Ενώ τα Αισχύλεια 2016 συνεχίζονται, το Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου η καλλιτέχνις Ελένη Πανουκλιά εγκαινιάζει στο Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας τη site specific εγκατάστασή της με τίτλο «Ο,τι φωτεινό έχει να πει, θα πρέπει να μείνει εικασία». Σχεδιασμένη για να βιώνεται υπό το φως της νύχτας, η πολυμεσική παρέμβαση της Πανουκλιά, σε επιμέλεια Καλλιόπης Μηνιουδάκη, καταλαμβάνει επιλεγμένους εξωτερικούς και εσωτερικούς χώρους του συμπλέγματος εγκαταλελειμμένων βιομηχανικών μονάδων του Παλαιού Ελαιουργείου Ελευσίνας.
Με αρχή και τέλος την πίσω αυλή του ρημαγμένου εργοστασίου, η εγκατάσταση αποτελείται από δύο περιβάλλοντα τα οποία επικοινωνούν κυκλικά και απαιτούν ξεχωριστή –τόσο συλλογική όσο και ατομική –εξερεύνηση προκειμένου να ολοκληρωθεί το έργο και να ενεργοποιηθεί ο διάλογος μεταξύ φωτός και σκοταδιού που αποτελεί τη βάση του αινίγματός του.
Στόχος είναι η μετατροπή των βιομηχανικών ερειπίων σε υποβλητικό ηχοτοπίο από δύσβατα μονοπάτια και δυσπρόσιτα άβατα –σε ένα εναντιόδρομο αλληγορικό «σύνολο», βυθισμένο στο σκοτάδι. Οπως αναφέρεται στην ανακοίνωση, η εγκατάσταση πρόκειται να υποβάλει τον θεατή «σε μια αντιστικτικά δομημένη εμπειρία σκότους συνδυάζοντας ένα άναρχο, παλλόμενο τοπίο ηχηρού εγκλεισμού με μια μοναχική, τελετουργική διαδρομή μέσα από τη σιωπή ενός μακρόστενου κτιρίου. Τα δύο αυτά περιβάλλοντα μαζί επιδιώκουν τη συγκινησιακή επίτευξη επίκαιρα σημαντικών και διαχρονικά υπαρξιακών συνειδητοποιήσεων μέσα από διαφορετικούς σωματικούς και στοχαστικούς διαφωτισμούς ή, ακόμα καλύτερα, μέσα από «αποκαλύψεις» της ολότητας της ύπαρξης στο σκοτάδι».
Επίσης το έργο έχει διαμορφωθεί διαλεκτικά συνομιλώντας τόσο με την ερειπιώδη μορφολογία του Ελαιουργείου όσο και με την πολυσημία της ίδιας της Ελευσίνας. «Ως ένας μάλλον ελπιδοφόρος εικαστικός στοχασμός πάνω στην κρυμμένη «παλίντροπο» αρμονία του κόσμου, ανταποκρίνεται επίσης στο εφιαλτικό σκοτάδι και στον άτακτο σπαραγμό που διέπουν τη ζωή στην Ελλάδα της κρίσης αλλά και στα ευρύτερα κοινωνικοπολιτικά, περιβαλλοντικά, πολιτισμικά και ατομικά συμπτώματα της παρακμής του δυτικού πολιτισμού κατά το σημερινό στάδιο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και της υπερτροφίας της κοινωνίας του θεάματος».
Γεννημένη στο Αγρίνιο το 1972, η Ελένη Πανουκλιά ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στη Γλυπτική με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (2007). Σπούδασε Ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (Αθήνα, 2004), Γλυπτική στην Accademia di Belle Arti di Roma (2003-04) και Χημεία στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας (1995).
Με φιλοσοφικό, πολιτικό και έντονα ψυχολογικό στοχασμό δημιουργεί κυρίως εγκαταστάσεις μεγάλης κλίμακας, συχνά με χρήση πολυμέσων, για συγκεκριμένους χώρους, καθώς επίσης και σχέδια μεγάλης αλλά και μικρότερης διάστασης. Κοινό χαρακτηριστικό των έργων της είναι οι δυσδιάκριτες δομές (διάμεσοι) που αναπτύσσονται στον κενό χώρο μεταξύ ορατών, άμεσα αντιληπτών στοιχείων. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί καινούργια περιβάλλοντα όπου αφομοιώνονται νέα δεδομένα. Μέσα από τον εμπλουτισμό αυτόν θέτει επιπλέον ερωτήματα για την αντίληψη του αισθητού κόσμου.
Εχει πραγματοποιήσει τρεις ατομικές εκθέσεις στην γκαλερί Qbox (Αθήνα, 2005, 2008, 2011) και μία ατομική παρουσίαση στο Remap3 (Αθήνα, 2011), ενώ έχει συμμετάσχει σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις ανά τον κόσμο.
Η Καλλιόπη Μηνιουδάκη είναι ιστορικός τέχνης και εργάζεται ως ανεξάρτητη ερευνήτρια και συγγραφέας, επιμελήτρια και κριτικός από τη Νέα Υόρκη και την Αθήνα. Είναι διδάκτωρ του Institute of Fine Arts του New York University και ειδικεύεται στην αμερικανική και στην ευρωπαϊκή μεταπολεμική τέχνη από φεμινιστική σκοπιά.
Τα εγκαίνια της έκθεσης «Ο,τι φωτεινό έχει να πει, θα πρέπει να μείνει εικασία» θα γίνουν το Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου στις 21.00, ενώ η διάρκειά της θα είναι από την Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου ως την Τρίτη 15 Νοεμβρίου καθημερινά 20.00-24.00.

HeliosPlus