσπάθειά τους να υποβαθμίσουν το πρόβλημά τους και να δείξουν ότι πρόκειται για κάτι περιστασιακό, μιλούν για νευροπίεση και όχι για πρόβλημα υπέρτασης. Τι όμως πραγματικά είναι η νευροπίεση; Ο επίκουρος καθηγητής Παθολογίας και υπεύθυνος του Τμήματος Υπέρτασης της Γ’ Πανεπιστημιακής Παθολογικής Κλινικής του νοσοκομείου Σωτηρία κ. Απ. Αχείμαστος εξηγεί πού βρίσκεται η παρεξήγηση και ποια είναι η αλήθεια για τη νευροπίεσηΟ όρος νευροπίεση για τους περισσότερους ανθρώπους σημαίνει μια «αθώα» μορφή πίεσης που συνδέεται με συγκινησιακές καταστάσεις αυξάνεται σε θυμό, λύπη, στρες κλπ. Κατά συνέπεια, επειδή αυτές οι καταστάσεις δεν είναι δυνατόν να ελεγχθούν, αυτή η μορφή πίεσης δεν χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη αντιμετώπιση και κατά μείζονα λόγο δεν χρειάζεται φαρμακευτική παρέμβαση. Αρα η νευροπίεση θεωρείται μια λειτουργική αύξηση της αρτηριακής πίεσης σε αντιπαράθεση με την οργανική αρτηριακή υπέρταση, που είναι σοβαρή και απαιτεί θεραπεία.
Η άποψη αυτή δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, η οποία είναι εντελώς διαφορετική. Στην πραγματικότητα οποιοδήποτε συγκινησιακό ερέθισμα μπορεί να επηρεάσει την αρτηριακή πίεση και αυτό συμβαίνει τόσο στους υπερτασικούς όσο και στα άτομα με φυσιολογική αρτηριακή πίεση. Ο χαρακτηρισμός ενός ατόμου ως υπερτασικού γίνεται με βάση τα διεθνώς παραδεκτά κριτήρια, σε επανειλημμένες επισκέψεις και συγκεκριμένες συνθήκες μέτρησης της αρτηριακής πίεσης: σε ηρεμία, σε καθιστή θέση, με κατάλληλη περιχειρίδα κλπ. Ο κίνδυνος για καρδιαγγειακό επεισόδιο που διατρέχει κάθε υπερτασικός εξαρτάται από το ύψος της αρτηριακής πίεσης σε ηρεμία και βέβαια από τη συνύπαρξη ή όχι άλλων παραγόντων κινδύνου, όπως το κάπνισμα, ο σακχαρώδης διαβήτης, η υπερλιπιδαιμία. Ετσι, εφόσον αθώα πίεση του τύπου της νευροπίεσης δεν υπάρχει, τα άτομα με αυξημένη αρτηριακή πίεση δεν πρέπει να εφησυχάζουν, καλυπτόμενα συνειδητά ή ασυνείδητα πίσω από την επικίνδυνη ασάφεια της νευροπίεσης.
