Τα χαρμόσυνα πουλιά του Κακανιά

Πώς προέκυψε η συνεργασία του Μουσείου Huntington με έναν έλληνα εικαστικό που ζει μόνιμα, εδώ και πολλά χρόνια, στο Λος Αντζελες; «Η πρόταση να διακοσμήσω το χριστουγεννιάτικο δέντρο του Μουσείου μού έγινε πρώτη φορά πέρυσι, δεν είχα όμως χρόνο και αρνήθηκα. Μου είπαν, εντάξει, θα περιμένουμε έναν χρόνο, αλλά θα σε ξανακαλέσουμε. Οπως και έκαναν…» εξηγεί ο Κωνσταντίνος Κακανιάς χαμογελώντας. «Το αγαπώ πολύ αυτό το μέρος, είναι τόσο υπέροχο –πηγαίνω καμιά φορά και αγοράζω φυτά. Η βιβλιοθήκη επίσης καταπληκτική: έχει μια από τις βίβλους του Γουτεμβέργιου τυπωμένη σε πάπυρο…».

Η έμπνευση για μια φτερωτή εικονογράφηση που δεν περιλαμβάνει αγγελάκια ήρθε αβίαστα. «Εψαξα να βρω κάτι που να μη θυμίζει πολύ Χριστούγεννα –δεν αγαπώ τα Χριστούγεννα, μου φέρνουν στο μυαλό τα παιδικά μου χρόνια –και σκέφτηκα τα πουλιά που κατοικούν στους τεράστιους κήπους της έπαυλης Huntington. Από παλιά ζωγράφιζα κότες και έτσι τα πουλιά δεν απείχαν πολύ. Ενσαρκώνουν κάτι αιώνιο και διαχρονικό που τ’ αναγνωρίζουν όλοι οι άνθρωποι παντού. Και τα έβαλα να κάνουν tweet, να κάνουν δηλαδή κάτι εντελώς εφήμερο, που είναι μόδα τώρα και του χρόνου μπορεί να μην είναι πια».

Χρυσόσκονη παντού

Πόσος καιρός χρειάστηκε για να κατασκευάσει διακόσια φτερωτά πλάσματα από χαρτόνια και χρυσόσκονη; «Με βοήθησαν τρεις-τέσσερις φοιτητές από το Art Division, έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό που εκπαιδεύει και στηρίζει νέους του Λος Αντζελες που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να φοιτήσουν σε καλά πανεπιστήμια. Τα παιδιά αυτά έρχονταν στο στούντιο και όλοι μαζί φτιάχναμε τα πουλιά. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι γέμισε χρυσόσκονη το σπίτι και ο σκύλος μου ο Ρέντσο».

Ο διευθυντής της Πινακοθήκης Kέβιν Σαλατίνο δήλωσε σχετικά με την εμπνευσμένη ανταπόκριση του έλληνα καλλιτέχνη Κωνσταντίνου Κακανιά στην εορταστική πρόσκληση τoυ Μουσείου: «Τα στολίδια-πουλιά τιτιβίζουν εορταστικές ευχές υπό τη μορφή χαρμόσυνων tweets. Σχετίζονται με τους ξακουστούς κήπους του Μουσείου Huntington. Θέλαμε να εμφυσήσουμε την έπαυλη, που καμιά φορά δίνει την εντύπωση ενός εξαιρετικά σοβαρού μέρους, με λίγο χιούμορ, φαντασία και κέφι για την εορταστική περίοδο. Το δέντρο γίνεται έτσι ένα είδος σύγχρονου έργου τέχνης».

Τα στολίδια του Κακανιά έλαβαν ειδική μνεία και στο σάιτ των «New York Times» με τους οποίους ο καλλιτέχνης συνεργάζεται ως κειμενογράφος και illustrator.

Η Huntington Art Gallery άνοιξε τις πύλες της το 1928, έναν χρόνο μετά τον θάνατο του Χένρι Ε. Χάντινγκτον, μεγιστάνα των σιδηροδρόμων και συλλέκτη, μαζί με τη σύζυγό του Αραμπέλα, έργων τέχνης. Ως τότε το επιβλητικό αυτό κτίριο ήταν η κατοικία των Χάντινγκτον, εκ των πλουσιότερων Αμερικανών της εποχής (οι κήποι καταλαμβάνουν 500 από τα χίλια περίπου συνολικά στρέμματα της έπαυλης).

Οταν η συλλογή του ζεύγους αποκαλύφθηκε στο ευρύ κοινό μετά τον θάνατό τους, έγινε αμέσως αντιληπτό ότι επρόκειτο για μία από τις σημαντικότερες συγκεντρώσεις βρετανικής τέχνης του 18ου αιώνα που έκρυβε «διαμάντια» όπως το «Μπλε αγόρι» του Τόμας Γκέινσμπορου ή η «Pinkie» (το κορίτσι με τα ροδαλά μάγουλα) του Τόμας Λόρενς. Εκτοτε τα αποκτήματα του Μουσείου αυξήθηκαν εντυπωσιακά –περιλαμβάνουν πλέον αξιοσημείωτα έργα της Ιταλικής, Γαλλικής και Ολλανδικής Σχολής, καθώς και μια ευρύτερη γκάμα βρετανικής τέχνης και ντιζάιν. Για την ακρίβεια, η Huntington Art Gallery αριθμεί σήμερα 1.200 αντικείμενα ευρωπαϊκής τέχνης από τον 15ο ως τον πρώιμο 20ό αιώνα.