Γεωργία Νταγάκη: Η αγάπη θέλει προσπάθεια

«Τα πράγματα στη ζωή είναι πολύ απλούστερα απ’ όσο νομίζουμε. Ακολουθείς αυτό που θέλεις να κάνεις και αγαπάς και από εκεί και πέρα όλα θα βρουν τον δρόμο τους». Οπως συμβαίνει με τη λυράρισσα Γεωργία Νταγάκη. Γεννήθηκε στην Αθήνα, με καταγωγή από το Ρέθυμνο Κρήτης. Τα ακούσματα της μουσικής και δη της κρητικής ήταν οικεία στον περιβάλλοντα χώρο της, παρότι δεν υπήρχε οικογενειακή παράδοση, ως εκ τούτου σε ηλικία 12 ετών άρχισαν τα μαθήματα κρητικής λύρας, καθώς και αυτά του πιάνου, της φωνητικής, της θεωρίας και της αρμονίας. Καλά τα μαθήματα της μουσικής και της φωνητικής, αλλά ένας καλλιτέχνης οφείλει να δίνει το παρών τόσο στις συναυλίες όσο και στη δισκογραφία. Η Γεωργία Νταγάκη δεν άργησε μετά τις συνεργασίες της με τους Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Ορφέα Περίδη, Βασίλη Λέκκα, Γιάννη Σπάθα, Γιάννη Κούτρα, Ευανθία Ρεμπούτσικα, Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, Αντώνη Μιτζέλο και Γιώργο Ανδρέου να δημιουργήσει τη δική της μπάντα. Κυρίως δημιούργησε τον δικό της ήχο. Δεν είναι παραδοσιακή μουσικός αλλά έχει στοιχεία της παράδοσης, δεν είναι ροκ αλλά έχει ηλεκτρισμό στα τραγούδια της. Αυτός ο προσωπικός ήχος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί world, ιδιαίτερα μετά τα στοιχεία που συγκέντρωσε από τη συνεργασία της με τον Ερικ Μπάρντον των Animals. Το 2009 ήταν μαζί με τον θρύλο της ροκ στην ευρωπαϊκή περιοδεία του. Συμμετείχε επίσης και στο άλμπουμ του Ερικ Μπάρντον «Athens Traffic live».

Το πρώτο της άλμπουμ κυκλοφόρησε το 2006 με τίτλο «Στην άκρη αυτού του κόσμου», τρία χρόνια αργότερα ήρθε από τη γερμανική εταιρεία που το κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Secret love» και το 2014 το άλμπουμ «Φόβος» ή «Phobie», μια διεθνή παραγωγή που ενορχηστρώθηκε και ηχογραφήθηκε στην Ελλάδα από τον Θύμιο Παπαδόπουλο και ολοκληρώθηκε στο Βερολίνο από τον παραγωγό του δίσκου Δημήτρη Μίχαλο. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στο εξωτερικό τον Οκτώβριο του 2014 και μέσα σε λίγους μήνες κατάφερε να ενταχθεί στο Τop 20 των World Music Charts of Europe.

Η λύρα, το δεκανίκι

«Είναι σίγουρα δύσκολη η περίοδος που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια» λέει σήμερα η μουσικός. «Για αυτό αν αγαπάς αυτό που κάνεις πρέπει να προσπαθήσεις περισσότερο». Η Γεωργία Νταγάκη δίνει το στίγμα, το μότο της ζωής της, με τα πρώτα της λόγια. Σε κοιτάζει στα μάτια όταν μιλάει και τα δάχτυλά της δεν μένουν λεπτό ακίνητα. Μπορεί να μην πιάνει τη λύρα αλλά νιώθεις ότι αυτό θέλει να κάνει. Ο προπάππος της ήταν λυράρης, δεν τον πρόλαβε. Ισως η ενασχόλησή της με το εν λόγω όργανο να κυλούσε στο αίμα της. «Νομίζω ότι όλα θα πάνε καλά όταν δουλεύεις και κάνεις αυτό που αγαπάς. Ακούγεται ρομαντικό αυτό. Από την άλλη, δεν δηλώνω ρομαντική αλλά κατά βάθος είμαι. Η ζωή είναι σαν τη μουσική, ένα άπιαστο όνειρο. Εγώ τώρα πώς την έπιασα; Από τα μαλλιά, από τη λύρα, που είναι το δεκανίκι μου. Εντυπωσιακό όργανο, το λάτρεψα, παρότι οι γυναίκες δεν έχουν παράδοση σε αυτό».

Οσοι ενδεχομένως θα ταυτίσουν τη Γεωργία Νταγάκη ως μουσικό και ερμηνεύτρια με την παραδοσιακή κρητική μουσική θα κάνουν λάθος. Δεν γυρνάει την πλάτη της σε αυτήν, που θα μπορούσε άλλωστε λόγω καταγωγής, αλλά, όπως σημειώνει και η ίδια, «στόχος μου ήταν να την εντάξω σε ένα άλλου είδους ρεπερτόριο. Το οποίο όμως δεν ξέρω τι ταμπέλα μπορεί να του δώσω. Ούτε εγώ δεν μπορώ να το περιγράψω. Ταυτότητα όμως υπάρχει. Ο κόσμος λέει «πήγα και άκουσα Νταγάκη». Αυτό είναι σημαντικό».

Η ίδια χαρακτηρίζει τον εαυτό της «παιδί των live». «Ψήθηκα πολύ με τις συναυλίες. Αφουγκράστηκα πάρα πολύ τον κόσμο. Ακουσα πολλές μουσικές, έφυγα από πολύ νωρίς από το κρητικό ρεπερτόριο, έχοντάς το όμως μελετήσει πάρα πολύ καλά για να μπορώ να υπηρετήσω τη λύρα και τη μουσική». Αυτός ο δρόμος τη βοήθησε να έχει μια παρουσία στο εξωτερικό κυρίως με live, με αργά και σταθερά βήματα, κυρίως τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. «Φθάσαμε στο σημείο μαζί με τους συνεργάτες μου να δούμε ότι αυτό που κάνουμε αφορά και το εξωτερικό. Μας πήγε εκεί ο δρόμος. Είδαμε ότι η μουσική μας και ο ελληνικός μας στίχος μπορεί να αφορούν και ένα κοινό άλλης κουλτούρας, άλλης λογικής, άλλων ακουσμάτων και βιωμάτων. Και πρόκειται για συναυλίες όπου το κοινό είναι ξένοι».

Στα… παράσημά της η συνεργασία της με τον Ερικ Μπάρντον. Τι τη «δίδαξε» αυτή η συνεργασία; «Οσο πιο μεγάλος είναι κανείς δεν χρειάζεται να κλείνεται και να φοβάται αλλά να ανοίγει ορίζοντες και να βοηθάει νέους ανθρώπους. Και αυτό το λέω επειδή δεν θα ήθελα εγώ έπειτα από 20 χρόνια να κλειστώ στον εαυτό μου και να μην είμαι γενναιόδωρη με τους άλλους. Το εύχομαι. Θέλω όσο πηγαίνουν καλά τα πράγματα να ανοίγω και όχι να κλείνω. Βασικά αυτό που θέλω είναι να έχω ελευθερία στη δουλειά μου, να κάνω αυτά που θέλω».

Προσωπική δουλειά

Τα «θέλω» της Γεωργίας Νταγάκη δείχνουν να έχουν ανταπόκριση στο κοινό. Δεν είναι παιδί του μάρκετινγκ. «Ο,τι έχω χτίσει έχει γίνει με πολύ κόπο και πολλή δουλειά. Εγώ και οι συνεργάτες μου ξέρουμε τι θέλουμε και πηγαίνουμε βάσει αυτού του «σχεδίου». Λέμε πολλά όχι, λέμε πολλά ναι. Ολα αυτά δεν τα ξέρει ο κόσμος και δεν χρειάζεται να τα μάθει. Αλλά αυτό που βλέπει στη σκηνή είναι αποτέλεσμα δουλειάς. Τόσο μουσικά όσο και ψυχικά. Προσωπικής δουλειάς».

Η τελευταία δουλειά της «Φόβος» δεν έχει και τον πιο… γλυκό τίτλο του κόσμου. «Δεν τη βαφτίσαμε έτσι για να φοβίσουμε τον κόσμο και να μη μας αγοράσει. Ολα τα κομμάτια του δίσκου κρύβουν μια φοβία, όχι της απογοήτευσης, αλλά αντιθέτως της αισιοδοξίας. Αν δούμε τους φόβους μας με ειλικρίνεια, θα τους ξεπεράσουμε. Να γίνουμε συνεργοί με τον φόβο για να απεγκλωβιστούμε, για να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Το μόνο που ξεπερνάει τον φόβο είναι η ελπίδα ότι θα γίνει κάτι καλό. Ελπίζω αλλά δεν φοβάμαι».

Στην Ελλάδα της κρίσης η Γεωργία Νταγάκη διαπιστώνει ότι «ενώ πολλοί θα έλεγαν ότι ο κόσμος στρέφεται προς τη μουσική για να αντλήσει δύναμη μέσα από αυτό, βλέπεις πολλές φορές μια απαξιωτική στάση απέναντι στη μουσική και μια γείωση στους ανθρώπους που ασχολούνται με αυτήν. Και δεν μπορώ να το καταλάβω. Οταν δεν είμαστε καλά ψυχικά ακούμε ένα κομμάτι, ταυτιζόμαστε μαζί του, είναι εύκολο. Μου κάνει εντύπωση που υπάρχει απαξίωση. Με στενοχωρεί. Από την άλλη, μέσα και σε αυτό το κλίμα της στεναχώριας που επικρατεί χρειάζεται πολύ κόπο και πολλή προσπάθεια να αντλήσεις ενέργεια ως καλλιτέχνης. Ολοι γύρω μας έχουν προβλήματα. Συμβαίνουν πράγματα που μου δίνουν ενέργεια να συνεχίσω».

Μια ενέργεια που τη χρειάζεται εφόσον την περιμένει μαζί με τους συνεργάτες της μια σειρά συναυλιών στην Ελλάδα και στην Κύπρο, στις αρχές Οκτωβρίου θα εμφανισθεί στο Passport του Πειραιά, ενώ δεν θα λείψουν και οι συναυλίες στο εξωτερικό. Και φυσικά σειρά έχει ο νέος της δίσκος –ήδη το πρώτο τραγούδι της θα είναι ένα μελοποιημένο ποίημα του Ζακ Πρεβέρ σε μουσική δική της.

πότε & πού:

Την Τρίτη 2 Ιουνίου στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων στη συναυλία της Σχεδίας η Γεωργία Νταγάκη θα εμφανισθεί μαζί με τους Batala, Burger Project, Φοίβο Δεληβοριά, Locomondo, Πάνο Μουζουράκη, Μαριέττα Φαφούτη και The Jaguar Bombs. Στις 13/7 εμφανίζεται στο Φεστιβάλ Δήμου Αμαρουσίου με καλεσμένο – έκπληξη