Δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο αστέρι που γεννιέται στον Γαλαξία. Μόνο που το συγκεκριμένο έχει μια ιδιαιτερότητα. Το μικρό Αστεράκι της ιστορίας μας γεννήθηκε δυστυχώς με μία ακτίνα λιγότερη. Και επιπροσθέτως δεν θέλει να μείνει στην απέραντη ηρεμία του Σύμπαντος αλλά να ταξιδέψει. Να πάει να γνωρίσει τη μυθική Λιλιπούπολη που βρίσκεται στα μυστικά βάθη κάποιου ωκεανού της Γης. Το Αστέρι αγνοεί τις νουθεσίες και τις απειλές των «μεγάλων», τολμάει και εκτινάσσεται, πηγαίνει στην υποβρύχια Λιλιπούπολη, μέσα από ένα σωρό περιπέτειες με υπέροχα φανταστικά πλάσματα, χταπόδια, σαλάχια, κουτσομούρες, ξωτικά, πειρατές, δράκαινες, τον Αστερία και πολλά άλλα. «Το Αστέρι της Λιλιπούπολης» των Ρεγγίνας Καπετανάκη και Βασίλη Ρίσβα, με καινούργια τραγούδια και μουσική του Δημήτρη Μαραγκόπουλου, παρουσιάζεται από το Εθνικό Θέατρο στο Rex – Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη», σε μια παράσταση που πατάει στην παλιά «Λιλιπούπολη» που όλοι γνωρίζουμε, για να μας πάει ένα βήμα πιο πέρα. Ανανέωση, αναδημιουργία, νέοι ήρωες και νέα προσέγγιση, εφόσον, όπως σημειώνει μιλώντας στο «Βήμα της Κυριακής» ο συνθέτης Δημήτρης Μαραγκόπουλος, «η «Λιλιπούπολη» δεν είναι μουσείο». Ανήκοντας στους βασικούς συνθέτες της «Λιλιπούπολης» του Γ’ Προγράμματος επί Μάνου Χατζιδάκι (μαζί του ήταν οι Λένα Πλάτωνος, Νίκος Κυπουργός, Νίκος Χριστοδούλου), ο Δημήτρης Μαραγκόπουλος σημειώνει ότι, παρ’ όλο που η εκπομπή «Εδώ Λιλιπούπολη» είχε αρχίσει από το 1976, οι συντελεστές της αντελήφθησαν το μέγεθος της ανταπόκρισής της στις αρχές της δεκαετίας του ’80. «Κάπου στο 1981 είναι, αν θυμάμαι καλά, που ο Μίνως Βολονάκης είπε στον Μάνο Χατζιδάκι ότι ήθελε να διοργανώσει μια συναυλία με τραγούδια της «Λιλιπούπολης». Την πραγματοποιήσαμε στο Θέατρο Βράχων και βλέποντας αυτά τα 4.000 άτομα να έρχονται τρεις ώρες πριν από τη συναυλία συνειδητοποιήσαμε τι είχαμε κάνει. Η «Εδώ Λιλιπούπολη» δισκογραφήθηκε και όταν τελείωσε η εκπομπή τα τραγούδια πήραν έναν δρόμο αυτόνομο, λίγο μοναχικό θα έλεγα. Κράτησαν τα τραγούδια αυτά. Τρεις και πλέον γενιές τα έχουν ακολουθήσει».
Γι’ αυτό και η μετα-«Λιλιπούπολη» που παρουσιάζεται στο Rex ήταν ένα ρίσκο, αν όχι ένα στοίχημα, για τους συντελεστές της. «Ενα θέμα που μας είχε απασχολήσει τότε» σημειώνει ο Δημήτρης Μαραγκόπουλος «ήταν αν έπρεπε να συνεχίσει η «Λιλιπούπολη». Υπήρχαν προτάσεις για κινούμενα σχέδια, τηλεόραση, θέατρο, ραδιόφωνο ξανά –εκεί υπήρχε μια επιφύλαξη και μια άρνηση, από όλους μας… Επειδή δεν θέλαμε να ξεφύγουμε από τον μαγικό κόσμο του ραδιοφώνου που γεννά εικόνες… Τα τελευταία δύο χρόνια κάναμε δύο-τρεις παρουσιάσεις με τα παλιά τραγούδια που είχαν έντονα τα θεατρικά στοιχεία. Και οι παραστάσεις ήταν γεμάτες. Εκεί εγώ συνειδητοποίησα για μία ακόμη φορά ότι η «Λιλιπούπολη» δεν είναι μουσείο. Είναι ένας ζωντανός πυρήνας, όπου αν περνούσαμε σε ένα άλλο επίπεδο έπρεπε να γίνει με πολύ μεγάλη προσοχή. Σε αυτό το καινούργιο άνοιγμα το τολμήσαμε και προχωρήσαμε. Η Ρεγγίνα ήταν στην αρχική ομάδα και ήμουν σίγουρος ότι δεν θα υπήρχε θέμα προδοσίας… Χρησιμοποιήθηκε μια ανέκδοτη ιστορία, μια ιστορία που είχε παιχθεί σε θεατρικές παραστάσεις σε νοσοκομεία για παιδιά, σε θαλάμους νοσοκομείων βαριά νοσούντων παιδιών, από το Θέατρο του Νέου Κόσμου του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και είχαμε μηνύματα από γιατρούς ότι δώσαμε ζωή σε αυτά τα παιδιά».
«Το Αστέρι της Λιλιπούπολης», η νέα αυτή παράσταση, έχει στόχο να καταδείξει στους μικρούς και στους μεγάλους φίλους ότι χάρη στην τόλμη, στην αλληλεγγύη και στη δύναμή του ο Μπρίλης ξανακερδίζει τη χαμένη του ακτίνα και κυρίως ότι νιώθει το αίσθημα της φιλίας και το βίωμα πως όλα τα πλάσματα είναι πλασμένα από το ίδιο υλικό. Ο Δημήτρης Μαραγκόπουλος υπογραμμίζει ότι το έργο θέλει «να περάσει μουσικές ιδέες που δείχνουν νέους ηχητικούς δρόμους-κόσμους στα παιδιά. Αν κρατάει κάτι από την εκπομπή, είναι το κλίμα της ελευθερίας, της τόλμης, της φαντασίας και της ανατροπής. Κρατήθηκε και στη μουσική και στους στίχους».
Η ελευθερία της έκφρασης οδηγεί συνήθως και σε μηνύματα. «Θέλαμε να πούμε ότι σήμερα κυριαρχεί ο φόβος. Μια πραγματικότητα που μπορεί να δημιουργήσει συναισθήματα παράλυσης ή παραίτησης και μπορεί να δημιουργήσει ενεργητικά… Δεν θα έλεγα ότι δίνουμε τη λύση. Μας ενδιαφέρει να δώσουμε αξίες στα παιδιά. Αλλωστε το παιδί από τη φύση του είναι τολμηρό. Μεγαλώνοντας του κόβεται ο αυθορμητισμός… και η τόλμη… Θέλουμε να δείξουμε την αλληλεγγύη κόντρα σε ένα ρεύμα που θέλει το παιδί να παλεύει ως μοναχικός καουμπόι, ένα τεράστιο Εγώ που το φουσκώνουν. Σε αυτό πάει κόντρα η «Λιλιπούπολη»».
Για τον Δημήτρη Μαραγκόπουλο ύστερα από τριάντα και πλέον χρόνια η «Λιλιπούπολη» παραμένει μια σταθερά. «Πέρα από οτιδήποτε άλλο και αν έχω κάνει, είναι σαν να ξαναγυρίζω σε ένα λιμάνι, μια επιστροφή-ασφάλεια αλλά και ένας χώρος που ξεκινάς νέα ταξίδια». Αρα «Το Αστέρι της Λιλιπούπολης» θα έχει συνέχεια.
πότε & πού:
«Ο πολιτισμός είναι η ψυχή μιας χώρας»
Επί σειρά ετών καλλιτεχνικός διευθυντής του κύκλου «Γέφυρες» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (παράλληλα ως συνθέτης έχει γράψει συμφωνική μουσική, τέσσερις όπερες, μουσική για θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση, έργα του έχουν παρουσιαστεί τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό), ο Δημήτρης Μαραγκόπουλος θεωρεί ότι η εν λόγω σειρά έπαιξε σημαντικό ρόλο ώστε οι νέοι άνθρωποι να πλησιάσουν στο Μέγαρο για να αποδειχθεί τελικά ότι «το μάρμαρο του Μεγάρου είναι αρκετά σύγχρονο. Οι Γέφυρες, εκτός το ότι έφεραν στο κοινό νέα είδη μουσικής και πολιτισμών, έφεραν και νέους ανθρώπους οι οποίοι στις παραστάσεις που παρακολούθησαν δεν ένιωσαν καθόλου άβολα. Πάρτε για παράδειγμα το αφιέρωμα στο χιπ-χοπ. Το Μέγαρο μπορεί να συμβάλει στην εξωστρέφεια του ελληνικού κοινού».
Επί σειρά ετών καλλιτεχνικός διευθυντής του κύκλου «Γέφυρες» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (παράλληλα ως συνθέτης έχει γράψει συμφωνική μουσική, τέσσερις όπερες, μουσική για θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση, έργα του έχουν παρουσιαστεί τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό), ο Δημήτρης Μαραγκόπουλος θεωρεί ότι η εν λόγω σειρά έπαιξε σημαντικό ρόλο ώστε οι νέοι άνθρωποι να πλησιάσουν στο Μέγαρο για να αποδειχθεί τελικά ότι «το μάρμαρο του Μεγάρου είναι αρκετά σύγχρονο. Οι Γέφυρες, εκτός το ότι έφεραν στο κοινό νέα είδη μουσικής και πολιτισμών, έφεραν και νέους ανθρώπους οι οποίοι στις παραστάσεις που παρακολούθησαν δεν ένιωσαν καθόλου άβολα. Πάρτε για παράδειγμα το αφιέρωμα στο χιπ-χοπ. Το Μέγαρο μπορεί να συμβάλει στην εξωστρέφεια του ελληνικού κοινού».
Για τον Δημήτρη Μαραγκόπουλο «ο πολιτισμός είναι η ψυχή μιας χώρας, το συλλογικό ασυνείδητο, τα μικρά μυστικά του κάθε λαού. Οσον αφορά τον μέσο πολίτη πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι από την ανταπόκριση του κόσμου, παρ’ όλο το έλλειμμα εκπαίδευσης που υπάρχει. Σε στιγμές κρίσης άλλωστε ο λαός πλησιάζει πολύ περισσότερο τον πολιτισμό. Παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί να μας λείπει η συνεχής προσέλευση του κοινού. Το ελληνικό κοινό είναι φοβισμένο… Δεν είναι εξωστρεφές. Προτιμώ ένα κοινό που αποδοκιμάζει παρά ένα κοινό που χειροκροτεί περιμένοντας κάποιον να δώσει το σύνθημα».
Πώς βλέπει όμως τη σχέση των πολιτικών με τον πολιτισμό; «Μια μικρή μερίδα πολιτικών έχει μια βιωματική σχέση με τον πολιτισμό. Το κρίσιμο σημείο είναι όταν έρχονται σε θέση εξουσίας όπου εκεί ο πολιτισμός δεν είναι προσωπική επιλογή, είναι πολιτική επιλογή. Στην Ελλάδα, πολιτική πολιτισμού ασκήθηκε ελάχιστα, όχι γιατί δεν υπήρχαν χρήματα. Η ουσία είναι ότι δεν ασκήθηκε ποτέ μια πολιτική πολιτισμού. Δεν γινόταν ποτέ αξιολόγηση και ιεράρχηση προτεραιοτήτων».
πότε & πού:
Θέατρο Rex, Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη», Πανεπιστημίου 48.
Εισιτήρια στοticketservices.grκαι στο www.n-t.gr.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τρίτη ως Παρασκευή στις 10.00 για σχολεία, Σάββατο στις 11.30, Κυριακή στις 11.30 και στις 15.00.
Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ και 10 ευρώ (παιδικό).
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
