Αλέκος Κυραρίνης: «Θέλω η ζωγραφική μου να παρηγορεί»

Ο Αλέκος Κυραρίνης δεν είναι ούτε αγιογράφος ούτε ιεροκήρυκας. Είναι λειτουργός της ζωγραφικής. Ομως η καλλιτεχνική έκφραση στην οποία έχει σταθεί κοντά δώδεκα χρόνια τώρα, «που του εξασφαλίζει την ησυχία μέσα του», μοιάζει με ιερό κέντημα, με εργόχειρο αναχωρητή, που αντί για χρυσές κλωστές συνυφαίνει στη ζωγραφική επιφάνεια πίστη, ελπίδα, φως και ζωή. «Φως – Ζωή» είναι ο τίτλος της επικείμενης έκθεσής του, σε συνεργασία με τον ποιητή Δημήτρη Αγγελή, της ένατης από το 2010, όπου συνέβη και η καλλιτεχνική ωρίμασή του. «Αν κάνω ένα ακόμη έργο, μετά τα 23 που θα παρουσιαστούν στην έκθεση, θα πεθάνω» λέει. Και όντως η ζωγραφική του είναι σωματικά και πνευματικά κοπιαστική και βασανιστική, καθώς ο δημιουργός επενδύει σε αυτήν άπειρα συναισθήματα και ατελείωτες ώρες εργασίας για να ζωντανέψουν πάνω στο άψυχο ξύλο, με τρία μόνο χρώματα –λευκό, μαύρο, κόκκινο -, η αρχέτυπη ανθρώπινη αναζήτηση του θείου ή αλλιώς το νόημα του επί της γης βίου. Η πρώτη, ίσως, πράξη πολιτισμού του ανθρώπου της Νεολιθικής Εποχής ήταν να βάλει στα χέρια του νεκρού που ενταφίασε στο δάπεδο του σπηλαίου Φράγχθι ένα βότσαλο, δείγμα ότι τον ανησυχούσε το μέλλον της ζωής.

Και ο ζωγράφος συνεχίζει με πρόθεση να εικονοποιεί αυτή την πρωτογενή ανησυχία του ανθρώπου, συνθέτοντας με δοκιμασμένα αιώνες τώρα σύμβολα, σύγχρονα πολιτισμικά στιγμιότυπα. Ο άγγελος και ο δράκος παλεύουν σε όλη τη ζωγραφική διαδρομή του. « Ή ένας άγιος και ένας δράκος, ο θρίαμβος του καλού απέναντι στο κακό» λέει ο ζωγράφος. «Και στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία το καλό δεν είναι ισοδύναμο με το κακό, όπως πιστεύουν στην Απω Ανατολή, αλλά το καλό παραχωρεί ένα πεδίο δράσης στο κακό για να δοκιμάζει τις αντοχές του. Είναι ο κανόνας του αθλήματος αυτού».

Οριζόντια ζωή και κάθετα φως στο σχήμα του ισοσκελούς ελληνικού σταυρού. «Για μένα δεν μπορεί να υπάρξει φως χωρίς ζωή, ούτε ζωή χωρίς φως. Ξεκινώ από εκεί το έργο. Είναι μια δήλωση δική μου, μια ομολογία, είναι μια δέσμευση που παίρνω, ότι αφιερώνω την προσπάθειά μου, τη ζωγραφική μου, σε αυτόν τον σκοπό, τον χριστιανικό. Απαλά βεβαίως. Ούτε αγιογράφος είμαι ούτε ιερωμένος, προσπαθώ να είμαι κοντά στην Εκκλησία, δεν ξέρω αν τα καταφέρνω, αλλά η πρόθεσή μου είναι καλή. Θέλω η ζωγραφική μου να έχει αυτή τη χριστιανική απόχρωση. Κι εκεί ακριβώς είναι που συναντιόμαστε με τον Δημήτρη Αγγελή. Είμαστε χρόνια φίλοι και συνεργαζόμαστε στο περιοδικό «Φρέαρ», του οποίου είναι διευθυντής. Ηθελα να ανάψω εγώ το καρβουνάκι και να βάλει εκείνος το θυμίαμα, για να εκτεθεί η δουλειά μου στο κοινό με ένα άρωμα επιπλέον, μια πιο ρομαντική χροιά. Μια απόχρωση που τα δικά μου έργα, που είναι λίγο μουρτζούφλικα, δεν έχουν. Τον εκμεταλλεύτηκα σε αυτή την έκθεση».

«»Κάθε έργο τέχνης είναι μια μοναξιά υπό κατασκευή» είπε ο Θεός μες στο ιδιωτικό σκοτάδι του πριν αρχίσει την εξαήμερο δημιουργία» γράφει ο Δημήτρης Αγγελής δίπλα σε ένα από τα έργα του επίμονου ασκητή της τέχνης Αλέκου Κυραρίνη. Μπορεί ο ζωγράφος να μην είναι αναχωρητής της πραγματικής ζωής, αλλά είναι ασκητής της τέχνης. Αφοσιωμένος στην πίστη και στον σκοπό του, που αφιερώνει τα υλικά της εικαστικής έκφρασής του αποκλειστικά σε αυτόν. Δεν είναι αγιογράφος, αλλά χρησιμοποιεί τα υλικά, την αυστηρότητα και κάποια από τα σύμβολα και τα μοτίβα της αγιογραφίας. Δεν είναι ιεροκήρυκας, αλλά έχει πίστη. Δεν είναι μοναχός, αλλά έχει ταπεινότητα, «είναι καλό να αγνοείς ένα μέρος των δυνάμεών σου», τονίζει. Είναι ζωγράφος που μετουσιώνει την αγιογραφία σε σύγχρονη εικαστική γλώσσα και «υφαίνει» τα έργα του με αναμνήσεις από τους κορυφαίους της τέχνης του, όπως ο Κλε και ο Μιρό, για να «τραγουδήσει», όπως λέει, αυτά που έχει να πει:

Η Τήνος και η παράδοσή της ακολουθούν τον ζωγράφο. Δίπλα στον μαρμαρογλύπτη πατέρα του Γιάννη, στον οποίο αφιερώνει αυτή την έκθεση, σπούδασε από παιδί τα λαϊκά μοτίβα που τώρα έχουν ενσωματωθεί στην ακαδημαϊκή ζωγραφική του: