Περισσότερα από 30 χρόνια είχε να παίξει σε θεατρική κωμωδία η Ζωή Λάσκαρη και εφέτος αποφάσισε ότι έφτασε η στιγμή να χαρίσει ξανά γέλιο στους θεατές. Στην παράσταση «Νύφη Κουράγιο» (ένα έργο που έγραψε και σκηνοθετεί ο Νίκος Μουτσινάς) θα συμπρωταγωνιστεί μάλιστα με την κόρη της Μαρία-Ελένη Λυκουρέζου.
Η ανάγκη σας να παίξετε σε μια αστεία παράσταση σχετίζεται με την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα των τελευταίων ετών; Θεωρείτε ότι στο θέατρο είναι τώρα πιο χρήσιμη η διασκέδαση από τον προβληματισμό;
«Η γιαγιά μου μού είχε πει κάποτε «να μην κάνεις ποτέ αυτό που κάνουν οι άλλοι». Το κρατάω σαν πολύτιμο φυλαχτό αυτό. Δεν κάνω πράγματα αγωνιώντας να αφουγκραστώ μια πραγματικότητα, όποια και αν είναι αυτή. Ετσι λειτουργώ από το 1966 που κάνω θέατρο. Κάνω αυτό ή το άλλο για να ευφρανθεί η ψυχούλα μου. Αν λογάριαζα τι είναι στη μόδα ή τι είναι εκτός μόδας εξαιτίας κάποιων κοινωνικοπολιτικών καταστάσεων, δεν θα σεβόμουν ούτε τον εαυτό μου ούτε τον κόσμο. Και ξέρετε γιατί; Γιατί θα του πουλούσα ένα παραμύθι για να τον φέρω στο θέατρο και να τα αρπάξω. Εφέτος θέλησα να διασκεδάσω. Και το μόνο που με αφορά είναι να διασκεδάζει και ο κόσμος μαζί μου. Και να ξεκαθαρίσω και κάτι άλλο: Ποιος είπε πως η διασκέδαση δεν έχει από κάτω της έναν προβληματισμό; Θέλω να πω, ποιος είπε πως παίζοντας κωμωδία δεν καλείς τον κόσμο να δει πράγματα και πιο πέρα; Πόσες φορές δεν μας έχει προβληματίσει μια πολύ αστεία εικόνα ή μια πολύ αστεία φράση;».
Σας ήταν εύκολο να ξεχάσετε την προστατευτικότητα της μάνας στην επαγγελματική συνεργασία σας με την κόρη σας;
«Ετσι κι αλλιώς δεν ήμουν ποτέ προστατευτική γιατί πιστεύω πως έτσι κάνεις κακό στο παιδί σου. Αλλά ούτε καν μου πέρασε από το μυαλό πως η Μαρία-Ελένη είναι κόρη μου από τη στιγμή που θα συνεργαστούμε. Η Μαρία-Ελένη είναι στη σκηνή ολομόναχη, δεν έχει την προστασία ή την εύνοια κανενός, πολύ περισσότερο τη δική μου, που δεν χαρίζομαι στη δουλειά μου σε κανέναν. Ακολουθεί, όπως όλοι μας, τη διδασκαλία του σκηνοθέτη. Δεν υπήρξε λοιπόν από την αρχή τέτοιο θέμα, να ξεχάσω ή να θυμηθώ την οικογενειακή μας σχέση. Αυτό είναι ξεκαθαρισμένο από τη στιγμή που ξεκίνησα να παίζω θέατρο πριν από 50 χρόνια. Δεν κάνω χάρη σε κανέναν. Ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό».
Σε τι μοιάζετε με τη Μαρία-Ελένη Λυκουρέζου και σε τι διαφέρετε;
«Είμαστε εξίσου δυναμικές και οργανωτικές. Με ό,τι καταπιανόμαστε θέλουμε να έχει έναν σεβασμό προς τους εαυτούς μας και προς αυτούς στους οποίους απευθυνόμαστε. Από εκεί και πέρα η Μαρία-Ελένη είναι μια ανεξάρτητη προσωπικότητα, αυτοδύναμη, έχει μάθει να ρισκάρει και να αναλαμβάνει τις ευθύνες της. Ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία αυτή, να σκεφθώ ομοιότητες και διαφορές, γιατί θα έμπαινα έτσι και σε μια διαδικασία συγκρίσεων των ζωών μας. Η ζωή της είναι δική της. Και μόνο».
Το έργο μιλάει για μια δύσκολη σχέση νύφης – πεθεράς. Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σας, το πιο συνηθισμένο λάθος που κάνουν στην Ελλάδα οι μητέρες που μεγαλώνουν αγόρια;
«Τις περισσότερες φορές, για να μην πω όλες, αυτή η ιδιαίτερη σχέση μητέρας – γιου καταλήγει στον ευνουχισμό του δεύτερου. «Ο κανακάρης μου», «ο μονάκριβός μου», «καμία δεν θα τον αγαπήσει όπως εγώ» και άλλα τέτοια. Τα ξέρουμε αυτά, τα ακούμε από όλες σε όλα τα σπίτια. Είναι ένας απίστευτος φαύλος κύκλος αρρωστημένης υπερπροστατευτικότητας που οδηγεί πού; Στο να μεγαλώνουν τα αγόρια με έναν τρόπο αυτιστικό, να μην μπορούν να πάρουν αποφάσεις για τις ζωές τους αν αυτές δεν περνάνε μέσα από την έγκριση της μάνας. Αυτό λοιπόν είναι το λάθος. Η σύγχυση της αγάπης, της ανιδιοτελούς αγάπης, όπου αφήνεις τον άλλον ελεύθερο να αποφασίσει, με την καταπίεση ή την αυταρχικότητα μιας αγάπης που τελικά τι καταφέρνει; Να εξυψώσει το «εγώ», την αυταρέσκεια αυτών των μανάδων που θέλουν τον γιο τους να συμπεριφέρεται και να ζει όπως εκείνες θεωρούν ιδανικό».
Εφέτος θα σας δούμε μετά από αρκετό καιρό και στις κινηματογραφικές οθόνες, στην ταινία «The Republic». Σας είχαν λείψει τα κινηματογραφικά πλατό;
«Είναι ένα μικρό πέρασμα, ένα γκεστ, που μου ζήτησε να κάνω ο σκηνοθέτης Δημήτρης Τζέτζας, που είναι ένα απίστευτα ταλαντούχο παιδί και σπουδαίος κινηματογραφιστής. Υποδύομαι μια γυναίκα-αράχνη στην ουσία, μια αδίστακτη γυναίκα της μαφιόζικης νύχτας που κάνει εμπόριο σαρκός. Βγαίνει στις 19/11 στις αίθουσες και πιστεύω ότι θα κάνει αίσθηση. Μου έχει λείψει μόνο ο Φίνος. Και τις δύο βραδιές των γυρισμάτων με τον Δημήτρη θυμήθηκα αυτές τις παλιές καλές εποχές, της οργάνωσης, της μεθόδου, του επαγγελματισμού. Ηταν ένα καταπληκτικό γύρισμα με ένα συνεργείο εφάμιλλο του Φίνου. Και περάσαμε πολύ όμορφα. Κατά τα άλλα, όχι, δεν μου έχει λείψει το πλατό».

πότε & πού:

Από τις 13/11 στον Πολυχώρο Αθηναΐς – Θεατρική Σκηνή Ζωή Λάσκαρη

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ