Ρατλ ο ματαιόδοξος

Πολύ μελάνι χύνεται αυτόν τον καιρό στον βρετανικό –και όχι μόνο –Τύπο σχετικά με το ενδεχόμενο επιστροφής του Σάιμον Ρατλ στην Αγγλία προκειμένου να αναλάβει το «τιμόνι» της Συμφωνικής Ορχήστρας του Λονδίνου. Ολα αυτά βέβαια από το 2018, όταν πλέον θα έχει αποχωρήσει από τη θέση του μουσικού διευθυντή της Φιλαρμονικής του Βερολίνου, με την οποία, θυμίζω, θα τον δούμε ανήμερα Πρωτομαγιά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στην καθιερωμένη «Ευρωπαϊκή Συναυλία», η οποία εφέτος θα δοθεί στη χώρα μας.

Η προϋπόθεση την οποία θέτει ο Ρατλ προκειμένου να επιστρέψει στο Λονδίνο και δεν είναι άλλη από την κατασκευή μιας καινούργιας, υπερσύγχρονης αίθουσας συναυλιών, ή τουλάχιστον η σοβαρή πολιτική βούληση για κάτι τέτοιο, έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις και αντιδράσεις. Πρόκειται άραγε για έξαρση ματαιοδοξίας του σουπερστάρ βρετανού αρχιμουσικού ο οποίος στις αρχές του 2018 συμπληρώνει τα 63 του χρόνια; αναρωτιόταν προ ημερών ο «Guardian». Εστιάζοντας στην ύπαρξη του Royal Festival Hall και του Barbican, αλλά και στο υψηλό κόστος μιας νέας αίθουσας –έστω κι αν ανεγερθεί με ιδιωτικούς πόρους -, η εφημερίδα προτείνει στον Ρατλ να θέσει μια πιο δίκαιη προϋπόθεση για την επιστροφή του: να διεκδικήσει ίσα δικαιώματα στην πρόσβαση στη μουσική για όλους τους Βρετανούς, σε όποιο σημείο της χώρας κι αν ζουν…