Αποστολή
Ο μύθος της Ορέστειας έτσι όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί (ούτε ίσως φανταστεί) βρίσκεται στον πυρήνα της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας του Γιώργου Ζώη που προβλήθηκε το βράδι της Δευτέρας και θα τις απογευματινές ώρες της Τρίτης στη Μόστρα. Το «Interruption» (Διακοπή) όπως η ταινία τιτλοφορείται, εντάσσεται στο διαγωνιστικό τμήμα των Οριζόντων ,όπου εφέτος προεδρεύει ο Αμερικανός σκηνοθέτης Τζόναθαν Ντέμι.
Το κοινό παίζει σημαντικό ρόλο στην ιστορία της ταινίας αφού όλη η σύλληψή της είναι ένα πάρε – δώσε ανάμεσα στους καλλιτέχνες και τους θεατές κατά την διάρκεια μιας παράστασης. Μια διακοπή της παράστασης φέρνει κάποιους από τους θεατές στο σανίδι. Εκεί καλούν άλλους θεατές να υποδυθούν τους ρόλους του έργου, αφού πρώτα συστηθούν. Ακούς ερωτήματα του τύπου «τι θα μπορούσε να κάνει ο Ορέστης σήμερα;» Και απαντήσεις όπως «με έναν καλό δικηγόρο θα μπορούσε αντί να σκοτώσει, να μηνύσει την Κλυταιμνήστρα ζητώντας μια καλή αποζημίωση». Εργο και πραγματικότητα μπαίνουν σε ένα παράξενο μίξερ που γοητεύει. Αλλά είναι και ένα άλλο ερώτημα στο τραπέζι: ποιοι είναι όμως στην πραγματικότητα αυτοί που έχουν καταλάβει την σκηνή και γιατί έχουν αληθινά όπλα;
Εικόνες που σε κρατούν διαρκώς με τα νεύρα τεντωμένα. Η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίνεις πάντα τι ακριβώς γίνεται σε αυτή την ανταλλαγή ρόλων αλλά είσαι εκεί μαζί τους. Θαρρείς ότι η ταινία ζητά από τον καθένα μας να κτίσει την δική του ταινία, να δώσει την δική του ερμηνεία. Ως ταινία κινηματογράφος πειραματικός με θεατρικό στιλ και σίγουρα ένα δυνατό ξεκίνημα, ένα ξάφνιασμα στην μεγάλου μήκους παραγωγή από έναν σκηνοθέτη με ταλέντο.
Μιλώντας στους δημοσιογράφους ο Γιώργος Ζώης (παρόντων πολλών από τους ηθοποιούς όπως η Μαρία Καλλιμάνη και η Σοφία Κόκαλη) είπε ότι η εισβολή των Τσετσένων στο θέατρο της Μόσχας τον Oκτώβριο του 2002, όντως έπαιξε ρόλο στην δημιουργία της ταινίας.
Αυτό όμως που κυρίως τον ενδιέφερε ήταν το μεσοδιάστημα της διακοπής εκείνης της παράστασης όπου το κοινό πίστεψε ότι η εισβολή αποτελούσε μέρος του έργου αφού επρόκειτο για ένα μιούζικαλ με Ρώσους στρατιώτες. «Υπήρξε ένα χρονικό διάστημα όπου η αλήθεια και το ψέμα, η μυθοπλασία και η πραγματικότητα, η φαντασία και ο ρεαλισμός έγιναν ένα» είπε ο σκηνοθέτης. «Αυτό το διάστημα με ενδιέφερε, μια σύγχυση όπου οι όμηροι είναι όμηροι χωρίς καλά – καλά να το γνωρίζουν.»
Ο μαθητής του Θόδωρου Αγγελοπουλου για τον οποίο μίλησε με τα πιο θερμά λόγια, πιστεύει άλλωστε ότι αυτή η σύγχυση της ταινίας του είναι κατά μία έννοια αντανάκλαση όλης της κατάστασης της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. «Είμαστε όμηροι μπροστά στα μάτια μας» είπε, «δεν καταλαβαίνουμε τι γίνεται. Είμαστε όμηροι του εαυτού μας.»
