Ισως το όνομα Τζιανμπατίστα Μπαζίλε να μην είναι και τόσο γνωστό στη χώρα μας, όμως ο ιταλός συγγραφέας, ο οποίος γεννήθηκε το 1566 στην Καμπανία του Βασιλείου της Νάπολης, όπου και πέθανε σε ηλικία 66 ετών το 1632, είναι ο άνθρωπος που ενέπνευσε όσο κανείς άλλος τους διάσημους παραμυθάδες της Ευρώπης. Η συλλογή του «Lo cunto de li cunti overo lo trattenemiento de peccerille», η οποία ενέπνευσε τον Ματέο Γκαρόνε στην ταινία «Το παραμύθι των παραμυθιών» που προβάλλεται από την περασμένη Πέμπτη στις αίθουσες, θεωρείται ένα από τα πλουσιότερα και πιο αναγνωρισμένα βιβλία παραμυθιών σε ολόκληρο τον κόσμο.
Σύμφωνα μάλιστα με τον Βίλχελμ Γκριμ, τον έναν εκ των δύο Γκριμ, των διασημότερων παραμυθάδων του κόσμου, ο Μπαζίλε «ήταν ένας συγγραφέας με ιδιαίτερο ταλέντο στη συγκέντρωση των ιστοριών και εξαιρετική γνώση της διαλέκτου. Η αφήγησή του γίνεται δίχως διάλειμμα και το ύφος, τουλάχιστον στα ναπολιτάνικα παραμύθια, είναι δίχως ψεγάδι. Μπορούμε να θεωρήσουμε αυτή τη συλλογή των 50 παραμυθιών τη βάση για πολλές άλλες».
Σε μια συνάντησή μας στο περασμένο Φεστιβάλ των Καννών όπου το «Παραμύθι των παραμυθιών» έκανε την παγκόσμια πρώτη του, ο Ματέο Γκαρόνε μάς είπε ότι ερωτεύθηκε (η ακριβής λέξη που χρησιμοποίησε) τις σκοτεινές ιστορίες του συγγραφέα, οι οποίες στην ταινία του συμπυκνώνονται σε μόλις τρεις που κατά κάποιον τρόπο διασταυρώνονται: για να μπορέσει να γεννήσει, η βασίλισσα του Λονγκτρέλις (Σάλμα Χάγεκ) πρέπει να φάει την καρδιά ενός τέρατος το οποίο θα πρέπει να σκοτώσει ο βασιλιάς. Ωστόσο δεν θα είναι η μόνη που θα φάει από την καρδιά, οπότε γεννιούνται δύο πανομοιότυπα παιδιά από διαφορετικές μητέρες. Κάπου αλλού, σε μιαν άλλη εποχή, ένας ακόλαστος βασιλιάς (Βενσάν Κασέλ) νομίζει ότι ερωτεύθηκε μια πανέμορφη κοπέλα η οποία στην πραγματικότητα είναι μια άσχημη γριά. Κι ένας άλλος βασιλιάς (Τόμπι Τζόουνς) φυλάει σαν κατοικίδιο έναν ψύλλο που σιγά-σιγά γιγαντώνεται. Ο θάνατος του ψύλλου (όταν θα έχει αποκτήσει πλέον μέγεθος γουρουνιού) θα παίξει καταλυτικό ρόλο στο μέλλον της κόρης του… «Οι ιστορίες του Μπαζίλε έχουν τη δύναμη της εικόνας και αυτή η δύναμη χτύπησε σαν κεραυνός τη φαντασία μου» μας είπε ο σκηνοθέτης. «Η δυσκολότερη δουλειά μου στην όλη διαδικασία ήταν η επιλογή των τριών αυτών ιστοριών μέσα από 50. Το ίδιο πρόβλημα είχα με την επιλογή ιστοριών από το βιβλίο «Γόμορρα» του Ρομπέρτο Σαβιάνο».
Αυτοσαρκαζόμενος ωστόσο ο Γκαρόνε πρόσθεσε ότι ήθελε και λίγο να ξαναμπεί «σε μπελάδες», εφόσον το είδος του φανταστικού κινηματογράφου δεν είναι το ευκολότερο του κόσμου και είναι σχεδόν ανύπαρκτο στην κινηματογραφική βιομηχανία της Ιταλίας. «Ηθελα να εξιχνιάσω αυτό το είδος, χωρίς όμως να χάσω την προσωπική ματιά μου» είπε ο Γκαρόνε. Οι μπελάδες ανέκαθεν ακολουθούσαν τον 47χρονο σήμερα σκηνοθέτη, του οποίου η ζωή κινδύνευσε στην κυριολεξία την εποχή που μετέφερε στο σινεμά το «Γόμορρα» του Σαβιάνο· ένα βιβλίο που ξεσκέπαζε το οργανωμένο έγκλημα στην Ιταλία και τη σχέση του με την πολιτική εξουσία. Λίγα χρόνια αργότερα, το 2012, το «Reality», μια πικρόχολη σάτιρα πάνω στη ματαιοδοξία των reality show που δεν προβλήθηκε ποτέ στην Ελλάδα, είχε προκαλέσει ένα σχετικά μεγάλο σκάνδαλο στην Ιταλία, εφόσον ο πρωταγωνιστής της, Ανιέλο Αρένα, είναι καταδικασμένος δολοφόνος τριών ανθρώπων, ο οποίος έπρεπε να βγει από τη φυλακή με ειδική άδεια για να παίξει στην ταινία.
Ενα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της ταινίας είναι η ρεαλιστική εικόνα των τεράτων. Κινούνται βαριά, δείχνουν άρρωστα και είναι. Ο ψύλλος που γίνεται γίγαντας πεθαίνει από μιαν ανεξήγητη αρρώστια. Το ακίνητο θαλάσσιο τέρας πρέπει να σφαγιασθεί ώστε η καρδιά του να γίνει τροφή της βασίλισσας. «Θελήσαμε τα τέρατα να έχουν ρεαλιστική εικόνα» είπε ο Γκαρόνε, ο οποίος βεβαίως δηλώνει fan της αμερικανικής εταιρείας κινουμένων σχεδίων Pixar. «Οι ιστορίες του Μπαζίλε προέρχονται από τα χρόνια του Μεσαίωνα και είναι πολύ σκοτεινές, πολύ αληθινές, κάθε άλλο παρά παιδικές. Περιέχουν τρόμο και βία, γραμμένες σε μια εποχή βίας. Θέλησα να παραμείνω πιστός. Eνώ στις δύο προηγούμενες ταινίες μου ξεκινώ ως παρατηρητής της σύγχρονης πραγματικότητας και κινούμαι προς μια πιο φανταστική διάσταση, εδώ το ταξίδι ήταν αντίθετο: πήραμε παραμύθια και τους προσδώσαμε ρεαλισμό».
Το «Παραμύθι των παραμυθιών» είναι ένα φιλόδοξο σκαλοπάτι στην καριέρα του Μ. Γκαρόνε για έναν ακόμη λόγο. Για πρώτη φορά είχε στη διάθεσή του ένα διεθνές καστ και για πρώτη φορά γύρισε ταινία στα αγγλικά και όχι στα ιταλικά. «Η διεθνής διανομή των ηθοποιών δεν επηρέασε την οπτική μου» μας είπε ο σκηνοθέτης. «Σε όλες τις ταινίες μου η προσέγγιση που ακολουθώ είναι πάντα η ίδια· το μόνο που ζήτησα από τους ηθοποιούς είναι να εμπλακούν δημιουργικά με τους ρόλους τους» συνέχισε. «Υπάρχει πάντα ένας γάμος ανάμεσα στον ηθοποιό και στον ήρωα που υποδύεται. Η άποψή μου για τη δημιουργία μιας ταινίας, της οποιασδήποτε ταινίας, είναι η ανταλλαγή ιδεών και γνωμών έτσι ώστε να υπάρξει συναισθηματικός αντίκτυπος, στον οποίο πιστεύω πάρα πολύ».

πότε & πού:

Η ταινία «Το παραμύθι των παραμυθιών» προβάλλεται στις αίθουσες από την Πέμπτη 19 Νοεμβρίου σε διανομή ODEON.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ