Σχεδόν κάθε φορά που πηγαίνεις θέατρο, η ίδια διαπίστωση: οι θεατές απαιτούν από τους ηθοποιούς να είναι άψογοι στη σκηνή, τη στιγμή που μια αρκετά μεγάλη μερίδα του κοινού κάνει ό,τι μπορεί για να τους αποσυντονίσει. Χαρακτηριστική περίπτωση, οι θεατές μεγαλύτερης ηλικίας, που ξαφνικά βρέθηκαν με smart phones τελευταίας τεχνολογίας, τα οποία δεν έχουν ιδέα πώς να απενεργοποιήσουν. Τους βλέπεις να παλεύουν με τη συσκευή λίγα δευτερόλεπτα προτού αρχίσει η παράσταση, ενώ θα έπρεπε να ζητήσουν από κάποιον να τους βοηθήσει προτού καθήσουν στη θέση τους. Το αποτέλεσμα; Το τηλέφωνο θα αρχίσει κάποια στιγμή να χτυπάει. Ο γυναικείος πληθυσμός σε υποβάλλει στο μαρτύριο του φερμουάρ: υπερμεγέθεις δερμάτινες τσάντες που ανοιγοκλείνουν με θόρυβο πάντοτε στα πιο ακατάλληλα σημεία της παράστασης, καραμέλες που ξετυλίγονται επ’ άπειρον, προγράμματα που ξεφυλλίζουν με μανία λες και βρίσκονται σε κομμωτήριο περιμένοντας τη σειρά τους. Οσο για την έναρξη των παραστάσεων, όταν πολύ συχνά πλέον οι ηθοποιοί βρίσκονται ήδη τοποθετημένοι στις θέσεις τους δίνοντας πρόγευση της δράσης που θα ακολουθήσει, πολλοί θεατές, μιλούν . Οπως κάνουν αντίστοιχα και στο σινεμά, που δεν αφήνουν το κουβεντολόι αν δεν τελειώσουν οι τίτλοι αρχής. Και είναι πάντοτε στενάχωρο να νιώθεις ότι αν και βρίσκεσαι στο ίδιο θέατρο με δεκάδες ανθρώπους, βλέπετε τελικά άλλο έργο.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ