Εδώ και 27 χρόνια έχει απέναντι από τον φακό του πρόσωπα. Δουλεύει με το φως, με το άσπρο – μαύρο και αποτυπώνει πάνω στο χαρτί τα κλικ ενός διαλόγου. Ανάμεσα στη μηχανή του και στους ανθρώπους που φωτογραφίζει. Ο Τάκης Διαμαντόπουλος αγάπησε την τέχνη του πορτρέτου και κατάφερε να καταγραφεί στους μετρ του είδους. Αποφάσισε, λοιπόν, να παρουσιάσει σε μια έκθεση στιγμές από φωτογραφικές συναντήσεις που είχε με λαμπερές προσωπικότητες. Το αποτέλεσμά τους θα το δούμε στις αίθουσες του «Μύλου» στη Θεσσαλονίκη, από τις 7 Δεκεμβρίου 1996 ως τις 7 Ιανουαρίου 1997.
«Το πορτρέτο είναι η δυσκολότερη φωτογραφία. Δεν χρειάζεται περίεργες τεχνικές, αλλά ευαισθησία και ερωτισμός. Προς στιγμήν ερωτεύομαι το πρόσωπο που είναι απέναντί μου, για να βγάλω αυτό που θέλω. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι είναι μια ειδική κατάσταση. Μπορεί άλλου είδους φωτογραφίες να τις δουλεύω ώρες. Τα πορτρέτα, όμως, τα κάνω σε δέκα λεπτά. Δεν κυνηγώ στιγμιότυπα. Τα έχω στο μυαλό μου ζωγραφισμένα, αποτυπωμένα». Ο Τάκης Διαμαντόπουλος εκφράζει με σιγουριά ό,τι λέει. Εχει παγιωμένη άποψη για τη φωτογραφική τέχνη. «Δεν υπάρχει το αυθόρμητο στη φωτογραφία. Η φαντασία και η έμπνευση υπάρχει. Αλλά προτού κάνεις τα κλικ. Δεν τραβάς χιλιάδες φωτογραφίες για να βγει μία καλή. Δεν υπάρχει αυτό που λένε «να το ψάξουμε λίγο». Η δημιουργία υπάρχει στο μυαλό, στη σκέψη. Την ώρα που τραβάς έχεις μέσα στα πρώτα πέντε – δέκα λεπτά την καλή εικόνα…».
Στο στούντιο έχει φτιάξει ένα δικό του σύμπαν. Εκεί συναντιέται με πρόσωπα που είναι στην πρώτη γραμμή της καλλιτεχνικής και πολιτικής ζωής. Για εκείνον γίνονται μοντέλα φωτογραφικά τα διάσημα ονόματα του καιρού μας. «Παίζει μεγάλο ρόλο το έτερον ήμισυ. Παραξενιά θεωρώ να μην κάνει αυτό που του λέω. Πρέπει να έχεις κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Αυτό που θέλω είναι να βγάλω την προσωπικότητά του στο χαρτί. Χρησιμοποιώ το φως για να δώσω κίνηση και φόρμα στη φωτογραφία. Με το φως βρίσκεις γωνίες ή τις εξαφανίζεις, δίνεις την όλη έκφραση. Το φως δεν είναι κάτι που το μαθαίνεις, είναι θέμα μυαλού. Και κάτι ακόμη. Για μένα δεν υπάρχουν τομές «ωραίο – άσχημο». Καλή φωτογραφία είναι αυτή που βγάζει το μέσα έξω των ανθρώπων…».
Στην έκθεση θα παρουσιαστούν πορτρέτα 12 προσωπικοτήτων: Ανδρέας Παπανδρέου, Χρήστος Λαμπράκης, Κώστας Σημίτης, Μελίνα Μερκούρη, Διονύσης Φωτόπουλος, Αλίκη Βουγιουκλάκη και Ρομάν Πολάνσκι, Πίτερ Χολ, Ντομινίκ Σαντά, Ντέλφιν Φόρεστ, Παλόμα Πικάσο, Μπρουκ Σιλντς. Οταν έκανε την επιλογή ήταν σαν να τραβούσε από το πλήθος των φωτογραφιών μια εικόνα από τη δική του πορεία από 1972 ως σήμερα. Το κοινό ανάμεσα στα πρόσωπα που παρουσιάζονται στην έκθεση είναι ότι όλοι φωτογραφήθηκαν για να προβάλουν κάτι: διαφήμιση, προεκλογική καμπάνια, θεατρική παράσταση, ταινία…
«Οι πολιτικοί φωτογραφίζονται κατ’ ανάγκη. Συνήθως δεν το θέλουν και αυτό κάνει πιο δύσκολη τη δουλειά. Εξαίρεση ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, που αγαπούσε τη φωτογραφία. Τον είχα φωτογραφίσει, ένα μήνα μετά το Χέρφιλντ, για την προεκλογική του εκστρατεία. Αφέθηκε και δεν είχε γκρίνιες ή παρεμβάσεις. Μου έκανε εντύπωση ότι, όταν μετά τον ξαναφωτογράφισα, με ρώτησε: «Γιατί άλλαξες φωτογραφική μηχανή;». Εξεπλάγην. Εκεί που νόμιζες ότι δεν παρακολουθεί, έβλεπε τα πάντα και παρατηρούσε τα πάντα…». Ο Τάκης Διαμαντόπουλος επιζητά το ξεχωριστό στη φωτογραφία, αν και λειτουργεί στα όρια του κλασικού. Δεν είναι τυχαίο που έχει ζηλέψει φωτογραφίες του Πεν ή του Αβεντον. «Είναι πραγματικοί δημιουργοί. Φωτογραφίζουν τα πρόσωπα που έχουν απέναντί τους όπως δεν τα έχουμε δει ποτέ άλλοτε. Αυτό είναι δημιουργία».
Κάπως έτσι σκέφτηκε όταν φωτογράφισε την Αλίκη Βουγιουκλάκη με μαύρη περούκα, τη Μελίνα Μερκούρη με κλειστά τα όμορφα μάτια της, τον Ρομάν Πολάνσκι με το τσιγάρο στο στόμα… «Τον Πολάνσκι τον φωτογράφισα το 1979 για το περιοδικό «Cover», τότε που είχε κάνει την ταινία «Τες». Θυμάμαι που έβγαζε μια κόντρα προς τη Ναστάζια Κίνσκι. Εκανε τα πάντα για να γίνει η δική του φωτογραφία καλύτερη από τη δική της… Κάθε πορτρέτο έχει τη μικρή του ιστορία. Τον Πίτερ Χολ τον φωτογράφισα πρόπερσι το καλοκαίρι στην Επίδαυρο. Ηταν υπομονετικός, ήξερε να σταθεί. Βγήκε στη φωτογραφία ήρεμος, όπως είναι και σαν άνθρωπος, αν και όταν δουλεύει βγάζει μεγάλη ενεργητικότητα. Η Ντομινίκ Σαντά αποτυπώθηκε στο χαρτί έτσι που δείχνει πόσο ρομαντική είναι. Ακουμπά το χέρι της στο μάγουλο αλλά ανάμεσα πέφτουν τα μαλλιά της». Το πορτρέτο της Παλόμας Πικάσο έγινε στο στούντιο του πατέρα του, στην οδό Ηπείρου, το 1970. Είχε έρθει στην Ελλάδα προσκεκλημένη του Ζολώτα, όταν σχεδίαζε τις «μαργαρίτες»… Στο στούντιο υπήρχε ένας τοίχος όπου υπέγραφαν οι προσωπικότητες που φωτογραφίζονταν. Η Πικάσο ζωγράφισε δύο φτερά περιστεριού και δίπλα υπέγραψε με το μικρό της όνομα Παλόμα. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση ο επαγγελματισμός της Μπρουκ Σιλντς και της μητέρας της, που ήταν ο μάνατζέρ της. Εβγαλα φωτογραφίες για διαφημίσεις και μετά της έκανα μερικά ασπρόμαυρα. Ηταν το 1992. Η μητέρα της με ρώτησε αμέσως: «Πώς θέλεις να τη φωτογραφίσεις;». Της λέω: «Γυμνή αλλά να κρατά το στήθος με τα χέρια της». Καμία αντίρρηση. Ετσι κι έγινε».
Η λέξη επαγγελματισμός έρχεται και ξανάρχεται στις κουβέντες του. Αντίθετα δεν χρησιμοποιεί τη λέξη «καλλιτέχνης». «Είμαι επαγγελματίας. Αλλωστε, ένας επαγγελματίας έχει τις ευαισθησίες του καλλιτέχνη, την αισθητική και την τεχνική για να δημιουργήσει. Ακόμη και οι φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στην έκθεση είναι δουλειά για την οποία έχω πληρωθεί. Δεν θα έκανα φωτογραφίες ποτέ μόνο για να τις παρουσιάσω σε μια έκθεση». Και μετά μιλάει για τον χρόνο. «Προσπαθώ οι φωτογραφίες μου να αντέχουν στον χρόνο. Αυτός είναι ο μεγάλος κριτής. Ουσιαστικά μπροστά του υποκλίνονται όλοι…».
Ο Τάκης Διαμαντόπουλος θα εκθέτει τη φωτογραφική δουλειά του στη Θεσσαλονίκη, στον «Μύλο», από 7 Δεκεμβρίου έως 7 Ιανουαρίου. Παράλληλα, θα κυκλοφορήσει άλμπουμ με τις φωτογραφίες της έκθεσης, από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
