Η ζωή που πρέπει να συνεχιστεί ό,τι κι αν έχει συμβεί. Το σεμέν στο τραπέζι που στρώνεται και ξεστρώνεται λες και όλα είναι φυσιολογικά και τακτοποιημένα. Αυτό που σου προσφέρει η παράσταση «Φάεθων» που ανέβηκε χθες στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, είναι μια ολοκληρωμένη θεατρική εμπειρία, που δεν περιορίζεται στη σκηνή του θεάτρου, αλλά αξιοποιεί εύστροφα και τους έξω χώρους, τα παρασκήνια, τις μυστικές εξόδους και εισόδους, ακόμη και την κεντρική πόρτα του κτιρίου.
Ο ήχος, σημαντικός πρωταγωνιστής και σε αυτή τη δουλειά του σκηνοθέτη, εντείνει τη μανία της κλειδαρότρυπας. Δίπλα στη νοσηρή ηδονοβλεψία την οποία επιβάλλει ο πατέρας-τέρας (Περικλής Μουστάκης) στα μέλη της οικογένειάς του και ο συγγραφέας (Δημήτρης Δημητριάδης) στο κοινό, ο σκηνοθέτης έρχεται να προσθέσει και το μαρτύριο της ακοής για τους θεατές. Οπως σε κάθε αρχαία τραγωδία που οι μεγαλύτερες κτηνωδίες συντελούνται σε μέρη αθέατα και στη συνέχεια εξιστορούνται με κάθε φριχτή λεπτομέρεια, κάπως έτσι κι εδώ, ακούμε πολλά, αλλά δεν τα βλέπουμε όλα. Κι αυτό είναι ακόμη πιο βασανιστικό.
Εξαιρετικός ο Περικλής Μουστάκης, σου κόβει το αίμα με την εμμονική ερμηνεία του. Και μολονότι η μόνιμη ένστασή μου με πολλά από τα έργα του Δημητριάδη είναι ότι το μυστικό της αιμομιξίας καταντά προβλέψιμο όταν χρησιμοποιείται τόσο συχνά, ο Καραντζάς έχει διαβάσει καλά και κάτω από τις γραμμές, φτιάχνοντας ένα ανατριχιαστικό ψυχογράφημα της αθάνατης οικογένειας-σε όποια εθνικότητα κι αν ανήκει.
Εχουμε λοιπόν να κάνουμε με ένα δυνατό θρίλερ δωματίου-σαλονοτραπεζαρίας για να είμαστε ακριβείς. Η «ιερή» ώρα του φαγητού, οι δύο κόρες (Εύη Σαουλίδου, Σταυρούλα Σιάμου) που τοποθετούν το μεγάλο και το μικρό πιάτο με ακρίβεια, ήχο και φορά δεικτών του ρολογιού, ο καταπιεσμένος γιος (Αρης Μπαλής) που κάθεται σε σκαμπώ και όχι σε καρέκλα «των μεγάλων», η μητέρα (Ανέζα Παπαδοπούλου) ως οικοδέσποινα ενός αρρωστημένου εφιάλτη από τον οποίο αρνείται για τους δικούς της, απροσδιόριστους λόγους να ξυπνήσει.
Το πιο δυνατό σημείο του κειμένου, οι μονόλογοι του πατέρα. Σε βυθίζουν στα πιο σκοτεινά και βρώμικα υπόγεια της ανθρώπινης ύπαρξης, έχουν ειρμό και επιχειρηματολογία κι αυτό είναι το πιο τρομακτικό απ’ όλα. Καθετί μες στον χώρο πάλλεται και πρωταγωνιστεί μαζί με τους ηθοποιούς. Τα μακριά σατέν φορέματα των γυναικών που σου δίνουν την αίσθηση ότι ζουν σε άλλη εποχή και όχι στη σημερινή. Τα μπιφτέκια και οι πατάτες φούρνου που σερβίρονται σε ένα από τα πιο άβολα δείπνα που έχεις παρευρεθεί ποτέ. Οι καθρέφτες στις κολόνες της σκηνής που αντανακλούν εκφράσεις πότε βαθιά ανθρώπινες και πότε αφόρητα ζωώδεις. Οι τοίχοι που ξεφλουδίζουν αποκαλύπτοντας ένα-ένα τα κρυμμένα μυστικά. Οι βελόνες και το μαλλί πλεξίματος των κοριτσιών που κρατούν μυαλό και σώμα σε βολική ρουτίνα όταν όλα έχουν τελειώσει. Ακόμη και το φιογκάκι στα μαλλιά της Εύης Σαουλίδου, που ύστερα από μία ακόμη πατρική εισβολή, έχει ξεμείνει στραβωμένο πάνω στο μπερδεμένο, όσο και όμορφο κεφάλι της.
Σε μικρές αλλά σωτήριες δόσεις, υπάρχει και το χιούμορ. Το χρειάζεσαι για να αναπνεύσεις. Σε αυτή λοιπόν την παράσταση, ο ρόλος του θεατή-παρατηρητή είναι πολύ ουσιαστικός. Αργά και βασανιστικά, γίνεσαι μάρτυρας μιας κατάστασης εθιστικά άβολης. Σαστίζεις, μουδιάζεις, δεν ξέρεις τί να κάνεις. Νιώθεις σαν τον γείτονα στο διπλανό διαμέρισμα που βάζει πιο δυνατά τη μουσική για να καλύψει τα ουρλιαχτά της οικογένειας που γι’ άλλη μια μέρα ανεβάζει τη δική της τραγωδία κεκλεισμένων των θυρών.
__________________________
ΘΕΑΤΡΟ ΟΔΟΥ ΚΥΚΛΑΔΩΝ –Λευτέρης Βογιατζής, Η νέα ΣΚΗΝΗ
Κυκλάδων 11 και Κεφαλληνίας
Κυψέλη
ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΑΜΕΙΟΥ
210 8217877
Πέμπτη 21.00, Παρασκευή 21.00, Σάββατο 21.00, Κυριακή 19.00
