Τα Βαλκάνια είναι ένα σημείο της Ευρώπης που εδώ και μερικά χρόνια απασχολεί ιδιαίτερα το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. «Πρόθεσή μας» αναφέρουν οι διοργανωτές του εφετινού φεστιβάλ που αυτές τις ημέρες βρίσκεται σε εξέλιξη, «είναι το Βαλκανικό Πανόραμα να καταστεί καθρέφτης του συνόλου της κινηματογραφικής παραγωγής τα αμέσως επόμενα χρόνια».
Το 2ο Βαλκανικό Πανόραμα της Δράμας που παρουσιάζεται εφέτος περιλαμβάνει εκτός άλλων και μια επιλογή ταινιών της πρόσφατης τουρκικής παραγωγής και συγκεκριμένα από τη Σχολή Κινηματογράφου του Πανεπιστημίου Κουτούρ της Κωνσταντινούπολης, οι απόφοιτοι της οποίας έχουν στην πλειονότητά τους καλή επαγγελματική εξέλιξη στην τουρκική τηλεόραση και τον τουρκικό κινηματογράφο.
Ενα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα που οι σκηνοθέτες Μπίλγκι Ντιρέν Γκουνέζ και Βεϊσέλ Σιχάν Χιζάρ θέτουν στην ταινία τους «Ωχ, όχι! Ο πατέρας μου βγήκε στη σύνταξη» (2011) είναι το τι μπορούν αλήθεια να κάνουν στην καθημερινότητά τους οι συνταξιούχοι της Τουρκίας, χώρας με περίπου 10 εκατομμύρια συνταξιούχους –όσο όλος ο ελληνικός πληθυσμός. Οι σκηνοθέτες αναπτύσσουν το ερώτημα μιλώντας για τον πατέρα ενός από αυτούς.
Ο πατέρας ενός άλλου σκηνοθέτη, του Χαϊντάρ Ντεμίρτας, είναι και αυτός ο πρωταγωνιστής της ταινίας του γιου του. «Ο πατέρας μου γράφει τη δική του ιστορία» είναι ο τίτλος της ταινίας που γυρίστηκε το 2010 και έχει διάρκεια μισής ώρας: ο εργολάβος Μεχμέτ, ο εν λόγω πατέρας, κάτοικος της Μαρντέν στη Νοτιοδυτική Τουρκία, έχει αναλάβει την επισκευή μιας ασσυριακής εκκλησίας η οποία βρίσκεται στο σταυροδρόμι της Ιστορίας, εκεί δηλαδή όπου ένας ιμάμης και ένας ιερέας τρώνε στο ίδιο τραπέζι, εκεί όπου οι μουσουλμανικές και ασσυριακές προσευχές γίνονται μαζί και εκεί όπου γλώσσες όπως τα τουρκικά, τα συριακά, τα κουρδικά και τα αραβικά χρησιμοποιούνται ταυτόχρονα. Εκεί ο Μεχμέτ γράφει όντως τη δική του ιστορία.
Το συναισθηματικό κενό ενός τριαντάρη που έχει αποφασίσει να απομονωθεί στα βουνά είναι το θέμα του «Τίποτα» (παραγωγή του 2013, διάρκειας 8′) σε σκηνοθεσία Νεσλιχάν Κασάρ, ενώ η «Αλάλα» σε σκηνοθεσία Α. Μπατουράι Ταβκούλ (παραγωγή του 2011, διάρκειας 11′) είναι το σύντομο χρονικό της έναρξης και εξέλιξης μιας περίπτωσης σχιζοφρένειας από την οποία πάσχει μια ζωγράφος λίγο άνω των 30.
Στο αφιέρωμα εντάσσεται και ένα κινούμενο σχέδιο ονόματι «Εξορία»: ένας εξωγήινος, ένας άνθρωπος των σπηλαίων και ο Αλβέρτος Αϊνστάιν είναι μερικά από τα κλειδιά του σκηνοθέτη Ακίμ Σερμπέστ που σε τέσσερα μόλις λεπτά καλείται να αποδώσει την ερμηνεία του κόσμου μας σύμφωνα με την άποψη ενός… εξωγήινου.
Τέσσερα μόλις λεπτά όμως (και αυτό είναι το ενδιαφέρον) διαρκεί και το «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού» του Ελίφ Ελτουρκ που περιγράφει το πώς ένας 30χρονος έμπορος ναρκωτικών και πορνογράφος συλλαμβάνεται για κάτι που δεν έχει σχέση ούτε με το ένα ούτε και με το άλλο.
Και τέλος, στη δεκάλεπτη ταινία του 2014 «Μπισκότα με μήλο» σε σκηνοθεσία Περχάν Τας Οζ, η αγάπη είναι η πρωταγωνίστρια: «Ακόμη και αν ο χρόνος διαγράφει ανελέητα τις αναμνήσεις μας» διαβάζουμε στη σύνοψη, «η αγάπη καταφέρνει με κάποιον τρόπο να αντισταθεί και πάντα βρίσκει κάπου να πιαστεί ώστε να μην ξεχάσει και να μην ξεχαστεί. Μερικές φορές έρχεται με τη μορφή της αντανάκλασης ενός βλέμματος ή τη γεύση που έχει ένα μπισκότο με μήλο καθώς η γεύση του κολλά στον ουρανίσκο μας…».

HeliosPlus