Αυτό το ξέρω και θέλω να το δω!

Χρειάστηκε να περιμένουμε ως το τέλος της χρονιάς για να δούμε τις δύο ταινίες φαινόμενα του 2015. Από τη μια πλευρά, το δράμα «Ενας άλλος κόσμος» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, η μεγάλη ελληνική επιτυχία τοπικής κατανάλωσης που μέσα σε κάτι παραπάνω από δύο εβδομάδες έχει ξεπεράσει τα 170.000 εισιτήρια σε όλη την επικράτεια.

Από την άλλη πλευρά, ο πανζουρλισμός για την τελευταία ταινία «Star Wars: Η δύναμη ξυπνά», μια διεθνή επιτυχία με το ένα ρεκόρ να σπάει το άλλο (πάνω από 1 δισ. δολάρια έσοδα μέσα σε 12 ημέρες). Σκοτωμός στα ελληνικά ταμεία, κοντά στα 140.000 εισιτήρια από την Πέμπτη 24 ως την Κυριακή 27 Δεκεμβρίου.

Το αναγνωρίσιμο πρόσωπο του Χ. Παπακαλιάτη στη μία περίπτωση και ο πασίγνωστος γαλαξιακός μύθος του Πολέμου των Αστρων που αρχίζει το 1977 (η τελευταία είναι η έβδομη ταινία της σειράς!), σε συνδυασμό με την επίμονη διαφήμιση σε σημείο πλύσης εγκεφάλου, συνέβαλαν στην επιτυχία τους –συν το ότι και οι δύο είναι καλές ταινίες.

Το ρίσκο και η επανάληψη

Εκτός από το ότι ο κινηματογράφος παραμένει μια πολύ ακριβή και συλλογική τέχνη, είναι επίσης η πιο ριψοκίνδυνη, επομένως δεν διακρίνεις εύκολα συγκεκριμένες τάσεις. Ορισμένες φορές η λέξη που ταιριάζει περισσότερο στην περίπτωσή του είναι η «αντιγραφή». Το βέβαιον είναι ότι, εφόσον παίζουν με τεράστια χρηματικά ποσά, τα μεγάλα στούντιο του Χόλιγουντ προσπαθούν πάντα να κινηθούν εκ του ασφαλούς. Υπάρχει επίσης ο παράγοντας πειρατεία του Διαδικτύου και αυτό σημαίνει ότι όσο το δυνατόν γρηγορότερα θα πρέπει να βγάλουν πίσω τα λεφτά τους μαζί με τα έσοδα. Σε περιόδους κρίσης άλλωστε ο περισσότερος κόσμος θέλει να ξέρει πού θα δώσει τα λεφτά του.

Ασφάλεια εδώ σημαίνει ότι ο κόσμος πρέπει εκ των προτέρων να γνωρίζει τι να περιμένει. Μόνο έτσι η πελατεία σιγουρεύεται όπως φάνηκε με το «Star Wars». Συνεπώς ένα ακόμη «Star Trek» με υπότιτλο «Beyond» δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση. Ενας καινούργιος δρ Φράνκενσταϊν, ο «Βίκτωρ Φράνκενσταϊν», με τον Ντάνιελ Ράντκλιφ, μία ακόμη επιστροφή του Batman και του Superman στην ίδια μάλιστα ταινία («Batman vs Superman»), ένας τέταρτος «Τζέισον Μπορν», και πάλι με τον Ματ Ντέιμον στον ρόλο της ανθρώπινης μηχανής θανάτου. Το Χόλιγουντ σκαλίζει το παρελθόν και δίνει ζωή σε παλιές επιτυχίες όπως το «Ghostbusters». Ακόμη και η ευφάνταστη Pixar που έχει αφήσει το δικό της έντονο αποτύπωμα στο κινούμενο σχέδιο επιστρέφει στην παλιά, αριστουργηματική επιτυχία της «Ψάχνοντας τον Νέμο» με το «Finding Dory».

Το «άλλο» σινεμά

Συγχρόνως υπάρχει και το άλλο σινεμά, απευθυνόμενο σε λιγότερο ίσως κόσμο αλλά με περισσότερο ενδιαφέρον: το σινεμά του δημιουργού. Το ανήσυχο πρωτογενές σινεμά του ιδρώτα και του αίματος που εκπροσωπεί η «Επιστροφή» του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου που ενδεχομένως θα χαρίσει το Οσκαρ στον Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Το πρωτότυπο, ρετροφιλικό σινεμά του Κουέντιν Ταραντίνο που υπογράφει το δεύτερο γουέστερν του με τους «Μισητούς οκτώ». Υπάρχει το προβοκατόρικο σινεμά του Ολιβερ Στόουν που αφουγκράζεται θέματα της σύγχρονης ζωής όπως συμβαίνει με το «Snowden». Υπάρχει και το σινεμά του Μάρτιν Σκορσέζε που με τη «Σιωπή» ανοίγει τα φτερά του προς τη μεριά της Απω Ανατολής. Ολοι αυτοί οι σκηνοθέτες δεν ακολουθούν τάσεις αλλά το προσωπικό τους μονοπάτι, που ευτυχώς δεν είναι συνήθως προβλέψιμο.