Η πορεία της ταινίας «SΜΑC» είναι εξαιρετική αφού προσφάτως κέρδισε το βραβείο κοινού σε δύο φεστιβάλ: το διεθνές της Κύπρου και το Outview της Αθήνας.
SMAC, η ταινία
«Πριν από έξι καλοκαίρια ήμουν στην Κρήτη και ο Ηλίας Δημητρίου μού έστειλε ένα σενάριο με τον περίεργο τίτλο «SMAC» (μια πρωτεΐνη υπεύθυνη για τον πρόωρο θάνατο των κυττάρων). Ηταν η ιστορία μιας γυναίκας που δουλεύει στην τράπεζα και ενός αστέγου. Διαβάζοντάς το, μεγαλύτερη εντύπωση μού έκανε ότι ενώ είναι άρρωστη, μπροστά στο επείγον να σώσει τη ζωή του Αντρέα (του αστέγου), ξεχνά το δικό της πρόβλημα. Αυτό με εντυπωσίασε, να ξεχνάς τον εαυτό σου και να μπαίνεις στη σκέψη του άλλου. Ξεκινήσαμε να δουλεύουμε πάνω στο σενάριο, ο Ηλίας Δημητρίου, ο Γιάννης Κοκιασμένος κι εγώ. Προσθαφαιρούσαμε διαλόγους, λέγαμε ιδέες, το σενάριο συνέχεια εμπλουτιζόταν με καινούργια στοιχεία. Αυτός είναι ο τρόπος που αρέσει στον Ηλία να δουλεύει, devised cinema. Μετά τόση δουλειά που είχαμε κάνει, στο γύρισμα, με τις τόσο στενές οικονομικές συνθήκες, δεν χάσαμε ούτε ώρα».
Ερευνα


«Είναι πολύ σημαντικό να πιστέψω στον χαρακτήρα που πρόκειται να παίξω. Ο,τι ερωτήσεις και αμφιβολίες έχω να τις ξεκαθαρίσω. Για τον χαρακτήρα της «Ελένης» έπρεπε να μπω σε χώρους που μόνο ξώφαλτσα γνώριζα. Καρκίνος. Μίλησα με γυναίκες καρκινοπαθείς και μοιράστηκαν μαζί μου τα οδυνηρά κομμάτια που είχαν περάσει. Αισθάνθηκα μεγάλη ευθύνη μην τις απογοητεύσω. Επίσης να μην απογοητεύσω τις γυναίκες που έχουν κάνει την επιλογή να αγαπούν γυναίκες. Εφτιαξα το ιστορικό της Ελένης. Μάνα, πατέρας, αδερφός, στιγμές που ένιωσε χαρά, απογοητεύσεις… Ηθελα να έχω εικόνες ζωντανές και να τις πιστεύω. Ενα κομμάτι σημαντικό ήταν το ενδυματολογικό. Δουλέψαμε με την ενδυματολόγο Αγγελική Παναγιώτου, ώστε να φαίνεται ο χαρακτήρας από τις ενδυματολογικές επιλογές. Το ρούχο είναι ο χαρακτήρας. Δεν ήθελα να με ρίξει ψυχολογικά ο ρόλος, η ασθένεια, γι’ αυτό συνεχώς γυμναζόμουν. Κρατούσα επίσης ένα ημερολόγιο και σημείωνα το παραμικρό που θα μπορούσε να με στηρίξει».
Οικογένεια


«Είμαι μοναχοπαίδι, δεν έχω αδέρφια, ίσως γι’ αυτό ήθελα να κάνω οικογένεια, παιδιά, όχι μόνο ένα. Δεν θα μου έφταναν το θέατρο και το σινεμά για να νιώσω πως αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μου. Γνώρισα τον άντρα μου, τον Περικλή Χούρσογλου, και μπορέσαμε να κάνουμε μερικά όνειρά μας πραγματικότητα, τα «Μάτια από νύχτα», τον «Διαχειριστή». Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες που οι άνθρωποι σκέφτονται όσα τους χωρίζουν και όχι όσα τους ενώνουν, έχω έναν άνθρωπο που μπορεί να με καταλάβει, να με στηρίζει και να τον στηρίζω, και έχουμε και δυο παιδιά. Οικογένεια».
Μοναχικότητα


«Η μοναχικότητα μ’ αρέσει στη λειτουργία μου ως ηθοποιού. Ερχομαι σ’ επαφή με κομμάτια του εαυτού μου, τότε θέλω να παρατηρώ, να θυμάμαι. Στ’ άλλα είμαι κοινωνικός άνθρωπος. Μ’ αρέσει να συναναστρέφομαι και να παίρνω δύναμη από τους άλλους ανθρώπους, να μαγειρεύω, να καλούμε φίλους, να χορεύω, να πηγαίνω εκδρομές… Βέβαια, έχω περάσει περιόδους μοναξιάς… έφηβη… Στην ταινία πέρασα την αγάπη μου για τον Μουρακάμι και τη λογοτεχνία».
Υγεία


«Για μένα, υγεία είν’ η αγάπη. Να έχεις έναν καλό λόγο να πεις, να δεις ένα χαμόγελο και να σ’ επηρεάσει, να βρίσκεις κάθε πρωί το κέφι σου για ζωή, να μπορείς να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες της. Βέβαια, για να φτάσεις στην υγεία, χρειάζεται ν’ αρρωστήσεις πολλές φορές. Τότε καταλαβαίνεις την αξία της».
Ασθένεια


«Με έχει απασχολήσει. Ολοι βλέπουμε ανθρώπους που αγαπάμε να μεγαλώνουν. Η αρρώστια μ’ απασχολεί με τους γονείς μου. Ο ασθενής αυτό που χρειάζεται είναι η αξιοπρέπειά του και να έχει ανθρώπους γύρω του να του παρασταθούν. Η Ελένη δεν θα ‘θελε να πεθάνει μόνη σε ένα διαμέρισμα. Αυτό με φοβίζει. Η ασθένεια είναι ένας απρόσκλητος επισκέπτης. Σου χτυπάει ένα καμπανάκι κι από ‘κεί και πέρα τρέχει με άλλους ρυθμούς. Γυναίκες καρκινοπαθείς επανεξέτασαν τη ζωή τους και την είδαν τελείως διαφορετικά».
Φόβος


«Η ανεργία, η αναλγησία, η απάθεια, η αλαζονεία, τα «α» στερητικά. Ταμπού είναι η αρρώστια. Ταμπού οι σεξουαλικές προτιμήσεις, ταμπού να είσαι φτωχός. Εχουμε τόσο περιχαρακωθεί… Πρέπει να αποδεχθούμε αυτό που μας συμβαίνει και να πούμε: «Ετσι είμ’ εγώ». Η Ελένη δεν επιδιώκει την έγκριση των άλλων, επιδιώκει την έγκριση του εαυτού της. Είναι ξεκάθαρη και πιστή στον εαυτό της».
Ελληνικός κινηματογράφος


«Αγαπώ και σέβομαι τους έλληνες σκηνοθέτες που έχω δουλέψει, τους θεωρώ ήρωες που κάνουν ταινίες σ’ αυτή τη δύσκολη πραγματικότητα. Θυμάμαι μια φράση του Γιώργου Πανουσόπουλου, όταν κάναμε την πρώτη μου μεγάλου μήκους, το «Μ’ αγαπάς;»: «Εγώ πιστεύω πιο πολύ από σένα πως μπορείς να το κάνεις αυτό». Τους είμαι ευγνώμων που με βάλαν στο όνειρό τους. Είναι πολύ σημαντικό να ξεκινάς από μια ιδέα και να καταφέρνεις να εμπνεύσεις άλλους 100-150 ανθρώπους, να ενωθείτε σ’ έναν κοινό σκοπό που λέγεται τέχνη του κινηματογράφου. Ο κινηματογράφος είναι μια κοινωνική τέχνη. Μπορείς να γνωρίσεις την κουλτούρα ενός λαού βλέποντας τις ταινίες του. Στο σχολείο θα έπρεπε να παίζονται ιαπωνικές, φινλανδικές, ταινίες από το Ιράν, το Ιράκ, τη Βουλγαρία. Είχαμε πάει σε ένα φεστιβάλ στο Βέλγιο και πριν από τις προβολές παιζόταν ένα σποτάκι όπου πάνω σε εικόνες από βελγικές ταινίες διάφοροι άνθρωποι απαντούσαν: «Βελγικό σινεμά; Ναι!». Το βρήκα καταπληκτικό. Και με τις ελληνικές ταινίες θα μπορούσε να γίνει το ίδιο. Μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στον διπλανό μας που αγνοούμε, βλέποντας μια ελληνική ταινία. Τελειώνοντας θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ηλία Δημητρίου, γιατί δεν έπαψε ούτε στιγμή να πιστεύει σε μένα».
Ελληνες ηθοποιοί


«Για τους ηθοποιούς στον ελληνικό κινηματογράφο, θεωρώ πως κάνουμε και δεν κάνουμε την ίδια δουλειά με τους αμερικανούς ή και τους ευρωπαίους συναδέλφους μας. Εμείς δεν έχουμε ατζέντη να μας τρέχει, να μας βρίσκει ρόλους, να μιλάει για αμοιβές κ.λπ. Είμαστε στην εποχή της βιοτεχνίας, όταν εκεί… Αλλά έχει κι αυτό τη γοητεία του. Δεν θα άλλαζα τίποτα απ’ όσα έζησα».
Βραβεία


«Ανταμοιβή κόπων. Χαρά για τη μητέρα μου, που δεν έπαψε να με στηρίζει στις επιλογές μου. Χάρηκα πολύ που είδα πόσοι άνθρωποι χάρηκαν που πήρα το βραβείο. Ο μικρός γιος μας, ο Ιορδάνης που ήταν στην τελετή, έδωσε την είδηση στον μεγάλο μας, τον Κωνσταντίνο, που ήταν σπίτι και διάβαζε για τις Πανελλήνιες ως εξής: «Καλά, η μαμά έκανε σαν χαζή!». Μπορεί να χάζεψα από τη χαρά μου…».

πότε & πού:

Η ταινία «SMAC» θα προβάλλεται στις αίθουσες από την Πέμπτη 5 Μαίου σε διανομή Carousel Films

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ