Ωδείο Αθηνών: Ονειρο λυρικής νυκτός

Είναι η τρίτη φορά που η όπερα ετοιμάζεται να φλερτάρει ασύστολα με τη μόδα και όλα αυτά με τις ευλογίες της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Υπό τον τίτλο «Το Ονειρο –Il Sogno», ο μέχρι πρότινος εκθεσιακός χώρος του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στο ιστορικό Ωδείο Αθηνών θα μεταμορφωθεί στις 21 Μαΐου σε ένα ονειρικό τοπίο-σημείο συνάντησης των δύο φαινομενικά τόσο αντίθετων κόσμων.

Το πρότζεκτ «Οπερα και Μόδα» βασίζεται σε μια ιδέα της δημοσιογράφου του «Βήματος» Ισμας Τουλάτου, η οποία έχει και τη γενική επιμέλεια. Συγκεκριμένα επιχειρεί να συνδυάσει το λυρικό θέατρο με την υψηλή ραπτική με τρόπο ισότιμο και δημιουργικό προκειμένου να αναδείξει τις πολλαπλές δυνατότητες σύγκλισης των δύο κόσμων τα τελευταία 25 χρόνια. Το γεγονός ότι κορυφαίοι σχεδιαστές (Αρμάνι, Μισόνι, Γκαλιάνο, Πράντα, Λάγκερφελντ, Ουνγκαρό, Αλάια κ.ά.) γοητεύονται και υπογράφουν κοστούμια για τη θεατρικότερη από όλες τις τέχνες ενέπνευσε τη δημοσιογράφο να ερευνήσει αυτό το φαινόμενο και επί ελληνικού εδάφους.

Αυτή τη φορά τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Κωνσταντίνος Ρήγος. Η μόδα εκπροσωπείται από τη σχεδιάστρια Λουκία και το μακιγιάζ υπογράφει ο Αχιλλέας Χαρίτος. Τη μουσική επιμέλεια έχει ο Δημήτρης Γιάκας, ο οποίος θα συνοδεύσει τους ερμηνευτές στο πιάνο, ενώ βιολί θα παίξει ο Παναγιώτης Τζιώτης. Αριες και αποσπάσματα των Ντβόρζακ, Μπερλιόζ, Μασνέ, Ραχμάνινοφ, Λέχαρ και Οφενμπαχ θα ερμηνευτούν από τους μονωδούς της ΕΛΣ Βασιλική Καραγιάννη, Μαρία Κόκκα, Μυρσίνη Μαργαρίτη (σοπράνο), Αρτεμη Μπόγρη (μέτζο σοπράνο), Νίκο Στεφάνου (τενόρο) και Τάσο Αποστόλου (μπάσο). Θα συμπράξουν χορευτές του μπαλέτου αλλά και σπουδαστές της Σχολής Χορού της ΕΛΣ.

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος μάς μίλησε γι’ αυτή τη νέα περιπέτειά του: «Ο χώρος του Ωδείου Αθηνών, το οποίο είναι ένα κτίριο-σύμβολο του ελληνικού μοντερνισμού, με την ψυχρή αισθητική του λευκού χώρου, αλλά και με πολύ έντονα αρχιτεκτονικά στοιχεία, με σκάλες και μπαλκόνια, προσφέρει το ιδανικό σκηνικό για να στήσουμε το σύμπαν του Ονείρου. Για την ακρίβεια, οι θεατές θα παρακολουθήσουν 14 διαφορετικές εικόνες ονείρου, με τη δράση να μοιράζεται ταυτόχρονα σε τρία επίπεδα, στο ισόγειο, στον πρώτο και στον δεύτερο όροφο. Η ιδέα είναι ότι μια ομάδα κοριτσιών και αγοριών αποκοιμιούνται και όλα αρχίζουν να συμβαίνουν ενώ ονειρεύονται. Οι δημιουργίες της Λουκίας, ονειρικές από μόνες τους, συμβάλλουν στο χτίσιμο αυτού του ονειρικού κόσμου αλλά και ενδίδουν στην αποδόμηση, δεχόμενες την εισβολή ανατρεπτικών ποπ στοιχείων».

Οσο για τη σχέση όπερας και μόδας «ο τρόπος με τον οποίο ντύνονται οι άνθρωποι έχει εξ αγχιστείας καθορίσει και την τέχνη, από την trash περίοδο των 80s ως τη μίνιμαλ αισθητική των Γιαπωνέζων. Πάντα έβρισκα πολύ κομπλεξική τη σκέψη ότι όταν έχεις πολύ έντονη άποψη στα κοστούμια στερείσαι ουσίας στην ίδια σου την παράσταση. Γιατί να μη δίνεις την ίδια σημασία και στα δύο; Σε τελική ανάλυση, η μόδα είναι ένας τρόπος να σκηνοθετείς τον εαυτό σου».

Ο ίδιος θεωρεί ότι «η όπερα παραμένει μια διαχρονική αξία, που σε κάθε περίοδο βρίσκει το κοινό της, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον χορό. Η όπερα παραπέμπει σε ένα εκλεκτό είδος τέχνης με εκλεκτούς καλεσμένους. Το κοινό της μπορεί να είναι συγκριτικά μικρότερο από κάποια πιο λαοφιλή είδη τέχνης, είναι όμως το πιο πιστό απ’ όλα. Ξέρει ακριβώς γιατί και πού πηγαίνει».

Συχνά του καταλογίζουν ότι καταπιάνεται με εκ διαμέτρου αντίθετα πράγματα: από τη σκηνοθεσία βιντεοκλίπ ποπ και λαϊκών ειδώλων ως το ανέβασμα απαιτητικών μιούζικαλ ή κλασικών έργων. «Θέλω να είμαι συνδεδεμένος τόσο με την απολλώνια όσο και με τη διονυσιακή πλευρά των πραγμάτων. Μπορώ να συνδυάζω και τα δύο, είναι μια εσωτερική ανάγκη να εκφράζομαι και με τους δύο τρόπους, μόνο έτσι βρίσκω ισορροπία. Κάνω μόνο τα πράγματα που με ενδιαφέρουν, χωρίς να φοβάμαι τις ταμπέλες. Γι’ αυτό και όταν η Ισμα μου πρότεινε να αναλάβω αυτό το πρότζεκτ είπα αμέσως ναι».