Ο Αγιος Βαλεντίνος γιορτάζει στο Μέγαρο

Τάνγκο, κινηματογράφος και χάπενινγκ είναι μερικά μόνο από όσα συνθέτουν το διήμερο Valentine goes Megaron, το οποίο προτείνει το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 13 και 14 Φεβρουαρίου σε όσους θέλουν να γιορτάσουν τον έρωτα με… μελωδικό τρόπο!

Την πρώτη ημέρα στο επίκεντρο θα βρεθεί το τάνγκο, ο πιο φλογερός και δημοφιλής λατινοαμερικανικός χορός, ενώ τη δεύτερη η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, στο πλαίσιο της συναυλίας Love Stories (συμπαραγωγή ΜΜΑ – ΚΟΑ), θα ερμηνεύσει διάσημες μελωδίες από κλασικές ταινίες με θέμα τον έρωτα –«Οσα παίρνει ο άνεμος», «Πέρα από την Αφρική», «Love Story», «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», «Δόκτωρ Ζιβάγκο» κ.ά. –υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Βλαδίμηρου Συμεωνίδη.

Ολες οι μελωδίες που θα ακουστούν προέρχονται από παλαιότερες ή νεότερες, αλλά πάντως κλασικές πλέον και πολυβραβευμένες, ταινίες που σφράγισαν την εποχή τους.

Και βέβαια πρόκειται για μελωδίες που ουσιαστικά «συμπρωταγωνίστησαν» με μερικά από τα διασημότερα ζευγάρια στην ιστορία του παγκόσμιου σινεμά. Διότι πώς θα ήταν η παθιασμένη, όλο ένταση και υπαινιγμούς, σχέση της Σκάρλετ Ο’ Χάρα (Βίβιαν Λι) και του Ρετ Μπάτλερ (Κλαρκ Γκέιμπλ) στο κλασικό «Οσα παίρνει ο άνεμος» χωρίς τη μουσική του Μαξ Στάινερ;

Τι μουσική υπόκρουση θα είχε το φλογερό τάνγκο του τυφλού αντισυνταγματάρχη Φρανκ Σλέιντ (Αλ Πατσίνο) με την Γκαμπριέλ Ανουάρ στο remake (1992) της ταινίας «Αρωμα γυναίκας», αν όχι το περίφημο (και χρησιμοποιημένο πολλάκις στο σινεμά) τάνγκο του 1935 «Por una cabeza» με την υπογραφή του μεγάλου Κάρλος Γκαρντέλ;

Και πώς η Ζενεβιέβ (Κατρίν Ντενέβ) θα ερωτευόταν τον Γκι (Νίνο Καστελνουόβο) στις «Ομπρέλες του Χερβούργου» (Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες το 1964) χωρίς τις μελωδίες και τα τραγούδια του Μισέλ Λεγκράν σε στίχους του Ζακ Ντεμί που υπέγραφε και τη σκηνοθεσία;

Η συναυλία θα αρχίσει με την εισαγωγή του Μαξ Στάινερ για το σάουντρακ του «Οσα παίρνει ο άνεμος» (1939). Η ιστορική ταινία του Βίκτορ Φλέμινγκ είχε αποσπάσει 8 βραβεία Οσκαρ, όχι όμως και αυτό για τη μουσική επένδυση του Στάινερ –αν και υπήρξε υποψήφιος. Παρ’ όλα αυτά οι μελωδίες του είναι από τις πιο αναγνωρίσιμες και εμβληματικές στην ιστορία του σινεμά του 20ού αιώνα.

Το 1985 ο Τζον Μπάρι πήρε πάντως το πολυπόθητο χρυσό αγαλματάκι για τη μουσική της ταινίας του Σίντνεϊ Πόλακ «Πέρα από την Αφρική» που, με πρωταγωνιστές τους Μέριλ Στριπ (Κάρεν Μπλίξεν) και Ρόμπερτ Ρέντφορντ (Ντένις Χάτον), είχε αποσπάσει συνολικά 7 Οσκαρ. Το ίδιο είχε συμβεί και 15 χρόνια νωρίτερα με τη μουσική και τα τραγούδια (χαρακτηριστικό παράδειγμα το διάσημο «Where do I begin») που συνέθεσε ο Φράνσις Λάι, αποσπώντας το Οσκαρ καλύτερης μουσικής για την «Ιστορία αγάπης» του Αρθουρ Χίλερ.

Η ιστορία της Τζένιφερ (Αλις Μακ Γκρόου) και του Ολιβερ (Ράιαν Ο’ Νιλ), αν και είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός μάλλον απλοϊκού ερωτικού μελό, σημάδεψε τη γενιά του 1970 και κυρίως χάρη στη μουσική της. Οπως βέβαια «Ο πόλεμος των άστρων» του Τζορτζ Λούκας σημάδεψε την αισθητική των σύγχρονων γενεών. Από τη σειρά των ταινιών που κυκλοφόρησαν, στη συναυλία θα ακουστεί φυσικά το ερωτικό θέμα του Τζον Γουίλιαμς για την «Επίθεση των κλώνων» (2002) και τον διαγαλαξιακό έρωτα του Λουκ Σκαϊγουόκερ με την Πριγκίπισσα Πάντμε.

Του Τζον Γουίλιαμς ήταν και η βραβευμένη με Χρυσή Σφαίρα μουσική στις «Αναμνήσεις μιας γκέισας» (2005) του Ρομπ Μάρσαλ. Και από αυτήν για τη συναυλία επιλέχθηκε το γνωστό «Θέμα της Σαγιουρί».

Αποσπάσματα από το θρυλικό «West Side Story» σε μουσική Μπερνστάιν, τον «Δόκτορος Ζιβάγκο» και τις συνθέσεις του Μορίς Ζαρ αλλά και της ταινίας «Braveheart» με το σάουντρακ του Τζέιμς Χόρνερ συμπληρώνουν το πρόγραμμα της βραδιάς.