«Ξέρεις πού με πετυχαίνεις τώρα; Είμαι πάνω στη σκηνή. Εχουμε πρόβα στις 12, αλλά εγώ έχω έρθει από τις 9.30 το πρωί και περνάω τα λόγια μου, σκέφτομαι όλο το έργο… Μόνο στη σκηνή μπορείς να το κάνεις σωστά αυτό»: ο Γιάννης Βογιατζής μπορεί να κλείνει 62 χρόνια θεατρικής παρουσίας, αλλά αντιμετωπίζει τον κάθε ρόλο του σαν να είναι η πρώτη φορά. Τώρα καλείται να υποδυθεί έναν πατέρα που ανακαλύπτει ότι οι δύο γιοι του είναι τραβεστί που ζουν στον «Λάκκο της αμαρτίας», σε κείμενο Γιώργου Μανιώτη και σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη στο θέατρο Χώρα, σε παραγωγή του Εθνικού. Η συνάντησή μας έγινε λίγες ημέρες αφότου τον είχα συλλάβει να προβάρει τα λόγια του. Τα όσα είχε να μοιραστεί και να θυμηθεί, πολλά και ενδιαφέροντα.

Ρόλος

«Το έργο στο οποίο παίζω είναι πολύ δύσκολο, είναι μια κωμικοτραγική αλληγορία. Αλλά να μου πεις, ποιο έργο είναι εύκολο; Δεν υπάρχουν εύκολα και δύσκολα έργα, όπως δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι ρόλοι, ούτε κωμικοί και δραματικοί ηθοποιοί. Κάποτε είχαν πει στον Βασίλη Λογοθετίδη για μένα «αυτός εδώ θα γίνει κωμικός». Και ο Λογοθετίδης απάντησε νευριασμένος: «Δεν υπάρχουν κωμικοί και δραματικοί ηθοποιοί. Υπάρχουν ηθοποιοί». Στο θέατρο δεν πρέπει να καταλαβαίνεις. Πρέπει να αισθάνεσαι. Πρέπει να έχεις συνέχεια στο μυαλό σου τον ρόλο σου. Να τον κάνεις παραμύθι, να σκεφτείς πού γεννήθηκε αυτός ο άνθρωπος, πού μένει, πώς είναι η κρεβατοκάμαρά του, αν έχει φίλους. Η δουλειά αυτή σε απασχολεί 24 ώρες το 24ωρο και ειδικά την ώρα που πέφτεις να κοιμηθείς. Ειδικά εκείνη την ώρα που όλα γύρω σου ηρεμούν πρέπει να φέρνεις στο μυαλό τον ρόλο σου».

Θέατρο
«Το θέατρο σε κάνει εκτός από την ιδιωτική σου ζωή να έχεις και μια άλλη ζωή, γι’ αυτό και είναι ευτυχία. Θεωρώ τους εαυτούς μας προνομιούχους γιατί μπορούν να ζουν μέσα στο όνειρο και στα ιδανικά, όσο κι αν βασανίζονται για να επιβιώσουν στην πραγματική ζωή. Οταν βρίσκομαι στη σκηνή αισθάνομαι μια απέραντη ευτυχία, μια χαρά που δεν αναπληρώνεται με τίποτα. Κάθε φορά που ακούω το τρίτο κουδούνι νιώθω σαν να βγαίνω πρώτο ραντεβού. Με κυριεύει ένα δημιουργικό τρακ και θέλω να βγω στη σκηνή για να μου φύγει. Θέλω να μεθάω με τον ρόλο μου. Θέλω να παίζω στο θέατρο συνεχώς. Μόλις σταματήσω να παίζω θα πεθάνω. Να το γράψεις αυτό. Είναι αλήθεια».
Ρατσισμός
«Ο θάνατος του Βαγγέλη Γιακουμάκη ήταν κάτι φρικτό και μαρτυρεί τον σκοταδισμό της εποχής μας. Οι πιο πολιτισμένοι άνθρωποι μέσα στην κοινωνία πρέπει να κάνουμε έναν μεγάλο αγώνα εναντίον του ρατσισμού. Κανείς δεν ευθύνεται για τα πάθη του. Στο έργο αυτό παίζω έναν πατέρα που είναι σκάρτος άνθρωπος. Δεν στάθηκε ποτέ δίπλα στα παιδιά του, τον ενδιέφερε μόνο ο εαυτός του. Ηθικολογεί για να τα έχει καλά με τους υπόλοιπους, μέσα του όμως ξέρει ότι είναι ένοχος κι ο ίδιος. Σε μια ιδανική πολιτεία κανείς ποτέ δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι δεν είναι απόλυτα ελεύθερος να φέρεται σύμφωνα με τη φύση του. Τελικά παρά φύσιν σημαίνει αυτό που πάει κόντρα στη δική σου φύση. Ηθικό είναι αυτό που σε εκφράζει, που σε κάνει ευτυχισμένο. Και είναι υποχρεωμένοι όλοι να σε δεχθούν ακριβώς όπως είσαι».
Σινεμά
«Ζητώ συγγνώμη για ορισμένες ταινίες στις οποίες έπαιξα παλιά και δεν ήταν καθόλου καλές και ήταν κόντρα στα πιστεύω μου -επάγγελμα γαρ. Το ότι μια τόσο προσεγμένη και επιτυχημένη ραδιοφωνική εκπομπή όπως «Το ημερολόγιο του θυρωρού» που είχε γράψει ο Κώστας Πρετεντέρης και όπου εγώ υποδυόμουν τον Μικέ έγινε αργότερα ταινία ήταν μεγάλο λάθος. Δεν ήταν σωστός κινηματογράφος αλλά αναπαραγωγή των ραδιοφωνικών σκετς και ήμουν λάθος. Συγγνώμη. Τον Μικέ πάντως τον αγάπησα. Ηταν ένας σοφός βλάκας. Με κυνηγούσε ό,τι κι αν έκανα. Το 1960 έπαιζα στις «Τρεις αδελφές» του Τσέχοφ, έκανα τον Φέραποντ στο θέατρο Μουσούρη. Επειτα από κάθε παράσταση με περίμενε κόσμος πολύς, έλεγε: «Θέλουμε αυτόγραφο από τον Μικέ!». Εξαλλος ο Μουσούρης έβγαινε και τους έλεγε: «Δεν έχω κανέναν Μικέ εδώ! Εχω τον Βογιατζή!». Κι ακόμα με κυνηγάει ο Μικές».
Συμπτώσεις
«Το θέατρο είναι συμπτώσεις. Τον Πέτρο Φιλιππίδη τον συνάντησα τυχαία στο πάρκινγκ του Εθνικού. Με ρώτησε αν θα έκανα κάτι εφέτος και μου πρότεινε τον ρόλο του πατέρα. Αλλά και το σινεμά συμπτώσεις ήταν. Είχα πάει στον Φίνο για ένα μικρό ρολάκι, συνάντησα τον Δαλιανίδη και μου έδωσε μεγαλύτερο. Από τη Φίνος Φιλμς με την οποία είχα αποκλειστική συνεργασία έπαιρνα 20.000 δραχμές τον μήνα και στο θέατρο ο μισθός ήταν 2.200. Ο κόσμος με θυμάται σαν το ταίρι της Βλαχοπούλου, στην πραγματικότητα όμως δεν την είχα παντρευτεί ούτε μία φορά σε καμία ταινία».
Νέοι ηθοποιοί
«Προσπαθώ να διδάσκομαι από τους νεότερους την πιο μοντέρνα ματιά τους στα πράγματα. Τα νέα παιδιά έχουν πολύ μεγαλύτερο ταλέντο από εμάς τους παλιότερους. Διαβάζουν περισσότερο, έχουν ενεργοποιηθεί πολύ, ίσως είναι και η ματαιοδοξία της τηλεόρασης που τους κάνει να ερευνούν σε μεγαλύτερο βάθος και να ξεχωρίζουν. Μαθαίνω πολλά από αυτούς».
Συνεργασία
«Τη δεύτερη καριέρα μου στο θέατρο τη χρωστάω στον Γιάννη Χουβαρδά, στις εποχές του Αμόρε. Αλλά και στον αδελφικό μου φίλο Νίκο Κούρκουλο, στον Κώστα Τσιάνο, στον Δημήτρη Μαυρίκιο, στον Μιχαήλ Μαρμαρινό, στον Νίκο Καραθάνο και στην υπέροχη «Γκόλφω» του. Οταν παίξαμε την «Γκόλφω» στην Επίδαυρο, έγινε τέτοιος χαμός από χειροκρότημα που στο τέλος έβαλα τα κλάματα γιατί εκτός από το κοινό με χειροκροτούσε και ο θίασος και αυτό ήταν διπλή τιμή για μένα».
Ευτυχία
«Κάθε φορά προτού βγω στη σκηνή λέω: «Μάνα μου, βοήθησέ με…». Με την ανοχή της μάνας μου μπήκα στη Δραματική Σχολή –ο πατέρας μου δεν ήθελε με τίποτα. Δεν θα μπορούσα όμως να κάνω τίποτε άλλο στη ζωή μου. Οταν αισθάνεσαι τα λόγια που λες, τα αισθάνονται και οι συμπαίκτες σου και θα τα αισθανθούν και οι θεατές. Μόνο τότε έρχεται η ευτυχία μέσα σου και μπορείς πια να κοιμηθείς λιγότερο ένοχος μέσα σε μια κοινωνία όπου όλοι τελικά φταίξαμε χωρίς να φταίμε. Ο ελληνικός λαός αξίζει καλύτερη τύχη. Οχι λόγω της ιστορίας του αλλά λόγω της σημερινής, αβάσταχτης πραγματικότητας».

πότε & πού:

«Ο λάκκος της αμαρτίας», θέατρο Χώρα, Αμοργού 20, Κυψέλη, τηλ. 210 8611.200

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ