Γιώργος Περρής: «Δεν έχω ρίξει μαύρη πέτρα πίσω μου»

Ενα mail μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Αλλες φορές ίσως για καλό, άλλες για κακό. Στη δική μας ιστορία το mail που έλαβε ο πρωταγωνιστής μας του την άλλαξε για τα καλά. Ο γαλλόφωνος στιχουργός Φρεντερίκ Φαμπιάν τον είχε ακούσει στο myspace, του άρεσε και του ζήτησε να του γράψει τραγούδια, για να τα ερμηνεύσει φυσικά, όπερ και εγένετο. Ο λόγος για τον crossover τραγουδιστή Γιώργο Περρή, ο οποίος «μετρά» περί τα οκτώ χρόνια παρουσίας στο εξωτερικό, εκατοντάδες συναυλίες σε όλον τον κόσμο (σε ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία και Ευρώπη), δύο άλμπουμ στο εξωτερικό, ένα γαλλόφωνο («Un Souhait») και ένα αγγλόφωνο («Picture This»), ενώ τα σχέδιά του δεν σταματούν εδώ.

«Μετανάστης» κατά μία έννοια, φαίνεται ότι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού βρήκε τον χώρο και τον τρόπο να εκφραστεί όπως εκείνος θέλει. Γεννήθηκε στην Αθήνα από έλληνα πατέρα και γαλλίδα μητέρα, τη συγγραφέα Ζοέλ Λοπινό. Οπως σημειώνει στο «Βήμα», «ζούσα μια διπλή ζωή. Από το πρωί ως το μεσημέρι μιλούσα ελληνικά και από το μεσημέρι και μετά στο σπίτι γαλλικά. Πάντα ήθελα να γίνω μουσικός – τραγουδιστής. Μπήκα στη Φιλοσοφική όμως για να κάνω το χατίρι της μητέρας μου, που πάντα ήθελε να έχω ένα χαρτί στα χέρια μου. Μπήκα για να της αποδείξω ότι μπορούσα να μπω. Από την πρώτη ημέρα που πάτησα το πόδι μου κατάλαβα ότι δεν θα την τελείωνα τη σχολή. Αλλωστε από τα 17 είχα αρχίσει να δουλεύω επαγγελματικά δίπλα στον Μίμη Πλέσσα. Λίγο προτού κλείσω τα 18 έκανα την οντισιόν στον Πλέσσα, ακολούθησε περιοδεία και αμέσως μετά το Zoom στην Πλάκα».

Ασχολήθηκε τόσο μικρός με το τραγούδι και μάλιστα επαγγελματικά ώστε μπορεί να μην είχε ή και να μην έχει ακόμη συνειδητοποιήσει γιατί το έκανε. Τελικά όμως ήταν μια ειλημμένη απόφαση. «Από όσο μπορώ να (με) θυμηθώ το τραγούδι με συνόδευε σε κάθε έκφραση της ζωής μου. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 4 ετών και ήταν ένα πολύ άσχημο – βίαιο διαζύγιο που μου άφησε πολλά αγκάθια. Δεν είχα διέξοδο σε όλο αυτό. Και ο μόνος τρόπος για να βγάλω όλο αυτό που αισθανόμουν –τον πόνο, φυσικά ένα παιδί σε αυτή την ηλικία δεν μπορεί να αντιληφθεί τι του συμβαίνει –ήταν η μουσική. Κλεινόμουν στο δωμάτιό μου και άκουγα το «Χάρτινο το φεγγαράκι» με τη Νάνα Μούσχουρη. Θυμάσαι σε ένα σημείο που λέει «αν με πίστευες λιγάκι / θα ‘σαν όλα αληθινά»; Αυτό έλεγα και εγώ: Αν το πιστέψω, θα αλλάξει η ζωή μου, κάτι θα γίνει. Η πραγματικότητα είναι ότι από την ημέρα που χώρισαν οι γονείς μου και εγώ πήγα να ζήσω με τη μητέρα μου και ο αδελφός μου με τον πατέρα μου, μέσα μου έγινε μια ρήξη. Μηδενίστηκε το κοντέρ. Γι’ αυτό δεν φοβήθηκα καθόλου όταν στην καριέρα μου αναγκάστηκα να αλλάξω πολλά πράγματα. Οπως όταν άλλαξα δισκογραφική εταιρεία και μάνατζερ, όπως και πριν από τέσσερα χρόνια που άρχισαν τα πολλά ταξίδια και οι υποχρεώσεις στον κόσμο».

Δύο δίσκοι στο ενεργητικό του, περιοδεία δίπλα στη γαλλίδα τραγουδίστρια Λάρα Φαμπιάν, εμφανίσεις δικές του, εκατοντάδες συνεντεύξεις, δεκάδες ώρες στο στούντιο και μια ζωή από πόλη σε πόλη και από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο με μια βαλίτσα στο χέρι. Αυτό που θα ήθελαν πάρα πολλοί να ζήσουν. Ο Γιώργος Περρής δεν το θέτει ακριβώς με αυτόν τον τρόπο. «Δεν είναι φυσιολογικός τρόπος ζωής. Να γυρνάς από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο, από ήπειρο σε ήπειρο και από πόλη σε πόλη. Μπορεί να ακούγεται ωραίο αλλά κρύβει μια μεγάλη μοναξιά. Να ξέρεις ότι αυτά που αγαπάς –φίλοι, σχέση, οικογένεια –βρίσκονται 6.000 χλμ. μακριά. Σαφώς όμως είμαι και τυχερός. Ενα παιδί που ξεκίνησε από την Ελλάδα και συνάντησα καλλιτέχνες επί σκηνής που δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα τραγουδούσα μαζί τους».

Ολα όμως έχουν το αντίτιμό τους. Κλείνει 24ωρα δουλειάς. «Πραγματικά το λέω. Ηταν βράδια που γύριζα στο ξενοδοχείο και έκλαιγα στο δωμάτιό μου. Είναι επίσης μια ζωή που εμπεριέχει μεγάλες περιόδους αναμονής. Ενα νέο παιδί αυτό το εκλαμβάνει ως ποινή. Οτι τιμωρείται και δεν καταλαβαίνει το γιατί. Οταν είσαι νέο παιδί θέλεις να συμβαίνουν πράγματα και όταν δεν γίνεται αυτό αδημονείς, βράζεις… Αλλά μαθαίνεις. Είναι σαν να φροντίζεις έναν κήπο. Κάποια στιγμή θα βλαστήσει».

Η ζωή ειδικά τα τελευταία τέσσερα χρόνια για τον Γιώργο Περρή είναι συναυλίες, συναυλίες, συναυλίες. Σε όλον τον κόσμο. Στις ΗΠΑ έχει τραγουδήσει τον εθνικό ύμνο της χώρας πριν από τους τελικούς αγώνες μπάσκετ και μπέιζμπολ, ενώ περισσότεροι από 200 εκατομμύρια τηλεθεατές αναμένεται να έχουν παρακολουθήσει το μουσικό του πρόγραμμα που προβάλλει το τηλεοπτικό δίκτυο PBS προτού συμπληρωθούν τρεις μήνες από την πρώτη προβολή του. Υπάρχει χώρος σε όλα αυτά για την Ελλάδα; «Δεν έχω ρίξει μαύρη πέτρα πίσω μου. Μάλιστα ετοιμάζω και ένα πολύ ιδιαίτερο πρότζεκτ για το προσεχές διάστημα που με έχει ενθουσιάσει πολύ. Αλλωστε όπου και αν πάω μου λείπει η ελληνική θάλασσα».