Η δεκάδα των καλύτερων

  • Ανωτέρα βία (Force Majeure) του Ρούμπεν Οστλουντ (15 Ιανουαρίου). Αλλοτε μελαγχολική, άλλοτε βάναυσα σκληρή και πάντα αστεία με έναν υπόγειο τρόπο, η ταινία θέτει κάτω από το μικροσκόπιο του σκηνοθέτη τη σχέση δύο νέων ανθρώπων μέσα στον γάμο αποκτώντας την εικόνα ενός ευρύτερου σχολίου για τις σχέσεις των δύο φύλων στη σύγχρονη κοινωνία, ταπεινώνοντας σχεδόν σαδιστικά το λεγόμενο «ισχυρό» φύλο. (Σουηδία / Γαλλία / Νορβηγία)
  • Birdman του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου (22 Ιανουαρίου). Στο βραβευμένο με τέσσερα Οσκαρ φιλμ (ανάμεσα στα οποία σεναρίου, σκηνοθεσίας και ταινίας), όπου ο Μάικλ Κίτον πετυχαίνει μια ηλεκτρισμένη ερμηνεία στον ρόλο κινηματογραφικού αστέρα σε παρακμή ο οποίος θέλει να αποδείξει ότι είναι ηθοποιός αξιώσεων στο θέατρο, εκτιμάς τη γενικότερη ατμόσφαιρα μιας ενίοτε πικρής, ενίοτε αστείας, πάντα όμως πολύ αληθινής ταινίας που μιλάει για το γιγαντιαίο «εγώ» των καλλιτεχνών που μπορεί να οδηγήσει σε αδιανόητες μικρότητες. (ΗΠΑ)
  • Χωρίς μέτρο (Whiplash) του Ντέμιεν Σαζέλ (5 Φεβρουαρίου). Η κατάκτηση του αμερικανικού ονείρου δεν είναι υπόθεση «παίξε-γέλασε» άπαξ και σπουδάζεις μουσική στο Ωδείο Σέφερ της Νέας Υόρκης με εκπαιδευτή κάποιον σαν τον Τέρενς Φλέτσερ (βραβείο Οσκαρ Β’ ρόλου για τον Τζ. Κ. Σίμονς σε μια ερμηνεία που πολύ δύσκολα ξεχνιέται). Ο Φλέτσερ θα βγάλει το λάδι σε έναν ταλαντούχο νεαρό ντράμερ (Μάιλς Τέλερ) ο οποίος στοχεύει να γίνει ο νέος Μπάντι Ριτς. Μήπως όμως με τη σαδιστική καταπίεση που του ασκεί τελικά τον αποθαρρύνει; (ΗΠΑ)
  • Λεβιάθαν του Αντρέι Ζβιάνγκιτσεφ (12 Φεβρουαρίου). Με φόντο μια μικρή παραλιακή πόλη της Ρωσίας, όπου ένας ακέραιος οικογενειάρχης προσπαθεί να αντισταθεί στην πίεση που του ασκείται από τοπικούς παράγοντες που θέλουν τη γη του, το υποψήφιο για Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας «Leviathan» πετυχαίνει να ρίξει μια διεισδυτική ματιά επάνω στη διαφθορά της σύγχρονης ρωσικής κοινωνίας, μια εκσυγχρονισμένη παραλλαγή της βιβλικής ιστορίας του Ιώβ από τον δημιουργό της αριστουργηματικής «Επιστροφής». (Ρωσία)
  • Τιμπουκτού του Αμπντεραχμάν Σισακό (5 Μαρτίου). Μια άκρως πολιτική, επίκαιρη αλλά συγχρόνως διασκεδαστική δημιουργία στην οποία μικρά επεισόδια συνθέτουν τη μεγάλη εικόνα: γυρισμένη στην ευρύτερη περιοχή του Τιμπουκτού στο Μάλι και χωρίς ίχνος «στράτευσης», η υποψήφια για το ξενόγλωσσο Οσκαρ ταινία καταδικάζει τον φανατισμό που έχει φέρει μια ολόκληρη χώρα στο κατώφλι του παραλογισμού και στην άρνηση απέναντι στη χαρά της ζωής που αντλείται από πολύ μικρά μα πολύ όμορφα πράγματα. (Μαυριτανία / Γαλλία)
  • Μακριά από τους ανθρώπους του Νταβίντ Ολχοφέν (26 Μαρτίου). Το ταξίδι ενός πρώην στρατιωτικού, νυν δασκάλου και ενός κατηγορουμένου για φόνο (Βίγκο Μόρτενσεν, Ρεντά Κατέμπ) στα επιβλητικά όρη του Ατλαντα της Αλγερίας θα γίνει η ψυχή αυτής της πολύ ελκυστικής στην όψη ταινίας που ενίοτε θυμίζει αφρικανικό γουέστερν και είναι εμπνευσμένη από ένα προφητικό διήγημα του Αλμπέρ Καμί. Ενας αρμονικός συνδυασμός σασπένς, ανθρωπιάς και μνήμης καταλήγει σε ένα γοητευτικό σύνολο που συναρπάζει.
  • Macbeth του Τζάστιν Κερζέλ (8 Οκτωβρίου). Ο Μάικλ Φασμπέντερ σου κόβει την ανάσα υποδυόμενος τον αφοσιωμένο σκωτσέζο στρατιώτη που παγιδεύεται στη γλύκα της εξουσίας και με τη βοήθεια της δαιμονικής γυναίκας του (Μαριόν Κοτιογιάρ) εξελίσσεται σε κτήνος. Ακολουθώντας κατά γράμμα τους κανόνες των στίχων και των διαλόγων του Γουίλιαμ Σαίξπηρ και δίνοντας στην ταινία μια πρωτόγονη εικόνα, ο Αυστραλός Τζάστιν Κερζέλ κατάφερε όχι μόνο να μη γίνει κουραστικός αλλά να πλησιάσει το αριστούργημα. (ΗΠΑ / Αγγλία / Γαλλία)
  • O γιος του Σαούλ του Λάζλο Νέμες (12 Νοεμβρίου). Η καλύτερη ταινία που έχει γυριστεί ποτέ για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, μια όχι μόνο συναισθηματική ή εγκεφαλική αλλά κυριολεκτικά σωματική εμπειρία. Ο μόλις 38χρονος Νέμες έβαλε τα γυαλιά στον Σπίλμπεργκ στήνοντας ξανά ένα ολόκληρο Αουσβιτς αλλά και αφήνοντάς το θολό στο φόντο. Εστιάζει στο πρόσωπο του κεντρικού ήρωα (Ρέζα Γκόρινγκ) και στην ακούραστη προσπάθειά του να παραμείνει άνθρωπος θάβοντας ένα παιδί μέσα σε ένα τοπίο κόλασης. Με κορυφή τα πέντε αστέρια, αξίζει έξι. Ο ορισμός του κινηματογραφικού αριστουργήματος. (Ουγγαρία)
  • 99 σπίτια του Ραμίν Μπαχρανί (26 Νοεμβρίου). Δεν είναι λίγες οι ταινίες στις οποίες το αμερικανικό όνειρο μετατρέπεται σε εφιάλτη, όμως αυτή η ταινία ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Περιέργως, παρά το εξαιρετικά δυσάρεστο κλίμα στο οποίο η ταινία βρίσκεται εξ ολοκλήρου βυθισμένη (πόσο να αντέξεις στις ημέρες μας μια ιστορία που έχει να κάνει με εξώσεις ανθρώπων από τα σπίτια τους;), ο τρόπος αφήγησης του αμερικανού, ιρανικής καταγωγής σκηνοθέτη είναι εντελώς αφοπλιστικός. Η ταινία γίνεται ως και εθιστική! (ΗΠΑ)
  • Carol του Τοντ Χέινς (3 Δεκεμβρίου). Δεκατρία χρόνια μετά το «Ο Παράδεισος είναι μακριά», ο Τ. Χέινς ανάπλασε ξανά την Αμερική της δεκαετίας του 1950 μεταφέροντας το θρυλικό μυθιστόρημα της Πατρίτσια Χάισμιθ η οποία θαρραλέα και με ειλικρίνεια καταπιάστηκε με τη γυναικεία ομοφυλοφιλία. Μια δαντελένια ταινία στην οποία όλα «δένουν» θαυμάσια: από την υπνωτική μουσική του Κάρτερ Μπάργουελ και την ομιχλώδη φωτογραφία του Εντουαρντ Λάχμαν ως την τελειότητα των σκηνικών και των κοστουμιών αλλά και τις καίριες ερμηνείες των Κέιτ Μπλάνσετ και Ρούνεϊ Μάρα που υποδύονται τις ερωτευμένες γυναίκες. (ΗΠΑ)
Η δεκάδα των χειρότερων

  • John Wick των Ντέιβιντ Λιντς, Τσαντ Σταχέλσκι. Ο Κιάνου Ριβς σε ρόλο αποσυρμένου επαγγελματία δολοφόνου σκοτώνει ό,τι βρει μπροστά του σε μια σπατάλη ανούσιας βίας.
  • Αδέσποτα σκυλιά του Τσάι Μινγκ Λιανγκ. Ατελείωτης διάρκειας κάδρα (ένα γκρο πλαν δύο προσώπων διαρκεί 15 λεπτά!) που κυριολεκτικά σου σπάει χωρίς λόγο τα νεύρα.
  • Vice: Η πόλη της βίας του Μπράιαν Μίλερ. Κουραστικός συνδυασμός τεχνητής νοημοσύνης – πραγματικότητας που σε κάνει να νιώθεις βλάκας.
  • Παγιδευμένη ψυχή: Κεφάλαιο 3 του Λι Γουάνελ. Το τελευταίο ως σήμερα μέρος του κινηματογραφικού σίριαλ που άρχισε το 2010 και δεν λέει να τελειώσει.
  • Το τρελό θηριοτροφείο: Η νέα γενιά των Τζόναθαν Γκολντστάιν, Τζον Φράνσις Ντάλεϊ. Τυπική οικογένεια Αμερικανών προσπαθεί να κάνει διακοπές σε θεματικό πάρκο για ηλιθίους.
  • Ο παρτιζάνος του Αριέλ Κλέιμαν. Κακός συνδυασμός μαγικού ρεαλισμού – Ολιβερ Τουίστ σε μια ταινία που οφείλει πολλά στον Λουίς Μπουνιουέλ αλλά δεν έχει καμία σχέση μαζί του.
  • Love του Γκασπάρ Νοέ. Ψευδοκαλλιτεχνικό πορνό από τον προβοκάτορα δημιουργό τού «Μη αναστρέψιμος» Γκασπάρ Νοέ.
  • Κανίβαλοι του Ελι Ροθ. Ξεσκισμένες ανθρώπινες σάρκες από δόντια περουβιανών κανιβάλων σε σαδιστικό παραλογισμό εμετικής βίας.
  • Polk των Νίκου Νικολόπουλου, Βλαδίμηρου Νικολούζου. Ακατάληπτη ταινία εμπνευσμένη από τον αμερικανό δημοσιογράφο Τζορτζ Ουάσιγκτον Πολκ και τους λόγους που η δολοφονία του έχει ιστορική σημασία.
  • Μαριονέτες του Παντελή Καλατζή. Επιρροές από Νίκο Φώσκολο ως Στάνλεϊ Κιούμπρικ σε ένα πολιτικό θρίλερ που αυτοκαταστρέφεται παίρνοντας πολύ σοβαρά τον εαυτό του.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ