Το εξώφυλλο της αυτοβιογραφίας «Η σήραγγα των περιστεριών»

Οσοι γνωρίζουν το ύφος και τον ρυθμό των μυθιστορημάτων του Τζον Λε Καρέ, ενός από τους πιο πολυδιαβασμένους και αγαπητούς συγγραφείς του κόσμου, εύκολα μπορούν να υποψιασθούν ότι μια αυτοβιογραφία του δεν θα μπορούσε παρά να είναι το ίδιο συναρπαστική με τα έργα του. Διότι η ζωή του Τζον Λε Καρέ είναι μια επική ταινία από μόνη της, αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι άντλησε πολλές ιδέες των ιστοριών του από τις εμπειρίες του ως πράκτορα των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
«Από τον μυστικό κόσμο που γνώρισα κάποτε προσπάθησα να φτιάξω ένα θέατρο για τους ευρύτερους κόσμους που κατοικούμε» γράφει στην αυτοβιογραφία του «Η σήραγγα των περιστεριών», που κυκλοφόρησε προσφάτως από τις εκδόσεις BELL (από τις οποίες μπορεί να βρει κανείς πολλά από τα έργα του συγγραφέα). «Πρώτα έρχεται η φαντασία και μετά η έρευνα για την πραγματικότητα. Και ακολουθεί η επιστροφή στη φαντασία και στο γραφείο όπου κάθομαι αυτή τη στιγμή».
Σε 40 κεφάλαια (συμπεριλαμβάνω την εισαγωγή και έναν λιτότατο αλλά τόσο περιεκτικό πρόλογο) είναι μοιρασμένη η αυτοβιογραφία του Λε Καρέ που παρά τις 406 σελίδες της ρουφιέται σαν ένα ποτήρι νερό. Ο μετρ προσπαθεί να καλύψει τα πάντα –και τα καταφέρνει. Μας ξαναφέρνει στον νου εικόνες από μυθιστορήματά του, όπως ο «Κατάσκοπος που γύρισε από το κρύο» (το πρώτο βιβλίο που του χάρισε παγκόσμια φήμη), αλλά και εικόνες από τις κινηματογραφικές ταινίες και τις τηλεοπτικές σειρές που στηρίχτηκαν σε αυτά. Η διαφορά είναι ότι εδώ βλέπουμε το πώς δημιουργήθηκαν αυτές οι εικόνες.
Μαθαίνουμε πώς και γιατί πήρε για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή του όπιο, αντιλαμβανόμαστε τον υπέρτατο θαυμασμό του απέναντι στον σερ Αλεκ Γκίνες, τον ηθοποιό που υποδύθηκε πρώτος τον δημοφιλέστερο κατάσκοπο-ήρωα του Λε Καρέ, τον Τζορτζ Σμάιλι (στις εκπληκτικές μίνι σειρές του ΒΒC «Τinker tailor soldier spy» και «Οι άνθρωποι του Σμάιλι»), και τον «βλέπουμε» να κάνει Χριστούγεννα με τον Γιάσερ Αραφάτ, μια από τις αμέτρητες προσωπικότητες της πολιτικής, και όχι μόνο, σκηνής που ο Λε Καρέ γνώρισε.
Βεβαίως, η καρδιά της επικαιρότητας δεν έπαψε ποτέ να απασχολεί τον Τζον Λε Καρέ, και αυτό φάνηκε στη θεματολογία του μετά την πτώση του κομμουνισμού, με μυθιστορήματα όπως ο «Επίμονος κηπουρός», που αναφέρεται στο σκάνδαλο των φαρμακοβιομηχανιών και της στυγνής εκμετάλλευσης του Τρίτου Κόσμου από τη Δύση ή ο «Ράφτης του Παναμά» που πραγματεύεται τη σκοτεινή δράση των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών στην Κεντρική Αμερική.
Παράλληλα, βλέπουμε τον διάσημο συγγραφέα να είναι άκρως εξομολογητικός για τον εαυτό του: «Περισσότερο απ’ όλα» γράφει, «μου αρέσει η ιδιωτικότητα του γραψίματος, γι’ αυτό και δεν παίρνω μέρος σε λογοτεχνικά φεστιβάλ και, στον βαθμό που μπορώ, αποφεύγω τις συνεντεύξεις, και ας μη μου φαίνεται. Υπάρχουν φορές, συνήθως τη νύχτα, που εύχομαι να μην είχα δώσει ποτέ καμία συνέντευξη». Και αυτοσαρκαζόμενος συμπληρώνει: «Πρώτα επινοείς τον εαυτό σου και έπειτα καταλήγεις να πιστέψεις στην επινόησή σου. Η διεργασία αυτή δεν είναι συμβατή με την αυτογνωσία».
Οσο για τον παράξενο τίτλο του βιβλίου, «Η σήραγγα των περιστεριών», μαθαίνουμε ότι κάποια στιγμή υπήρξε σε όλα τα βιβλία του Λε Καρέ προσωρινός τίτλος! Το από πού προέρχεται αυτός ο τίτλος όμως δεν θα σας το πούμε εδώ. Θα σας αφήσουμε να το ανακαλύψετε στις απολαυστικές σελίδες αυτού του βιβλίου.

HeliosPlus