Η τελευταία φορά που έτυχε να τον δω, ήταν τον περασμένο Δεκέμβριο στο Θέατρο Τέχνης, στο κτίριο της οδού Φρυνίχου στην Πλάκα, στην επίσημη πρεμιέρα της παράστασης «VANYA. Δέκα χρόνια μετά» της ομάδας Blitz.
Καθόταν στην κεντρική θέση της πρώτης σειράς, κι ακριβώς επειδή είχα πληροφορηθεί για την κατάσταση της υγείας του, μου είχε κάνει μεγάλη και καλή εντύπωση, που βρισκόταν εκεί, στο κλασικό ραντεβού του με όποια καινούρια παράσταση ανέβαινε στο θέατρο του οποίου υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής από το 2004 ως τον Σεπτέμβρη του 2014.
Ο Διαγόρας Χρονόπουλος ηττήθηκε από τον καρκίνο σε ηλικία 75 ετών αφήνοντας πολλά πίσω του. Παραστάσεις που ο ίδιος σκηνοθέτησε ή ενέκρινε να φιλοξενηθούν στη Φρυνίχου και στο Υπόγειο-τα δύο σπίτια του Τέχνης-, συνεργασίες και κυρίως σχέσεις με ανθρώπους που το πρώτο πράγμα που έχουν να πουν για εκείνον είναι ότι σίγουρα δεν περνούσε απαρατήρητος.
Δεν ήταν προληπτικός, είχε όμως τεράστιο φετίχ με το πού θα καθόταν σε κάθε επίσημη πρεμιέρα. Είναι εκείνη η κεντρική θέση στην πρώτη σειρά, τόσο στην Φρυνίχου, όσο και στο Υπόγειο, λες και κέντραρε και ταυτόχρονα επικεντρωνόταν σ’ αυτό που έβλεπε. Στο Τέχνης κυκλοφορούν πολλά ανέκδοτα με αυτή την εμμονή του στις συγκεκριμένες θέσεις.
Εχοντας παρακολουθήσει τις παραστάσεις ήδη πολλές φορές σε πρόβες πριν από τις επίσημες πρεμιέρες, άφηνε πάντα να πλανάται ένα μυστήριο για το αν θα παρευρισκόταν για να τις δει άλλη μία φορά μαζί με τους επίσημους προσκεκλημένους, ή αν θα προτιμούσε να μείνει απ’ έξω. Σε περίπτωση που έβλεπε ότι κάποιος άλλος καθόταν στη δική του θέση, έπαιρνε το σοβαρό του ύφος και έλεγε σε κάποιον ταξιθέτη να πάει και να τον σηκώσει, για να τον σταματήσει την τελευταία στιγμή γελώντας και ξεκαθαρίζοντας ότι έκανε πλάκα: «μην σηκώσεις τον κόσμο άδικα».
Όταν τελικά προτιμούσε να μείνει απ’ έξω, μάζευε ταξιθέτες και λοιπούς συνεργάτες στο γραφείο του. Επινε ουίσκι, στο οποίο είχε μεγάλη αδυναμία, κάπνιζε τσιγάρα, στα οποία είχε επίσης αδυναμία, κι έλεγε ατέλειωτες ιστορίες βγαλμένες από τη ζωή του θεάτρου. Οι στενοί του φίλοι πάντως έχουν να πουν ότι όταν αναγκάστηκε να κόψει το τσιγάρο λόγω υγείας, ποτέ δεν άσκησε βέτο σε κάποιον καπνιστή να μην καπνίζει μπροστά του. Και αντιμετώπιζε την αρρώστια του που είχε καλπάζουσα πορεία και με θάρρος και με χιούμορ.
Λάτρης των ωραίων γυναικών, μιλούσε συχνά για παλιές κατακτήσεις του, αλλά αυτοσαρκαζόταν και για τις «χυλόπιτες», όπως έλεγε, που είχε εισπράξει στη ζωή του. Εκτός από τον αυτοσαρκασμό, δεν γυρνούσε την πλάτη και στην αυτοκριτική. «Δεν μου βγήκε η παράσταση» δεν δίσταζε να πει, έστω στους πολύ κοντινούς του ανθρώπους, αν ένα έργο που είχε σκηνοθετήσει δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία.
Μία από τις τελευταίες του δουλειές πάντως που του βγήκε και με το παραπάνω, ήταν «Η μέθοδος Γκρόνχολμ» του Χόρντι Γκαλθεράν. Εργο που ο ίδιος ανακάλυψε και αγάπησε με πάθος και κατά συνέπεια αγαπήθηκε και από το κοινό και παίχτηκε για πέντε ολόκληρες σεζόν-αργότερα το σκηνοθέτησε και για το ΘΟΚ.
Μία άλλη πολύ επιτυχημένη του δουλειά, από τις πιο πρόσφατες, ήταν το έργο «Ο δρόμος περνά από μέσα» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, με εξαιρετικό πρωταγωνιστή τον Γιάννη Φέρτη, ηθοποιό στον οποίο ο Διαγόρας Χρονόπουλος είχε μεγάλη αγάπη και αδυναμία.
Γεννημένος το 1939 στην Ιερουσαλήμ της Παλαιστίνης, σπούδασε νομικά στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ταυτόχρονα φοίτησε στη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, σε παραστάσεις του οποίου έλαβε μέρος.
Το 1965 έφυγε στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε και εργάστηκε στο Λαϊκό Θέατρο της Γαλλίας. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας συμμετείχε σε ανεξάρτητη ομάδα αντίστασης. Το 1971 συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση-τα χρόνια της Χούντας και οι προσωπικές του περιπέτειες εκείνη την περίοδο, ήταν επίσης ένα από τα βασικά θέματα των γλαφυρών αφηγήσεών του.
Τη διάδοχό του στη διεύθυνση του Θεάτρου Τέχνης, Μαριάννα Κάλμπαρη, την είχε προτείνει ο ίδιος, επαληθεύοντας έμπρακτα ότι ήθελε το Θέατρο να συνεχίσει να είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που θα έχει ανοιχτές τις πόρτες του στους θεατές κι εκείνοι θα έμπαιναν μέσα και θα έβλεπαν τις παραστάσεις. «Δεν κάνουμε θέατρο για τις άδειες καρέκλες, κάνουμε θέατρο για τους θεατές» έλεγε χαρακτηριστικά.
Η Μαριάννα Κάλμπαρη, μιλώντας για τον χαμό του, είπε χαρακτηριστικά: «ο θάνατος του Διαγόρα ήταν κάτι πάρα πολύ ξαφνικό για μας. Γνωρίζαμε ότι ήταν άρρωστος, όμως μέχρι πριν λίγες μέρες ερχόταν στη σχολή του θεάτρου…ήταν κάτι πολύ άγριο. Πρόκειται για μία πολύ μεγάλη απώλεια και για το Θέατρο Τέχνης, επικεφαλής του οποίου βρέθηκε σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο, αλλά και για μένα προσωπικά. Ο Διαγόρας, με τον οποίο είχα πολύ στενή σχέση, μου έδωσε μια μεγάλη ευκαιρία, προτείνοντάς με ως διάδοχό του. Θα τον θυμάμαι πάντα».
Πληροφορούμενος την είδηση του θανάτου του Διαγόρα Χρονόπουλου, ο αν. Υπουργός Πολιτισμού κ. Νίκος Ξυδάκης έκανε την ακόλουθη δήλωση: «η οικογένεια του θεάτρου έχασε σήμερα έναν άνθρωπό της. Ο Διαγόρας Χρονόπουλος, παραγωγός, σκηνοθέτης, ηθοποιός, ακάματος εργάτης της τέχνης, άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμα του ως καλλιτέχνης και δάσκαλος· μεταξύ άλλων, ως διευθυντής στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν αλλά και ως διευθυντικό στέλεχος στο Εθνικό Θέατρο, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.
Η προσφορά του υπήρξε μεγάλη στον χώρο της τηλεόρασης αλλά και του κινηματογράφου, ενώ στάθηκε πάντα με τρυφερότητα στους νέους καλλιτέχνες. Τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του αλλά και στη μεγάλη οικογένεια του ελληνικού θεάτρου».
Η κηδεία του θα γίνει το Σάββατο 14 Μαρτίου στις 12.00 στο Α Νεκροταφείο Αθηνών. Όμως οι φίλοι, οι συνεργάτες, αλλά και οι μαθητές του, θα τον αποχαιρετίσουν και στο θέατρο, «στον φυσικό του χώρο». Τη Δευτέρα 16 Μαρτίου, στις 18.30 στο Υπόγειο του Τέχνης (Πεσμαζόγλου 5) θα πραγματοποιηθεί από τους μαθητές της Δραματικής Σχολής εκδήλωση αφιερωμένη στη μνήμη του. Η εκδήλωση θα είναι ανοιχτή στο κοινό.
