«Δεν βλέπω τον λόγο να κάνω ταινίες για αποτυχημένους ούτε λόγο να τις δω» λέει ο Ξαβιέ Ντολάν. «Κάτι που δεν έχει καθόλου να κάνει με μια περιφρονητική στάση απέναντι στους losers –το αντίθετο. Απλώς έχω μια ιδιάζουσα αποστροφή απέναντι σε κάθε καλλιτεχνικό ντοκουμέντο που επιζητεί να παρουσιάζει ανθρώπινα πλάσματα μέσα από τις αποτυχίες τους».

Για τον 24χρονο καναδό σκηνοθέτη, ηθοποιό και σεναριογράφο, το τρομερό παιδί του καναδέζικου κινηματογράφου όπως τον έχουν αποκαλέσει, «τα ανθρώπινα πλάσματα δεν θα έπρεπε να καθορίζονται από δυσκολίες και ταμπέλες αλλά από συναισθήματα και όνειρα». Γι’ αυτό και με το «Mommy», την τελευταία ταινία του, ήθελε να μιλήσει για νικητές –ό,τι κι αν τους συμβαίνει στο τέλος.
Συναισθήματα και όνειρα όντως κυριαρχούν στο «Mommy», που επιτέλους προβάλλεται από την περασμένη Πέμπτη στις ελληνικές αίθουσες μετά την πρεμιέρα της πέρυσι τέτοια εποχή στο Φεστιβάλ Καννών. Το φιλμ οδήγησε τον Ξαβιέ Ντολάν για πρώτη φορά στην κούρσα για τον Χρυσό Φοίνικα, φεύγοντας τελικά με το Βραβείο της Επιτροπής εξ ημισείας με τον παλαίμαχο Ζαν-Λικ Γκοντάρ.
Το «Μommy» αναφέρεται στη σχέση μιας αγωνίστριας μητέρας (Aν Ντορβάλ) με τον απροσάρμοστο γιο της (Αντουάν-Ολιβιέ Πιλόν) και το αποτέλεσμα για τον δημιουργό είναι «μια απαστράπτουσα ιστορία θάρρους, αγάπης και φιλίας».

Την ίδια ώρα το «Mommy» είναι μια ταινία-υπόκλιση στο σύμβολο της μητέρας, θέμα που δεν έπαψε ποτέ να απασχολεί τον Ντολάν. Γεννημένος στο Κεμπέκ το 1989, ο Ντολάν στα 16 του βασίστηκε σε αυτοβιογραφικά στοιχεία για να γράψει το σενάριο της πρώτης ταινίας του «Σκότωσα τη μητέρα μου», η οποία έχοντας επιλεγεί στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών των Καννών το 2009 δημιούργησε αμέσως κλίμα γύρω από το όνομά του.
Εκεί ο Ντολάν περιέγραφε τη θυελλώδη σχέση ενός εφήβου (τον υποδύεται ο ίδιος ο σκηνοθέτης) με τη μητέρα του, ένα αγαπημένο του θέμα, στο οποίο επιστρέφει δριμύτερος με το «Mommy».
«Πίσω στις ημέρες τού «Σκότωσα τη μητέρα μου»» λέει σήμερα «ένιωθα ότι ήθελα να τιμωρήσω τη μάνα μου» είπε ο ίδιος ο σκηνοθέτης στην παρουσίαση του «Mommy» στις Κάννες. «Μόνο πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε και πιστεύω πως μέσω του «Mommy» αναζητώ τώρα την εκδίκησή της. Μη ρωτάτε…».

Η ανάγκη έκφρασης και δημιουργίας του Ντολάν είναι σπάνια. Οπως είπαμε, είναι μόλις 24 χρόνων αλλά καταφέρνει να κάνει πάντα ταινίες-γεγονότα. Μετά το «Σκότωσα τη μητέρα μου» ήρθαν οι «Φανταστικές αγάπες» (2010) γύρω από τη φιλία ανάμεσα σε ένα αγόρι και μια κοπέλα που δοκιμάζεται όταν και οι δυο τους γοητεύονται από τον ίδιο μυστηριώδη άνδρα.
Το ακόμη πιο φιλόδοξο «Λόρενς για πάντα» (2012) ξετυλίγει την ταραχώδη δεκάχρονη πορεία της σχέσης ενός άντρα που αποφασίζει να γίνει γυναίκα και της συντρόφου του. Και ύστερα υπάρχει και το θρίλερ «Tom à la ferme» (2013) που δεν έχει προβληθεί ακόμη στην Ελλάδα μετά την περυσινή πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Βενετίας.
Η εικόνα όμως της μητέρας έρχεται και επανέρχεται. Λέει ο ίδιος: «Εχω μιλήσει για την εφηβεία, την απομόνωση και τη διεμφυλικότητα, για τον Τζάκσον Πόλοκ και τη δεκαετία του 1990, για την αποξένωση και την ομοφοβία. Για οικοτροφεία και για την πολύ γαλλοκαναδική λέξη special, για το άρμεγμα των αγελάδων, για την αποκρυστάλλωση του Σταντάλ και το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Εχω μιλήσει σε μια αρκετά πνευματώδη σλανγκ και έχω μιλήσει και βρώμικα. Εχω μιλήσει στα αγγλικά πότε-πότε και έχω μιλήσει επιπόλαια περισσότερο απ’ ό,τι θα έπρεπε».

Την ίδια ώρα, όμως, «αν υπάρχει ένα, μόνο ένα θέμα για το οποίο γνωρίζω περισσότερα απ’ όσα για οποιοδήποτε άλλο, ένα που θα με ενέπνεε άνευ όρων και που αγαπώ πάνω απ’ όλα, αυτό θα ήταν σίγουρα η μητέρα μου. Και όταν λέω η μητέρα μου, νομίζω ότι εννοώ η μητέρα γενικά, η φιγούρα που αντιπροσωπεύει».

Η ταινία «Mommy» προβάλλεται σε διανομή Weirdwave. Aίθουσες ΑΘΗΝΑ: ΑΕΛΛΩ – ΑΙΓΛΗ, ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΑΝΟΙΞΗ, ΧΑΪΔΑΡΙ – ΑΣΤΟΡ – ΔΑΝΑΟΣ – ΔΙΑΝΑ – ΟΣΚΑΡ – ΣΙΝΕΑΚ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ

HeliosPlus