Film: Η ελληνική κοινωνία φοβάται να εξελιχθεί

Εντεκα χρόνια παρουσίας στη μουσική, έστω και με διαλείμματα, δεν είναι και λίγα. Από το πρώτο τους άλμπουμ «No Luggage» (HitchHyke 2003) ως το πλέον πρόσφατο «Eclipse» η διαδρομή δεν είναι μικρή. Οπως δεν είναι και απαραιτήτως ευθεία. Ο λόγος για τους Film, ένα από τα πλέον εμπνευσμένα συγκροτήματα της αγγλόφωνης σκηνής, το οποίο μάλιστα δεν μπορεί να μπει κάτω από συγκεκριμένη ταμπέλα. Από το post – punk της πρώτης τους δουλειάς πέρασαν στην πιο live εκδοχή του δεύτερου «Angel B» (ΕΜΙ 2006). Ακολούθησαν συμμετοχές σε πολλά φεστιβάλ της Ελλάδας πλάι σε μεγάλα ονόματα (The Cure, Flaming Lips, New Order, Iggy Pop) και μίνι περιοδείες στην Ευρώπη και το τρίτο τους άλμπουμ «Persona» (Inner Ear 2009). Ισως το πλέον αντιπροσωπευτικό τους. Συνεχίζοντας τις εμφανίσεις τους σε ευρωπαϊκό έδαφος, συμμετείχαν σε showcase σε Δανία και Γερμανία, φτάνοντας και στο Iceland Airwaves. Οι εμφανίσεις τους στο Ρέικιαβικ συνοδεύτηκαν με την κυκλοφορία ενός 7΄ single, «Harmur Fuglsins» (Inner Ear 2010), ένα αιθέριο ποπ κομμάτι στα ισλανδικά, με τη συμμετοχή της Hildur Kristin (μέλος των Rokkuro), με την οποία εμφανίστηκαν μαζί στην Ισλανδία. Εφέτος στο «Eclipse» οι Film αφήνουν πίσω την εφηβεία τους και παραθέτουν μια δουλειά που θα κέντριζε το ενδιαφέρον και συναδέλφων τους από την αλλοδαπή.

Film

«Αεροπορικά εισιτήρια, χιλιόμετρα road trips, ηφαιστειακά τοπία, υπέρβαρες αποσκευές, αναζήτηση vintage οργάνων, ισλανδικές φωνές, Αθήνα, παραμιλώντας μελωδίες ή παίζοντας beatbox μια καινούργια ιδέα περπατώντας στον δρόμο, μνήμες από κινηματογραφικές σκηνές, ένα κλικ που ακούς λίγο προτού ξεκινήσει μια συναυλία, προσγειώσεις, απογειώσεις, ησυχία σε δωμάτια ξενοδοχείων, βροχερά τοπία ή με μια λέξη, μιας και είμαστε «αγγλόφωνοι», escapism».

«Είναι το άλμπουμ με το οποίο νιώσαμε εντελώς εκτός της ασφαλούς μας περιοχής και χωρίς να το καταλάβουμε μάλλον ξεκινήσαμε την μπάντα από την αρχή. Βάλαμε αρχικά ένα synth JUNO 60 μοντέλο της δεκαετίας του ’80 στο στούντιο και όλα πήραν τον δρόμο τους. Το ακούμε ως συνδυασμό επιρροών μας από τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, τους Kratfwerk και τη νοσταλγική ποπ των 80s σε ένα σκοτεινό scifi ρομποτικό soundtrack, ένα concept με μελαγχολική διάθεση χωρίς καθορισμένη ερμηνεία».

«Λέμε πολύ συχνά πόσο αλλάζει η αίσθηση ενός κομματιού όταν το δοκιμάζουμε 2-3 bpm πιο πάνω ή πιο κάτω και πώς «κλειδώνει» όταν βρίσκεις απλά την ιδανική του ταχύτητα, χωρίς να αλλάξεις κάτι άλλο. Επίσης το πόσο ενδιαφέρουσα μας φαίνεται μια ιδέα όταν την ακούμε τρία χρόνια μετά από τότε που την είχαμε εγκαταλείψει. Ο χρόνος σού κάνει ό,τι του κατέβει, χωρίς εξηγήσεις».

«Οι παρέες μας αποτελούνται κυρίως από τους συνεργάτες μας. Πέρα από το ότι μας φέρνει κοντά το ίδιο πάθος σαν junkies της μουσικής, έχουμε όμοια αντίληψη για τα πράγματα γενικότερα, μιλάμε με τους ίδιους κώδικες και διατηρούμε μια κοινή στάση ζωής που προκύπτει και από τον τρόπο που σκεφτόμαστε για τη μουσική».

«Οταν κάνεις κάτι που αγαπάς αυτό που σε ενδιαφέρει είναι το αποτέλεσμα. Τις δυσκολίες τις αντιλαμβάνεσαι ως κομμάτι της διαδικασίας».

«Τα τελευταία χρόνια η ελληνική σκηνή έχει διευρυνθεί πέρα από το είδος «ποπ ροκ» που ίσχυε περισσότερο στο παρελθόν για την εναλλακτική μουσική γενικά. Εχουν εμφανιστεί περισσότεροι καλλιτέχνες με πολύ αξιόλογο υλικό και σιγά-σιγά ωριμάζουν τα πράγματα. Ωστόσο η «σύνδεση» με το εξωτερικό, παρότι διαδικτυακά υπάρχει μια εικόνα, δεν είναι ότι έχει εξελιχθεί και τόσο σε σχέση με το παρελθόν πέρα από κάποιες περιπτώσεις. Αυτό ίσως προϋποθέτει να αποκτήσει έναν πιο ενιαίο ήχο ως «σκηνή», πιο χαρακτηριστικό, ένα είδος δόγματος».

«Δεν φοβόμαστε κάτι».

«Να έχουμε πάντα τη δυνατότητα να κάνουμε αυτό που κάνουμε».

«Δεν πιστεύουμε τόσο στο ταλέντο με την έννοια της δεξιοτεχνίας ή του φυσικού χαρίσματος. Περισσότερο μετράει μάλλον η ικανότητα κάποιου να φιλτράρει τις επιρροές του, να κλέβει και να έχει προσωπικότητα και λόγο ύπαρξης αυτό που κάνει».

«Η επιτυχία για μας είναι όταν ξέρουμε ότι έχουμε κάνει κάτι αντιπροσωπευτικό ως αποτέλεσμα που μας ενθουσιάζει και έχει αποτυπώσει την περίοδο που φτιάχτηκε».

«Η εξουσία, στις περισσότερες περιπτώσεις, καταλήγει σαν μια αρρωστημένη παρανοϊκή κατάσταση ανάμεσα στη θεωρητική της έννοια και την πραγματικότητά της. Την αποκτά ο ένας για να μιλάει για τους πολλούς, ενώ και ο ένας και οι πολλοί που τον διαλέγουν υποψιάζονται από την αρχή ότι τελικά θα μιλάει περισσότερο για τον εαυτό του».

«Το βινύλιο είναι αυτό που φέρνεις στο μυαλό σου ως εικόνα όταν μιλάς για δίσκους και άλμπουμ. Είναι το μεγάλο format που θέλεις να το αποκτήσεις για την αίσθηση του να έχεις ένα ολοκληρωμένο έργο. Οι διαφορετικές πλευρές έχουν σημασία και έχουν εμπνεύσει κατά καιρούς μπάντες να χωρίζουν τους δίσκους τους σε δύο μέρη, δύο θέματα κ.λπ. Το CD εξάλλου πάντα φαινόταν σαν υποκατάστατο. Το βινύλιο για τη μουσική είναι ό,τι το film και η αίθουσα για τον κινηματογράφο».

«Δημήτρης Μπόρσης, Κώστας Μπόρσης, Μανώλης Ζαβιτσάνος».

«Σχεδιάζουμε μερικές συναυλίες για το Eclipse τους επόμενους μήνες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό αν μας δοθεί η δυνατότητα».

«Να επαναλαμβανόμαστε».

πότε & πού:
Το «Eclipse» αποτελεί ένα κράμα απόκοσμων φωνητικών, ασπρόμαυρης ματιάς στα 80s με πινελιές φθινοπωρινού υγρού απογεύματος. Μια παλέτα από μυρωδιές και χρώματα αγγίζει τα όρια του σάουντρακ, χωρίς φυσικά να είναι. Την παραγωγή του άλμπουμ έκανε ο Χρήστος Λαϊνάς, συνεργάτης των Film από τα πρώτα χρόνια της μπάντας. Κυκλοφορεί σε CD, βινύλιο με bonus CD και digital album από την Inner Ear