Τα άκρως εγκωμιαστικά παραπάνω λόγια ανήκουν στην κριτική επιτροπή του 58ου Διεθνούς Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της Λειψίας, που απένειμε τιμητική βράβευση στο ντοκιμαντέρ της Μαριάννας Οικονόμου «Ο πιο μακρύς δρόμος» που παίχτηκε εντός διαγωνισμού.
Το Διεθνές Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της Λειψίας στη Γερμανία εγκαινιάστηκε το 1955 και είναι το παλαιότερο Φεστιβάλ για ντοκιμαντέρ παγκοσμίως. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει διεθνές διαγωνιστικό για μεγάλες και μικρού μήκους ταινίες ντοκιμαντέρ και κινούμενα σχεδία, καθώς και για ντοκιμαντέρ κινουμένων σχεδίων, γερμανικά ντοκιμαντέρ, τοπικά αφιερώματα και ιστορικές αναδρομές.
Στον «Πιο μακρύ δρόμο» η σκηνοθέτρια παρακολουθεί δύο φίλους στις ελληνικές φυλακές ανηλίκων πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη δίκη τους. Συγχρόνως εκθέτει το φαινόμενο των επαγγελματιών λαθρεμπόρων, οι οποίοι προσπαθούν να αναγκάσουν τους ανήλικους μετανάστες για να γίνουν οι ίδιοι λαθρέμποροι.
Ενα δεύτερο βραβείο απονεμήθηκε στην ταινία από την Κριτική Επιτροπή της μεγαλύτερης γερμανικής συνδικαλιστικής ένωσης: Ver.di (Vereinte Dienstleistungsgewerkschaft), η οποία απαριθμεί 2,2 εκατομμύρια μέλη.
«Ναι, υπάρχουν γυναίκες που γυρίζουν ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, και εμείς ανακαλύψαμε μία!» αναφέρεται στο σκεπτικό. «Στην αποπνικτική ατμόσφαιρα της φυλακής ανηλίκων στην Κεντρική Ελλάδα, μόνο η φιλία των δυο αυτών εφήβων, η αυτοπεποίθηση τους και η απέραντη προσπάθεια τους να ενταχθούν στην Ελληνική πραγματικότητα τους βοηθάει να τα βγάλουν πέρα. Και το τηλέφωνο παραμένει η μόνη επαφή τους με τις οικογένειες τους».
Η παραγωγή του ντοκιμαντέρ ανήκει στον Σπύρο Μαυρογένη, με την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.
