Πήγα στο Bios να δω το «Honeymoon», την πρώτη παράσταση της νεογέννητης θεατρικής ομάδας ΡαΚούν (ένα αγόρι και τρία κορίτσια που αποφοίτησαν από το Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν), με τη σκέψη ότι επειδή ακριβώς πρόκειται για την πρώτη τους δουλειά όλα είναι πιθανά. Από το να ενθουσιαστείς ως το να μην ξέρεις πώς να δραπετεύσεις. Για να με δω σχεδόν από το πρώτο λεπτό της παράστασης παραδομένη στο οξυδερκές κείμενο και κυρίως σε ένα παίξιμο τόσο δοτικό που με έκανε να σκεφτώ ότι είχα καιρό να δω κάτι τόσο φρέσκο, ανιδιοτελές και ειλικρινές επί σκηνής. Στο γλυκόπικρο «Honeymoon» γελάς πολύ, αλλά και τραντάζεσαι από τις ύπουλες δαγκωματιές του.

Ο δαιμόνιος Χρήστος Καρασαββίδης και οι υπέροχες Σελήνα Διαμαντοπούλου, Ιζαμπέλα Μπαλτσαβιά και Δώρα Παρδάλη κάνουν αυτό που οφείλει να κάνει κάθε ηθοποιός: Δεν φοβούνται να εκτεθούν, να τσαλακωθούν, να φτάσουν στα όριά τους, να κλάψουν επειδή τους βγαίνει και όχι επειδή πρέπει, και να σε κάνουν να γελάσεις –δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που γέλασα τόσο αυθόρμητα στο θέατρο. Μιλήσαμε με τον Χρήστο Καρασαββίδη για την παράσταση, τις δυσκολίες του έρωτα και τις ακόμη μεγαλύτερες δυσκολίες του θεάτρου.

Πόση πρόκληση να περιμένουμε από το «Honeymoon»;
«Εξαρτάται από το τι θεωρείται πρόκληση πλέον στην τέχνη. Αν εννοείς αν θα βγούμε ολόγυμνοι στη σκηνή και θα χτυπιόμαστε, θα βρίζουμε, θα κάνουμε σεξ ενώ στην άλλη άκρη της σκηνής θα περνάει μια κότα μονολογώντας προσευχές, όχι δεν θα το κάνουμε. Τουλάχιστον όχι στο «Honeymoon». Μια τέτοιου είδους οπτική αφενός είναι αστείο πλέον να αποκαλείται πρόκληση, αφετέρου το θεωρούμε εξαιρετικά εύκολο ως ομάδα. Αυτό που αποτελεί πρόκληση για εμάς είναι ηθοποιοί και θεατές να έρθουν αντιμέτωποι με την αλήθεια. Τη δική μας. Και κυρίως τη δική τους. Αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, και πάντα ήταν η υπέρτατη πρόκληση στο θέατρο».


Πώς θα παρομοίαζες την πρώτη φορά που ετοιμάζεσαι να βγεις επί σκηνής με κάτι τόσο δικό σου;
«Με την πρώτη φορά που βγαίνεις ραντεβού. Με την πρώτη φορά που κάνεις σεξ. Με την πρώτη φορά που φιλάς τα κόκκινα χείλη της κοπέλας. Με τη δεύτερη φορά που πας στο γήπεδο Καραϊσκάκη –την πρώτη φορά που πήγα, θυμάμαι, είχαμε παραδόξως χάσει».
Κάποια ΡαΚούν, ως απόφοιτοι του Θεάτρου Τέχνης, είχατε πάρει μέρος και στον πολυσυζητημένο «Ματωμένο γάμο» στο Φεστιβάλ Αθηνών, σε σκηνοθεσία Λένας Κιτσοπούλου. Τι σας άφησε ένα τέτοιο βάπτισμα του πυρός με θεατές να φεύγουν στην υπόκλιση ή να δυσανασχετούν;
«Οταν το καλοκαίρι η Λένα Κιτσοπούλου πήρε εμένα και τη Σελήνα Διαμαντοπούλου, που μόλις είχαμε τελειώσει τη δραματική σχολή, να συμμετάσχουμε στον «Ματωμένο γάμο», το θεώρησα εξαιρετικά τιμητικό. Η Λένα είναι από τους πιο ταλαντούχους και αυθεντικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει και συνεργαστεί, και ήταν μια εξαιρετική εμπειρία η διαδικασία των προβών. Παίξαμε συνολικά πέντε παραστάσεις, δύο τον Ιούλιο και τρεις τον Σεπτέμβριο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, οι οποίες ήταν όλες sold out. Το να παίζεις μπροστά σε 500 θεατές κάθε φορά, είναι ένα βίωμα που δύσκολα το ξεχνάς. Μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι θεατές έφυγαν ή αποδοκίμαζαν, αλλά μπορώ με βεβαιότητα να συμφωνήσω και με τη μεγάλη πλειοψηφία που βρήκε την παράσταση θαυμάσια. Δεν έχει σημασία να κάνεις παράσταση που όλοι θα την επιδοκιμάζουν ή όλοι θα απογοητεύονται. Τουλάχιστον να προτείνεις κάτι αυθεντικό και με όραμα. Και νομίζω πως στη Λένα μπορούν όλοι να το πιστώσουν αυτό».


Η παράσταση ασχολείται με τις αδιέξοδες σχέσεις, τις πολλαπλές επιλογές συντρόφων που έχουμε και τελικά δεν καταλήγουμε σε κανέναν. Γιατί οι ερωτικές σχέσεις ήταν, είναι και θα είναι τόσο δυσεπίλυτο θέμα;
«Στο «Honeymoon» που φτιάξαμε ως ομάδα ΡαΚούν, ο Χρήστος, δηλαδή εγώ, είναι αναγκασμένος να χωρίσει τις τρεις ερωμένες του, τις υπέροχες Ιζαμπέλα (Μπαλτσαβιά), Σελήνα (Διαμαντοπούλου) και Δώρα (Παρδάλη). Προσπαθήσαμε οι ηθοποιοί κάτω από την καθοδήγηση του Γιάννη Κόκα να παρουσιάσουμε την ιστορία ως συνεκδοχή της κάθε ερωτικής σχέσης. Είτε εκείνης που βασίζεται στην κοροϊδία και στην υποτίμηση είτε εκείνης που στηρίζεται στην αγάπη και στην ανιδιοτέλεια. Οι ερωτικές σχέσεις ήταν ανέκαθεν ένα δυσεπίλυτο θέμα γιατί οι άνθρωποι ήταν ανέκαθεν το πλέον δυσπρόσιτο μυστήριο. Και γιατί πέρα και πάνω απ’ όλα έχουμε μάθει να λύνουμε τα προβλήματα με τη λογική. Και οι μεγάλοι έρωτες ευτυχώς ποτέ δεν πίστεψαν στη λογική. Γι’ αυτό όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσοι άνθρωποι κι αν γεννηθούν κι αν πεθάνουν, η πιο σωστή και ολοκληρωμένη απάντηση στην ερώτηση «Γιατί;» θα είναι πάντα το απροσδιόριστο «Ετσι»».


Σε αγχώνει το μέλλον σε μια θεατρική πραγματικότητα με στρατιές ηθοποιών που αποφοιτούν κάθε χρόνο; Τι λες στον εαυτό σου για να τα καταφέρει;
«Στην αρχή με άγχωνε το γεγονός πως τόσοι νέοι ηθοποιοί κάθε χρόνο θα παλεύουν για 50 ρόλους. Αλλά νομίζω πως έχω βρει τον τρόπο να παραμένω χαλαρός και σίγουρος. Κάθομαι μπροστά στον καθρέφτη και μονολογώ με τις ώρες «Εσύ, αγόρι μου, είσαι ο καλύτερος, εσύ, εσύ, εσύ! Ολοι οι άλλοι είναι πιο κάτω. Μόνο εσύ ξέρεις να παίζεις!» κοιτάζοντάς με με ύφος, ώσπου ηρεμώ».


Από την πείρα σου ως τώρα τι σε ενοχλεί στο θέατρο;
«Νομίζω πως το βασικό πρόβλημα είναι η απαξίωση του ηθοποιού. Οταν ο ηθοποιός στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως χομπίστας, όταν κάνει δύο και τρεις μήνες πρόβες απλήρωτος, όταν ο μισθός δεν φτάνει ούτε για τσιγάρα κι αναγκάζεται να κάνει άλλες τρεις δουλειές για να μπορεί να πληρώσει το νοίκι του σπιτιού, όταν στον χώρο κινούνται άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με το θέατρο, όταν σε μια παράσταση ο ηθοποιός θα πρέπει να ασχοληθεί και με το να κόβει ξύλα για τα σκηνικά της παράστασης, όταν για να πληρωθεί τα χρήματα που δικαιούται θα πρέπει να απειλήσει θεούς και δαίμονες και όταν στην τελική δεν έχουμε μάθει να διαβάζουμε σωστά ένα κείμενο, δεν νομίζω πως δικαιούμαστε να κρίνουμε ούτε τους ηθοποιούς ούτε τους ανθρώπους που πραγματικά ενδιαφέρονται να προσφέρουν στο θέατρο».
Αν σου ζητούσα να μιλήσεις για το «Honeymoon» με έναν (δικό σου) στίχο, τι θα έλεγες;
«Ησουν δώρο αλλά με κόπο, το σπασμένο μου μπισκότο».

πότε & πού:
BIOS basement
Διάρκεια παραστάσεων: 9-26 Οκτωβρίου 2014.
Παραστάσεις: Πέμπτη – Κυριακή. Εναρξη: 20.30.
Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ (ενιαίο)

HeliosPlus