Στέλιος Μάινας: «Δεν μπορείς να ευτυχείς όταν οι γύρω σου δυστυχούν»

Ο Στέλιος Μάινας έχει συνδέσει το όνομά του με δύο τεράστιες επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου: το «Βαλκανιζατέr» (1997) του Σωτήρη Γκορίτσα και την «ΠΟΛΙΤΙΚΗ κουζίνα» (2003) του Τάσου Μπουλμέτη, ταινίες που έφεραν το ελληνικό κοινό και πάλι κοντά στην ελληνική ταινία. Εχουν περάσει αρκετά χρόνια από την «Κουζίνα» και η παρουσία του Μάινα στο σινεμά μηδαμινή. Ως σήμερα. Ο 57 χρονος ηθοποιός επιστρέφει με μια ταινία κυριολεκτικά όλη δική του. Στην ελληνογερμανικής συμπαραγωγής «Τετάρτη 04.45», δεύτερη μυθοπλασία μεγάλου μήκους του Αλέξη Αλεξίου μετά την «Ιστορία 52», ο Μάινας υποδύεται τον Στέλιο, ιδιοκτήτη τζαζ κλαμπ στην Αθήνα του 2010, χρεωμένο ως τον λαιμό και με ύποπτες επαφές στον υπόκοσμο. Ο Στέλιος έχει 32 ώρες στη διάθεσή του για να ξεχρεώσει αλλά και να σώσει ό,τι μπορεί· είτε αυτό λέγεται επιχείρηση είτε αξιοπρέπεια είτε οικογένεια. Και ο Μάινας είναι με μια λέξη καταπληκτικός σε ένα πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα ποιητικό νεονουάρ με πολιτικοκοινωνικό χαρακτήρα τον οποίο ποτέ δεν προβάλλει επί τούτου.

Θεατής κινηματογράφου

«Αγαπώ τη σκοτεινή αίθουσα. Τα βελούδα στα μπράτσα της πολυθρόνας που μου χαϊδεύουν τις παλάμες. Τα «προσεχώς», το βουτυρωμένο ποπ κορν που ξεχειλίζει απ’ το κουτάκι του. Αγαπώ τα ασφυκτικά γεμάτα φουαγέ από παρέες πιτσιρικάδων που σχολιάζουν στη διαπασών, τις ζωγραφισμένες αφίσες που έμειναν δείγμα στην Αθήνα για να θυμίζουν ένδοξες μέρες. Αγαπώ τις δευτεριάτικες προβολές».

«Μου έμεινε ένα σημάδι στο κούτελο… Ομολογώ, ανεπαίσθητο, χάρη στη μαεστρία του εφημερεύοντος στο Λαϊκό εκείνο το ξημέρωμα. Στο δεξιό τμήμα του μετώπου μου. Το όπλο μου ‘ρθε κατακούτελα. Μου έμεινε μια επίμονη αϋπνία, συνηθίζοντας τα νυχτερινά γυρίσματα της ταινίας. Μου έμεινε η πολυτέλεια να κάνουμε δύο μήνες πρόβα και 10 βδομάδες γύρισμα, έτσι όπως πρέπει να γίνεται ο κινηματογράφος. Μου έμεινε το επίπεδο παραγωγής μέσα στην κρίση, η κουβέρτα που με σκέπαζαν τα παιδιά του ενδυματολογικού, για να μην αρρωστήσω, τις υγρές νύχτες του Μάρτη. Μου έμειναν η ηρεμία και οι χαμηλοί τόνοι του Αλέξη (Αλεξίου), η φωτογραφία του Χρήστου (Καραμάνη), η επιμονή του παραγωγού μας. Μου έμειναν τα καλαμπούρια του (Δημήτρη) Τζουμάκη και η καλή διάθεση του Αδάμ (Μπουσδούκου). Αγάπησα τον ήχο της κλακέτας και το «πάμε» του βοηθού, μικρά διαλείμματα για έναν εσπρέσο σε χάρτινο, ο μακενίστας που μου δίνει συμβουλές για το πώς να καθυστερώ τον βηματισμό μου, χωρίς να φαίνεται απ’ την κάμερα, τα χολιγουντιανά ETZ EM I (φώτα) που κάνουν τη νύχτα μέρα στη γειτονιά που γυρνάμε. Αγαπώ τον παππού που μας κοιτάζει με απορημένο χαμόγελο ρωτώντας «ταινία γυρνάτε;»… Αγαπώ τα παιδάκια που παρατήσανε το παιχνίδι τους και μας χαζεύουν με τα σκέιτμπορντ αγκαλιά, αγαπώ τον ήχο της 35άρας Arri όταν ο οπερατέρ πατά το rec. Γιατί μου θυμίζει τον ήχο της μηχανής προβολής Super 8 που μου είχε φέρει ο καπετάνιος πατέρας μου απ’ την Ιαπωνία, μαζί με δύο ασπρόμαυρα φιλμάκια Μίκι Μάους».

«Σε γενικές γραμμές εμπιστεύομαι τους ολιγόλογους και εσωστρεφείς ανθρώπους. Με βρήκε ο Αλέξης, είδα την πρώτη ταινία του («Ιστορία 52″) και μου άρεσε, διάβασα το σενάριο και με έπεισε. Ο Αλέξης έχει μια εμμονή που μου αρέσει. Είναι σκηνοθέτης με πολύ βαθιά αίσθηση του μέτρου, με καθαρή ματιά και υψηλή αισθητική, χωρίς να την κάνει αυτοσκοπό».

«Το μοναδικό χρέος που δημιούργησα ήταν ένα στεγαστικό που πήρα πριν από πολλά πολλά χρόνια και που ξεπλήρωνα αγχωτικά για μία δεκαπενταετία. Ομολογώ πως ένιωθα πολύ βαρύ το σαμάρι όλον αυτόν τον καιρό. Οσο για τα ηθικά χρέη, ναι, χρωστώ σε πολύ κόσμο. Προσπαθώ να ανταποδώσω τα ευεργετήματα, όσο μπορώ. Χρωστάω πολλά».

«Κατανοώ βέβαια την παρόρμηση, όταν σε τυφλώνουν ο πόνος, η αδικία, η απόρριψη, να θέλεις να εκδικηθείς. Η ρήση «οφθαλμός αντί οφθαλμού» περιέχεται άλλωστε στην Παλαιά Διαθήκη. Ομως η εκδίκηση φέρνει άλλη εκδίκηση, κι εκείνη νέα και τέλος δεν υπάρχει. Για ποιον λόγο εκδικείται κάποιος; Τι προσπαθεί να πετύχει κάνοντας εσκεμμένα κακό σε κάποιον άλλον; Επειδή θέλει να ανεβάσει την αυτοεκτίμησή του, να αισθανθεί καλά, ενώ πριν είχε αισθανθεί πάρα πολύ άσχημα και μειωμένος. Θέλει να πονέσει τον άλλον όπως πόνεσε εκείνος. Ομως το να μπορείς να συγχωρείς είναι ένδειξη δύναμης, όχι αδυναμίας, κι εμείς οι ηθοποιοί κάνουμε μια δουλειά που μας προσφέρει την ευκαιρία να βελτιώνουμε το επίπεδο της αυτοεκτίμησής μας. Μας αρκεί… Η ευαγγελική ρήση «Εάν τις ραπίσει σε, την παρειάν σου στρέψε» παραμένει επίκαιρη».

«Μικρές απογοητεύσεις νιώθουμε όλοι μας καθημερινά. Ματαιώσεις, ακυρώσεις, προσγειώσεις. Μεγαλώνοντας αντιλαμβάνεσαι πως όλες αυτές οι απογοητεύσεις έχουν αποκτήσει όγκο και μέγεθος και φτιάχνουν τη μεγάλη απογοήτευση απ’ τη ζωή σου που λέγεται ήττα. Οφείλουμε στον εαυτό μας να αντισταθούμε σ’ αυτή την ήττα. Κάθε μικρή καθημερινή νίκη είναι τόσο σημαντική σαν να είναι η τελική. Οι άνθρωποι χωρίζονται χοντρικά σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που νομίζουν πως τους χρωστάει όλη η ανθρωπότητα και σε αυτούς που νομίζουν πως χρωστάνε σε όλη την ανθρωπότητα. Ανήκω στη δεύτερη κατηγορία».

«Στα όρια της απελπισίας έχω φτάσει αλλά φαίνεται πως έχω αμυντικούς μηχανισμούς και ανθρώπους που με γλίτωσαν, γιατί αν αφεθείς αβοήθητος καταστράφηκες. Τώρα που πληθαίνουν οι απελπισμένοι άνθρωποι, τώρα είναι η ώρα να δείξει όπου και όταν μπορεί ο καθένας μας αλληλεγγύη. Η κρίση έχει οξύνει όχι μόνο τα αρνητικά μας χαρακτηριστικά αλλά, ευτυχώς, και τα καλά μας. Δεν μπορείς να ευτυχείς σε μια κοινωνία που οι γύρω σου δυστυχούν. Η ατομική ευτυχία είναι απότοκος της συλλογικής».

«Ο ηθοποιός τρέφεται από όνειρα, φενάκες, φαντασίες, σύννεφα και αιθέρες. Είμαι όμως και αμετανόητος πραγματιστής. Αυτός είναι ο λόγος που οι επιδιώξεις μου φτάνουν στην απόσταση του ύψους μου, με τα χέρια σε ανάταση».

«Μεγάλωσα με τη ροκ. Ο πρώτος μου δίσκος ήταν το «Stairway to Heaven» των Led Zeppelin. Παρ’ όλα αυτά οφείλω την αγάπη μου στην τζαζ στον Γούντι Αλεν και στις μουσικές των ταινιών του. Ετσι έφτασα μέχρι να κάνω μαθήματα κλαρινέτου».

«»…και η οικογένεια εκεί που πρέπει: κάπου πέρα, αλλά όχι μακριά» είχε γράψει ο Μαρσέλ Προυστ. Εχουμε την απόλυτη ανάγκη να αισθανόμαστε πως υπάρχουν στέγη και εστία στο σπίτι μας. Καταφύγιο και θεμέλιο στο οικοδόμημά μας. Δεν το προσωποποιώ όμως. Οικογένεια είναι για τον καθένα μας κάτι ιδιαίτερο. Οι φίλοι είναι οικογένεια, η δουλειά σου είναι οικογένεια, οι αγαπημένοι σου είναι οικογένεια. Δεν περιορίζεται η οικογένεια στις σχέσεις αίματος. Ευτυχώς».

πότε & πού:

Η ταινία «Τετάρτη 04.45» στην οποία συμπρω­ταγωνιστούν οι μαρία Ναυπλιώτου, Γιώργος Συμεωνίδης και Μίμι Μπρανέσκου θα προβάλλεται στις αίθουσες από την Πέμπτη 12 Μαρτίου σε διανομή Feelgood Entertainment.