Οι «Ντυμένοι-Γυμνοί» επιστρέφουν στην Αθήνα

Η παράσταση «Ντυμένοι-Γυμνοί» (Dressed-Undressed) σηματοδότησε την επανεκκίνηση του χοροθεάτρου Οκτάνα το 2009. Είχαν προηγηθεί η δημιουργική «περιπέτεια» του ιδρυτή του Κωνσταντίνου Ρήγου στο χοροθέατρο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, του οποίου είχε αναλάβει το τιμόνι, αλλά και συνεργασίες με την Εθνική Λυρική Σκηνή και το Εθνικό Θέατρο. Υστερα από όλα αυτά, λοιπόν, αισθάνθηκε την ανάγκη να ξαναμπεί στο στούντιο και να δημιουργήσει κάτι πειραματικό. Το έργο –δημιουργία, χορογραφία και σκηνικό του ιδίου –πρωτοπαρουσιάστηκε τον Δεκέμβριο του 2009 στην Αθήνα και αργότερα στη Βαλκανική Πλατφόρμα Χορού στη Λιουμπλιάνα, στη Σεβίλλη και στην Μπολόνια αποσπώντας εντυπωσιακά σχόλια.

Εν προκειμένω επιστρέφει στην Αθήνα –στο θέατρο Σημείο, πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο, αυτή τη φορά –για τέσσερις παραστάσεις (20, 21 και 27, 28/4, στις 21.30) με αφορμή τη συμπλήρωση των 25 χρόνων της Οκτάνα. «Δεν είναι ότι επέλεξα αυτό το συγκεκριμένο έργο για την επέτειο» εξηγεί ο Κωνσταντίνος Ρήγος. «Ο νέος κύκλος παραστάσεων του «Ντυμένοι-Γυμνοί» έχει να κάνει με την επιθυμία μου να δείξω πώς θα μπορούσαν να λειτουργήσουν κάποια χρόνια μετά όλα αυτά για τα οποία μίλησα στο παρελθόν. Αρχίσαμε με τον «Καρυοθραύστη», συνεχίζουμε τώρα με αυτό, αργότερα έχω σκοπό να συνεχίσουμε με την «Τρελή Ευτυχία» και τη «Mνήμη των κύκνων»…».

Στο «Ντυμένοι-Γυμνοί» πρωταγωνιστές είναι δύο άνδρες χωρίς ταυτότητα (ερμηνεύουν ο Τάσος Καραχάλιος και ο Γιάννης Νικολαΐδης), ντυμένοι με ρούχα της σύγχρονης καθημερινότητας. Στην εξέλιξη της δράσης θα τα απεκδυθούν, ηθελημένα ή αθέλητα, για να παραμείνουν δύο σώματα γυμνά μέσα σε έναν χώρο καθορισμένο, από τον οποίο είναι αδύνατον να ξεφύγουν. Ο χώρος, άδειος από αντικείμενα, τονίζει την ερημιά που περικυκλώνει τα πρόσωπα και που κάνει οδυνηρή την υποχρεωτική συνύπαρξή τους. Στην παράσταση δεν υπάρχει ούτε μουσική: μόνο μια άρια του Μπερλιόζ. «Ολο το άλλο βασίζεται στον ήχο που κάνουν τα ίδια τα σώματα» λέει ο Κωνσταντίνος Ρήγος.

Μέσα από τη διεκδίκηση των ρούχων και την αντιπαράθεση του γυμνού και του ντυμένου, «μεταμφιεσμένου» σώματος επιδιώκεται η απόκτηση μιας αληθινής ταυτότητας, η επανεύρεση του χαμένου εαυτού, που ισοδυναμεί με την ανακάλυψη του χαμένου παραδείσου. Οι δυο ερμηνευτές, απόγονοι του Κάιν και του Αβελ, κληρονόμοι του Προπατορικού Αμαρτήματος, θα αγωνιστούν για να κατοχυρώσουν την ύπαρξή τους σε ένα σύμπαν που δεν χωράει και τους δύο. Ο Κήπος της Εδέμ έχει αμετάκλητα χαθεί παρασύροντας στο έρεβος την αθωότητά τους. Η αδελφοκτονία θα πραγματοποιηθεί και θα δώσει μοιραία τη θέση της στην ενοχή.

Πρόκειται για μια παράσταση εσωτερικής αναζήτησης και περιπλάνησης στο άγνωστο σύμπαν που κρύβεται εντός μας. «Αυτό που είπαμε με τους χορευτές είναι ότι θέλουμε να το παρουσιάζουμε –όχι απαραιτήτως με την παρουσία κοινού –μια φορά τον χρόνο ώστε σε 10-15 χρόνια να καταγραφεί και να μελετηθεί η προϊούσα φθορά του σώματος» λέει ο Κωνσταντίνος Ρήγος. Την επόμενη στιγμή αναφέρεται στους δυο πρωταγωνιστές λέγοντας πως μπαίνουν σε μια διαδικασία και αναδημιουργούν κάτι και κάθε φορά έχουν ενδιαφέρον οι διαφορετικές συνθήκες. «Υπήρχε μια εποχή» αναφέρει ενδεικτικά «που οι δυο τους είχαν τσακωθεί. Δεν μιλούσαν μεταξύ τους κι όμως έπρεπε να χορεύουν στο έργο. Επάνω στη δουλειά ήταν σαν δίδυμοι, μετά ήταν δυο άλλοι άνθρωποι».

Στα σχέδια του Κωνσταντίνου Ρήγου είναι ένα βιβλίο σχετικά με την πορεία της δουλειάς του στον χορό και στο θέατρο. Προς το παρόν όμως δεν έχει κατά νου κάποιο καινούργιο χορευτικό έργο.

Στο πλαίσιο αυτό, αναφέρεται στα γνωστά σε όσους ασχολούνται με τον χώρο προβλήματα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη ελληνική δημιουργία που έχουν να κάνουν με την απουσία πολιτικής προώθησης του χορού. «Από τη στιγμή που δεν μπορείς να έχεις μια σταθερή ομάδα, το κόστος τού να ξαναφτιάξεις μια παράσταση φτάνει να είναι μεγαλύτερο από αυτό της ίδιας της δημιουργίας της» λέει μεταξύ άλλων.