Αποστολή

Ο Αλ Πατσίνο είναι αναμφισβήτητα ο μεγάλος αστέρας του εφετινού φεστιβάλ Βενετίας κατι που φάνηκε το Σάββατο το μεσημέρι όταν έκανε την εμφάνισή του στο Λίντο προκαλώντας ενθουσιασμό και ασυγκράτητα χειροκροτήματα. Ο 74 χρονος ηθοποιός εμφανίζεται σε δυο ταινίες στις οποίες υποδύεται μοναχικούς ανθρώπους, αντιμέτωπους με μεγάλα προβλήματα. Ο εαυτός τους, το μεγαλύτερο.

Στην «Ταπείνωση» («The humbling») του Μπάρι Λέβινσον, που στηρίζεται στο μυθιστορημα του Φίλιπ Ροθ (εκδόσεις ΠΟΛΙΣ), ο Πατσίνο υποδύεται έναν γερασμένο ηθοποιό του θεάτρου ο οποίος νιώθει ότι έχει χάσει τον παλιό, καλό ευατό του. Υστερα από μια γελοία απόπειρα αυτοκτονίας (πηδά από το πάλκο του θεάτρου προς το κοινό), αποφασίζει να αποτραβηχτεί στην εξοχή για να ηρεμήσει αλλά και εκεί τα προβλήματά του δεν μειώνονται. Η συνάντησή του με την λεσβία κόρη μιας παλιάς φίλης, επίσης ηθοποιού, καταλήγει στο κρεββάτι αλλά η σχέση που θα αναπτυχθεί ,αγγίζει τα όρια της παράνοιας.

Η αγωνία του ηλικιωμένου άντρα είναι πολλαπλής φύσης. Δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο, νιώθει άδειος και ανόρεχτος ως ηθοποιός και δεν μπορεί να σταθεί σεξουαλικά. Η ταινία είναι βυθισμένη στην κατάθλιψη αλλά με έναν αέρα χιούμορ που την κάνει εύπεπτη. «Μπορεί να είμαι καταθιλιπτικός αλλά το ευτύχημα είναι ότι δεν το ξέρω» απάντησε χαριτωμένα σε σχετική ερώτηση ο Αλ Πατσίνο μιλώντας στους δημοσιογράφους για την «Ταπείνωση». «Τι συμβαίνει άραγε όταν είναι κανείς κατθλιπτικός; Η ζωή δεν είναι από μόνη της μια κατάθλιψη;»

Ενα από τα σημεία που ενδιέφεραν τον Πατσίνο σε αυτή την ταινία πολύ ήταν η σχέση του ηθοποιού με το θέατρο διότι ο ήρωάς του νιώθει επίσης ανήμπορος να αποδώσει με τον ίδιο τρόπο που μπορούσε παλαιότερα. «Οι ηθοποιοί του θεάτρου έχουν ένα θέμα με την μνημη αλλά και την επανάληψη» είπε ο Πατσίνο. «Πως μπορεί να νιώθει ένας ηθοποιός αναγκασμένος να παίξει Σαίπηρ τρεις φορές την ημέρα; Για τον πολύ κόσμο ο ηθοποιός είναι ένα λαμπερό επάγγελμα. Ομως από την πλευρά του ηθοποιού το μόνο που πραγματικά αξίζει σε αυτό το επάγγελμα είναι οι ρόλοι που θέλει να παίξει. Και όταν νιώθει ότι δεν μπορεί να παίξει αυτούς τους ρόλους, το συνάισθημα μπορεί να είναι πολύ δυσάρεστο.»

Η «Ταπείνωση»,πάντως, το 30ό μυθιστόρημα του Ροθ που εκδόθηκε στην Αμερική το 2009 δέχθηκε πολύ σκληρές κριτικές από μεγάλο μέρος του βρετανικού και τού αμερικανικού Τύπου. Επισημάνθηκε μάλιστα ότι ο Ροθ θα έπρεπε να σταματήσει να γράφει καταναγκαστικά παρά μονάχα αν έχει κάτι πραγματικά καλό.

Η δεύτερη ταινία του Αλ Πατσίνο είναι το μάλλον κατώτερο της «Ταπείνωσης» αλλά εξίσου ενδιαφέρον «Manglehorn» του Ντέιβιντ Γκρόντον Γκριν όπου ο ηθοποιός υποδύεται τον ήρωα του τίτλου. Ο Μανγκλχορν είναι ένας μοναχικός κλειδαράς του Τέξας, με μυστηριώδες παρελθόν και επίσης σοβαρό πρόβλημα επικοινωνίας με τον κόσμο., ακόμα και με τον ίδιο του τον γιό. Η γάτα του η Φάνι, είναι τελικά ο μόνος ζωντανός οργανισμός με τον οποίο ο Μάνγκλχορν μπορεί να έρθει σε επαφή γι’ αυτό άλλωστε και σπαταλά όλες τις οικονομίες του για μια δύσκολη χειρουργική επέμβασή της. Σιγα –σιγά όμως και ενώ η ταινία προχωρά, ο άνθρωπος αυτός θα μπορέσει να βγει από το κάδρο και να αποκτήσει συνείδηση.

«Με ταινίες του όπως “Το σκιάχτρο” και ο “Πανικός στο Νιντλ Παρκ”, ο Αλ Πατσίνο είναι ένας ηθοποιός που έχει επηρεάσει πολύ το βλέμμα μου στον κινηματογράφο» είπε ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν που πέρσι, τέτοια εποχή διαγωνιζόταν και πάλι στη Μόστρα με την ταινία «Τζο». «Στην πρώτη συνάντησή μας το μόνο που του είπα είναι ότι θέλω να κάνω μια ταινία μαζί σου. Και εκείνος είπε “μ’ αρέσε!» Και την γυρίσαμε.»