«Είμαι υπερήφανος για το έργο που κάναμε στη Δραματική του Εθνικού» λέει ο Βίκτωρ Αρδίττης

Με το βλέμμα στραμμένο στη σύγχρονη δραματουργία εντός και εκτός των ελληνικών συνόρων, καθώς και στις νέες γενιές, ο Βίκτωρ Αρδίττης συστήνει το «Textilen» της Μαρίας Ευσταθιάδη με δύο παραστάσεις στο Φεστιβάλ Αθηνών. Σκηνοθέτης και πανεπιστημιακός δάσκαλος, διευθυντής στο ΚΘΒΕ την τριετία 2001-2004 και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού το διάστημα 2007-2013, άφησε πίσω του σημαντικό έργο.

Η συγγραφέας


«Πρότεινα στο Φεστιβάλ το έργο της Μαρίας Ευσταθιάδη. Δεν ξέρω πόσο συνειδητή είναι η επιλογή του Γιώργου Λούκου αλλά δημιουργεί ένα καθεστώς: κάθε χρόνο έχουμε νεότατα δείγματα της σύγχρονης δραματουργίας, όπως εφέτος με Δημητριάδη, Λαϊνά, Μαυριτσάκη. Ξέρω αυτό το έργο πολλά χρόνια γιατί παρακολουθώ τη συγγραφέα του από τότε που ξεκίνησε. Με ενδιαφέρει το εγχείρημά της, καθώς και η στάση της απέναντι στο κοινό. Είναι ενήμερη για τις αναζητήσεις του σύγχρονου θεάτρου. Εχει ισχυρό στίγμα σκηνικής προσωπικότητας».
Το έργο


«Textilen είναι ο τίτλος μιας εταιρείας υφαντουργίας και παραπέμπει στο ύφασμα, στην υφή. Στην ουσία πρόκειται για την ιστορία μιας διεφθαρμένης (μεγαλο)αστικής οικογένειας, με τον γενάρχη-βιομήχανο, μέσα στην εποχή του καπιταλισμού, αν και αυτό το στοιχείο είναι το λιγότερο ενδιαφέρον. Η Ευσταθιάδη επιλέγει έναν έμμεσο λόγο σε σχέση με την πραγματικότητα, βαθιά πολιτικό αλλά καθόλου συνθηματικό ή εξαργυρώσιμο από την επικαιρότητα».
Ποίηση και ρεαλισμός


«Το «όλοι επί σκηνής» είναι αυτό που χαρακτηρίζει το έργο, με ποιητικά στοιχεία και πρόσωπα φτιαγμένα από ρεαλιστικά θραύσματα. Σαν μια οθόνη αναμνήσεων. Και αναζητώ, αναζητούμε, τα σκηνικά εργαλεία που θα εκφράσουν στη σκηνή το αόρατο, το άρρητο, μιαν ανάμνηση, έναν συνειρμό. Ταυτόχρονα είναι ένα μελόδραμα, πολύ θρυμματισμένο, με πάρα πολύ χιούμορ και ακραίες σκηνές. Σαν μια αναρχική δραματουργία που λέει ο (συνθέτης της παράστασης) Δημήτρης Καμαρωτός».
Η οικογένεια


«Είναι το κεντρικό θέμα, ελληνικό και παγκόσμιο. Μια οικογένεια που κρατάει κοινωνικά όλα τα προσχήματα ενώ έχει τρομερά εσωτερικά πάθη, απιστία, ενοχή, διαστροφή. Στη Γαλλία, όταν ανέβηκε σαν αναλόγιο το «Textilen», διαβάστηκε μαζί με τον μύθο των Ατρειδών. Από κάτω τρέχουν κάποια νήματα, συνειδητά ή όχι, αλλά ισχυρά: ο τρόπος που συνδέονται τα πρόσωπα μεταξύ τους, η χαλαρή πλοκή».

Σχολές


«Εχω μεγάλη υπερηφάνεια για το έργο που κάναμε στη Δραματική του Εθνικού την εξαετία του Γιάννη Χουβαρδά. Ετσι κι αλλιώς όμως η Σχολή του Εθνικού ήταν και είναι πάντα πολύ καλή, ακόμη κι αν τη χτυπήσει η κρίση κατακούτελα, γιατί είναι πολύ ανταγωνιστική στην αφετηρία της. Από τους 500-600 υποψηφίους επιλέγονται οι 16, οπότε ακόμη κι αν γίνουν λάθη (γιατί γίνονται και λάθη!) αυτοί που επελέγησαν είναι καλοί. Οπως επίσης υπάρχουν και άλλοι τόσοι που είναι εξίσου καλοί. Σε κάθε φουρνιά υπάρχει κάτι ξεχωριστό, κάτι που έρχεται από μόνο του και κάτι που δημιουργεί η Σχολή».
Δομές


«Ολο το κλειδί στη λειτουργία της Σχολής του Εθνικού είναι να καταφέρει να φτιάξει ένα κέλυφος μεγάλης προστασίας στους σπουδαστές της για να μπορούν εκεί να εκφραστούν και να ασκηθούν στην πειθαρχία και στην ελεύθερη έκφραση. Και αυτό είναι ένας συνδυασμός των δασκάλων τους και ενός κλίματος που δημιουργείται. Λέω με υπερηφάνεια ότι η εξαετία μας ήταν μεγάλου δημιουργικού πυρετού. Σε αυτό το άθλιο κτίριο, στο χειρότερο σημείο της πόλης, με το εμπόριο ναρκωτικών να γίνεται έξω από την πόρτα και μέσα να είμαστε ο ένας πάνω στον άλλον, η δημιουργική έξαρση ήταν πολύ μεγάλη».
Στόχοι


«Ζητούμενο από μένα και ιδέα δική μου ήταν ότι δεν πρόκειται για τη σχολή ενός δασκάλου ή ενός συστήματος, αλλά για σχολή πολυφωνική. Επιλέξαμε δασκάλους που ήταν ισχυρές προσωπικότητες, δρώσες στο θέατρο, και συχνά αντιφατικές μεταξύ τους. Αυτό έδινε ζωντάνια στη Σχολή. Τα παιδιά έλεγαν καμιά φορά πως «ο ένας μού λέει να μην κλαίω, ο άλλος μου λέει να μην τα παίρνω όλα προσωπικά, κι εγώ δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω»… Αυτό ακριβώς. Τους λέγαμε ότι πρέπει ο καθένας να βρει τον εαυτό του και τα εργαλεία του. Αυτό έχει ενδιαφέρον: ισορροπία μέσα στην πολυφωνία».
Πρόγραμμα


«Το «κλειδί» είναι να παρακολουθείς από κοντά τη Σχολή, να επικοινωνούν οι καθηγητές μεταξύ τους, να μην είναι ο καθένας μόνος με το μάθημά του. Κι εμείς τα είχαμε όλα αυτά, μια συνοχή κι έναν μεγάλο σεβασμό μεταξύ μας και με τα παιδιά. Τους αντιμετωπίζαμε σαν μελλοντικούς συναδέλφους. Πέρα από το πρόγραμμα, είχαμε ασχοληθεί με κάτι πιο απροσδιόριστο, την ηθική της Σχολής, γιατί τελικά εκεί κρίνονται τα πράγματα.
Είναι κρίμα που ο Χατζάκης ήρθε στο Εθνικό με διάθεση καταστροφής του παρελθόντος. Είναι κρίμα. Πιστεύω ότι ο Λιβαθινός θα ενδιαφερθεί πολύ για τη Σχολή και προσωπικά. Κι αυτό το θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό».
Ταλέντο


«Υπάρχει και το ταλέντο. Αλλά είναι στο κάτω κάτω της σελίδας».
Μέλλον


«Θέλω να έχω ακόμη αυταπάτες, παράλληλα με την πλευρά μου που βλέπει τα πράγματα ρεαλιστικά. Υπάρχουν πράγματα κανονικότητας που μπορούν να γίνουν σε αυτή τη χώρα. Κι αυτό ήταν κάτι που αναγνώριζα στον Γιάννη Χουβαρδά. Κατάφερε να κάνει το Εθνικό, μέσα στην κρίση, να λειτουργεί κανονικά».

πότε & πού:

Πειραιώς 260, Κτίριο Η, 5-6 Ιουλίου 2015, 21.00

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ