Η κρίση λατρεύει το ρετρό

Θέλετε η κρίση, θέλετε ότι λίγο-πολύ όλοι μεγαλώνουμε, θέλετε ότι οι… γέροι είναι περισσότεροι από τους νέους, το γεγονός είναι ότι στα χρόνια της κρίσης ανακαλύψαμε (και πάλι;) τη γοητεία του ρετρό. Κυρίως τη δεκαετία του ’80. Ενδεχομένως η γοητεία αυτή να συναντάται σε πολλές πλευρές της ζωής μας και της καθημερινότητάς μας, αλλά στη μουσική, αν δεν χτυπάει κόκκινο, έχει ένα πάρα πολύ βαθύ πορτοκαλί χρώμα. Συναυλίες, μουσικές παραστάσεις, διασκευές κομματιών των δεκαετιών του ’50, του ’60, του ’70 από συγκροτήματα και καλλιτέχνες, αναβίωση των ντισκοτέκ, ειδικά αφιερώματα για αυτές κ.ο.κ. συνθέτουν έναν καμβά ρετρό. Εδώ οφείλουμε να προσθέσουμε και κάποιες κουταλιές λαγνείας. Οι παλιές δεκαετίες σήμερα μοιάζουν ανέμελες, όμορφες, απροβλημάτιστες, ασκώντας στα χρόνια της κρίσης γοητεία. Ισως όχι τυχαία. Συνήθως στη μνήμη μας κρατάμε τα καλά ή αυτά που μας έκαναν να περάσουμε ευχάριστα και διαγράφουμε όλα τα υπόλοιπα. Οπως, για παράδειγμα, κάποιος στην ηλικία μου μπορεί να θυμηθεί τον έρωτά του στο λύκειο αλλά σίγουρα δεν πρόκειται να θυμηθεί τις βάτες που φορούσε.

Από τον Κώστα Χατζή και την Αλέκα Κανελλίδου ως τον Κώστα Χαριτοδιπλωμένο και από τα σουίνγκ των νέων συγκροτημάτων ως τις μικρές (και άσημες κατά κύριο λόγο) μπάντες, ακόμη και σε λαϊκά κέντρα και πανηγύρια, υπάρχει πλέον μια σημαντική μερίδα του κοινού που έχει δημιουργήσει τη μαγιά εκείνη για να επενδύουν καλλιτέχνες, μάνατζερ και ιδιοκτήτες συναυλιακών χώρων στο ρετρό.

Το Κύτταρο ζει και βασιλεύει

Πάρτε για παράδειγμα το ιστορικό κλαμπ Κύτταρο και τις βραδιές 80ς, 90ς που διοργανώνει με τους Πωλίνα, Μπίγαλη και Χαριτοδιπλωμένο. Σχήμα που πήγε καταπληκτικά πέρυσι τον χειμώνα με απανωτά sold out και ουρές στα ταμεία, επανέλαβε και εφέτος με την ίδια επιτυχία τις βραδιές αυτές. Είναι δε αξιοσημείωτο ότι στο κοινό δεν βρίσκονταν συνομήλικοί τους αλλά και πολύ νεότεροι που μόνο από διηγήσεις γνωρίζουν αυτές τις δεκαετίες. Τραγούδια όπως «Πάμε για τρέλες στις Σεϋχέλλες», «Μελισσούλα», «Τα κορίτσια ξενυχτάνε», «Ροζ μπικίνι», «Πους απς», «Κατερίνα», «Η κόρη του περιπτερά», «Ψηλές κοντές», «Καλή επιτυχία», «Lost in the Night», συναυλιακά τουλάχιστον, φαίνεται να διανύουν μια δεύτερη νεότητα. Αλλο παράδειγμα; Ο Μιχάλης Ρακιντζής, που τα προηγούμενα χρόνια κατακρίθηκε από πολλούς και σήμερα οι συναυλίες του είναι sold out.

Το ίδιο ισχύει με τις μουσικές παραστάσεις της Αλέκας Κανελλίδου. Το ρεπερτόριό της έρχεται από τα παλιά, περιγράφει έναν κόσμο και κυρίως συναισθήματα με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από τον σημερινό. Πιο όμορφο και πιο ρομαντικό. Κομμάτια όπως τα «Μια περιπέτεια», «Ασε με να φύγω», «Δεν είναι έτσι η αγάπη» ή η διασκευή του «Killing me softly» έχουν και σήμερα αντίκτυπο. Γι’ αυτό και οι συναυλίες της στο Half Note πηγαίνουν καλά, επαναλαμβάνονται και ετοιμάζει και ένα μουσικό αφιέρωμα στον Αγιο Βαλεντίνο στον παραπάνω χώρο στις 14 Φεβρουαρίου.

Δεκάδες είναι παράλληλα και οι βραδιές ντίσκο και 80ς που διοργανώνονται ανά την Ελλάδα. Ιστορικές ντισκοτέκ, όπως είναι οι Boom Boom ή η Cinderella, ξανανιώνουν, έχουν νεότερο κοινό που τις γεμίζει και πλέον διασκεδάζουν όλοι απενοχοποιημένα.

Κοντά σε αυτά προσθέστε και τις «ειδικές» βραδιές που διοργανώνονται μέσω των social media, με αφιερώματα κυρίως όσον αφορά την ντίσκο στα 80ς και τα 90ς και βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα ρετρολαγνεία. Από αυτή τη γοητεία του ρετρό δεν θα μπορούσε να λείψει η αισθητή παρουσία του swing και της bossa nova, μουσικών – χορευτικών ειδών σχεδόν ξεχασμένων τα τελευταία χρόνια, με καλλιτέχνες όπως οι Penny, Gadjo Dilo, The Swing Shoes, JazzMatazz, με δεκάδες αναλόγου ύφους σελίδες στο Διαδίκτυο και τα social media, διασκευές λαϊκών τραγουδιών που παρουσιάζουν συγκροτήματα όπως οι Imam Baildi, ή ακόμη και τραγουδιστές όπως η Ελεωνόρα Ζουγανέλη («Ακρογιαλιές δειλινά», «Βαλίτσα»).

Με «Μέλισσες» και «Διόδια»

Σε αυτή τη ρετρό τάση υπάρχει και μια άλλου τύπου σχέση. Η νέα γενιά επιβάλλει εκείνη «παλιά» ονόματα στο τώρα. Κλασικό παράδειγμα η τραγουδίστρια Φωτεινή Βελεσιώτου, η οποία έπειτα από 30 σχεδόν χρόνια πορείας στον χώρο του τραγουδιού, μόλις το 2011 γνώρισε (και συνεχίζει να γνωρίζει) την πλήρη αποθέωση. Αιτία και αφορμή οι κλασικές πλέον «Μέλισσες» ή τα «Διόδια», τραγούδια στα οποία συνεργάστηκε με νεότερες γενιές δημιουργών –και έτσι πλέον είναι mainstream.

Το ρετρό διάγει ημέρες λαμπρής δόξας στην Ελλάδα την τελευταία πενταετία. Μπορεί να είναι μόδα. Μπορεί να είναι τάση. Ισως όμως είναι η ανάγκη για την επιστροφή σε μια εξιδανικευμένη αθωότητα που ποτέ δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει.