Μου αρέσει το Kronos Quartet. Μου αρέσει πολύ. Οχι μόνο γιατί είναι κατά γενική ομολογία ένα από τα σπουδαιότερα μουσικά σύνολα που έχουν περάσει ποτέ. Αυτό δεν σηκώνει συζήτηση, πιστοποιείται από τους εκατοντάδες συνθέτες που τους ζητούν συνεχώς να ερμηνεύσουν τα έργα τους και από τη μεγάλη αγάπη του κοινού που αγγίζει τα όρια της λατρείας ενός ροκ σταρ. Και ίσως αυτό να είναι το στοιχείο που μου αρέσει περισσότερο σε αυτό το κουαρτέτο: χωρίς στιγμή να αποβάλλουν την κλασική παράδοση και εκπαίδευση από πάνω τους, ακομπλεξάριστα και με την ίδια μεγάλη αγάπη και φροντίδα αγγίζουν ένα έργο του Αντον Βέμπερν, του Μπέλα Μπάρτοκ, του Φίλιπ Γκλας ή του Χένρικ Γκουρέτσκι αλλά και του Bollywood συνθέτη R.D. Burman ή του ισλανδικού avant garde ροκ συγκροτήματος Sigur Ros.
Οσες φορές και αν έχω βρεθεί σε συναυλίες του –και είναι αρκετές –έχω πάντα την ίδια αίσθηση, ότι η μουσική και η χαρά που πηγάζει από αυτήν μοιάζει να είναι το μοναδικό ζητούμενο. Αλλά και πάλι δεν είναι μόνο αυτό. Οπως οφείλει να κάνει η υψηλή τέχνη, ο προβληματισμός είναι το άλλο στοιχείο που σε καθηλώνει με το Kronos. Aνάμεσα στην ποικιλία των έργων που παρουσιάζουν ο θεατής θα δει σκηνές από την Αραβική Ανοιξη, βίαια ντοκουμέντα από τα κατεχόμενα στην Παλαιστίνη ή διαδηλωτές του κινήματος «Occupy Wall Street». Ο αρχηγός του αμερικανικού σχήματος Ντέιβιντ Χάρινγκτον είναι σαφής ως προς την κατεύθυνση που παίρνουν κάθε φορά: «Υπάρχουν τόσο πολλά προβλήματα να λύσουμε και χρειαζόμαστε ενέργεια για να το κάνουμε. Η μουσική είναι μεγάλη πηγή προώθησης και έμπνευσης. Αν έχουμε έναν πόλεμο κάπου έχω την ανάγκη να μάθω περισσότερα για τη μουσική του τόπου, είτε πρόκειται για το Αφγανιστάν, το Ιράκ ή το Βιετνάμ. Αν απειλούμαι με έναν πόλεμο έχω την ανάγκη να μάθω ακόμη περισσότερα».
Το Kronos Quartet έκλεισε αισίως 40 χρόνια ζωής και στο πλαίσιο αυτής της επετείου που εγκαινιάστηκε στο Carneggie Hall θα μας επισκεφτεί για μία ακόμη φορά. Οι περιοδείες τους και οι συναυλίες τους δεν ακολουθούν τη γνωστή λογική της δισκογραφίας. Συνήθως στη σκηνή βρίσκονται ένα βήμα μπροστά από το τελευταίο άλμπουμ τους. Πολλοί κριτικοί έχουν επισημάνει μέσα στα χρόνια ότι στις εμφανίσεις τους απουσιάζουν η δεξιοτεχνία και η αρτιότητα των άλλων κουαρτέτων χάριν του υψηλού ταμπεραμέντου και της ιδιοσυγκρασίας του σχήματος. Οι ίδιοι απαντούν πως με 800 πρεμιέρες που έχουν κάνει ως τώρα οι πρώτες εμφανίσεις συνήθως δεν έχουν στρώσει και μοιάζει λογικό. «Υπάρχει μια αίσθηση κινδύνου που είναι εθιστική. Το αγαπώ αυτό και αναρωτιέμαι πάντα πού θα μας βγάλει» λέει ο Χάρινγκτον. Αλλο ένα ωραίο στοιχείο στην πορεία του Kronos.
H γκάμα και το ρεπερτόριό του απλώς δίχως όρια. Από τους αμερικανούς μινιμαλιστές Τζον Ανταμς, Φίλιπ Γκλας, Στιβ Ράιχ και Τέρι Ρίλεϊ ή ακόμη τον προ-μινιμαλιστή Κέβιν Βόλανς στον νεοκλασικιστή Αρβο Περτ, τον Οσβάλντο Γκολίχοβ από την Αργεντινή, τη φινλανδή νεωτερίστρια Κάιτζα Σαριάχο, τον λετονό συνθέτη και βιολονίστα Πέτερις Βασκς ή τον υπέροχο αφγανό συνθέτη Χομαγιούν Σακί. Φυσικά τον δικό μας Γιώργο Κουμεντάκη. Η λίστα ατελείωτη καθώς από τη λίστα τους δεν απουσιάζουν ούτε ο Ορνέτ Κόλμαν ούτε ο Τσαρλς Μίγκους ή η Αλεξάντρα Βρεμπάλοφ. Να σημειωθεί ότι κορυφαίες στιγμές στις ζωντανές εμφανίσεις τους είναι η εκτέλεση του «Purple Haze» του Τζίμι Χέντριξ, το «Marquee Moon» των Television ή το «Don’t Think Twice, It’s All Right» του Μπομπ Ντίλαν. Επί σκηνής έχουν συνεργαστεί με δεκάδες καταξιωμένους μουσικούς –ανάμεσά τους ο Αστορ Πιατσόλα, η Ντόουν Απσοου, ο Τομ Γουέιτς, η Μπγιορκ, ο Ντέιβιντ Μπάουι, ο Πολ Μακ Κάρτνεϊ ή οι Tiger Lillies. Eνα από τα έργα που τους καθιέρωσε ήταν η συνεργασία τους με τον Κλιντ Μανσέλ για το σάουντρακ της ταινίας «Requiem for a Dream» του Ντάρεν Αρονόφσκι, μια συνεργασία που συνεχίστηκε.
Το χαοτικό αυτό ρεπερτόριο μπορεί στιγμές να μοιάζει αδύνατον να ενταχθεί σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, το Kronos όμως, ακριβώς επειδή βρίσκεται σε αυτή την πλεονεκτική θέση, επιλέγει κάθε φορά ανάμεσα σε εκατοντάδες συνθέσεις για να δημιουργήσει τον καμβά της κάθε συναυλίας του. Το άλλο ατού του είναι η ικανότητα να μεταμορφώνει σε ένα όργανο τη δομική σύνθεση των βιολιών, της βιόλας και του τσέλου. «Παίζω βιολί υπό την έννοια ότι βρίσκομαι σε ένα κουαρτέτο» λέει ο Χάρινγκτον και αυτό ακριβώς ακούει κανείς στις συναυλίες τους, ένα όργανο που ξέρει να ελίσσεται ανάμεσα σε κουλτούρες, είδη και τεχνοτροπίες.

πότε & πού:

KronosQuartet – 40th Anniversary.
Πέμπτη 20 Νοεμβρίου,
Gazarte, Βουτάδων 32-34, Γκάζι.
Ωρα έναρξης: 21.30.

Τιμές εισιτηρίων:

Προπώληση: A ζώνη 65 ευρώ – Β ζώνη 50 ευρώ – Ορθιοι 30 ευρώ
Ταμείο:A ζώνη 68 ευρώ- Β ζώνη 53 ευρώ – Ορθιοι 33 ευρώ

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ