Μια Ελλάδα εντελώς διαφορετική από αυτή που κυριαρχεί τον τελευταίο καιρό στα διεθνή μέσα ενημέρωσης είδαμε την περασμένη Παρασκευή εμείς αλλά και όλος ο κόσμος μέσα από την παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοση της πρωτομαγιάτικης συναυλίας της Φιλαρμονικής του Βερολίνου από το Μέγαρο Μουσικής της Αθήνας. Είδαμε μια Ελλάδα του πολιτισμού, μια Ελλάδα ευρωπαϊκή, υπερήφανη, εξωστρεφή, ανοικτή στα μηνύματα των καιρών, ανταγωνιστική, καθόλου φοβική, που μπορεί να είναι ο παραγωγός γεγονότων διεθνούς εμβέλειας. Από το Μέγαρο –αυτό το Μέγαρο που η παρούσα κυβέρνηση, στις πρώτες κιόλας ημέρες της διακυβέρνησής της, χαρακτήρισε έργο μεγαλομανούς με «το οποίο πρέπει να τελειώνουμε», αντί να το θεωρήσει εργαλείο πολιτισμού για όλους τους Ελληνες –η Ελλάδα έδειξε ένα άλλο πρόσωπο, πολύ διαφορετικό από τα στερεότυπα, από τους αριθμούς των στατιστικών αλλά και από τον λόγο, τη στάση και τη συμπεριφορά των κυβερνώντων της.
Ο Λεωνίδας Καβάκος ήταν ο πρωταγωνιστής αυτής της άλλης Ελλάδας, ένας πρεσβευτής τόσο χαμηλόφωνος αλλά ταυτόχρονα τόσο στοχαστικός και τόσο επιδραστικός. Ισως είναι σήμερα ο υπ’ αριθμόν ένα βιολονίστας στον κόσμο, που ερμηνεύοντας στη σκηνή του Μεγάρου το Κοντσέρτο για Βιολί του Σιμπέλιους (αποθεώθηκε) έδειξε, καλύτερα από όλους και από οτιδήποτε άλλο, αυτό που πραγματικά είναι η Ελλάδα: μια ευρωπαϊκή χώρα, στο σταυροδρόμι πολιτισμών. Στο διάλειμμα της συναυλίας το παγκόσμιο κοινό είδε ένα πορτρέτο της Αθήνας με ξεναγό τον Λεωνίδα Καβάκο. Μια πόλη σύγχρονη, γεμάτη αντιφάσεις, μια πόλη σε κρίση, όμορφη αλλά και άσχημη, που είναι ριζωμένη στην παράδοσή της αλλά ταυτόχρονα μοντέρνα και ευρωπαϊκή. Ο Καβάκος διάλεξε να προβάλει μέσα από το ντοκιμαντέρ που συνόδευσε την τηλεοπτική μετάδοση της συναυλίας της Φιλαρμονικής του Βερολίνου μια ρεμπέτικη κομπανία, για να δείξει ότι αυτές οι μουσικές ρίζες δεν είναι ασυμβίβαστες με τη μουσική που υπηρετεί ο ίδιος, ότι από το ρεμπέτικο μπορεί να φτάσει κανείς στον Σιμπέλιους και στον Μπαχ, ένα κομμάτι του οποίου έπαιξε ως μπις στη συναυλία. Ο ίδιος είναι τρίτης γενιάς βιολονίστας. Ο πατέρας του κλασικός βιολονίστας και ο παππούς του λαϊκός βιολονίστας σε κομπανίες. Μπορούμε να δούμε αυτή την επιλογή του Καβάκου ως μια μεταφορά για τη σύγχρονη Ελλάδα, ένα ευρωπαϊκό κράτος με ζωντανή και δυνατή παράδοση, όπου για πρώτη φορά αμφισβητείται τόσο έντονα η ευρωπαϊκή υπόστασή του.
Την ίδια στιγμή, με τη συναυλία είδαν το φως της δημοσιότητας κείμενα μελών της κυβέρνησης, κυρίως της λεγόμενης αριστερής πλατφόρμας, για μια Ελλάδα «ταπεινωμένη», που πρέπει να κοιτάξει προς άλλες κατευθύνσεις, προς Ρωσία, προς Κίνα, προς Ινδία, προς τον αραβικό κόσμο, προς την Αφρική, όπως διαβάσαμε σε κείμενο του υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Παναγιώτη Λαφαζάνη σε περιοδικό. Από τη μια έχεις μια ευρωπαϊκή πραγματικότητα στην οποία ανήκεις και από την άλλη μια φαντασίωση στην οποία οι ελάχιστοι θέλουν να παγιδεύσουν τους πολλούς. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό, δεν είναι η σχέση δανειστών προς δανειζομένους. Είναι και πρόβλημα πολιτιστικό και πολιτισμικό. Και εδώ οι πληγές δύσκολα κλείνουν.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ