Αργύρης Πανταζάρας: Ονειρεύομαι ένα θέατρο δολοφόνων

«Εχω ξαναπάει στην Επίδαυρο με τον «Ηρακλή Μαινόμενο» που σκηνοθέτησε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός. Ηταν η πρώτη μου επαφή και ήμουν τυχερός γιατί βρέθηκα με τον κατάλληλο άνθρωπο».

«Είναι το κάλεσμα του Θεού, του θεϊκού. Είναι η λατρεία ενός ξένου θεού –και τι είναι αυτό το ξένο. Παράλληλα βλέπω και την πολιτική διάσταση του έργου, κυρίως για την εποχή που γράφτηκε. Τι σήμαινε να γράψεις για την ελευθερία των γυναικών και την έμφυτη δύναμή τους. Εχει ενδιαφέρον η ματιά της Μπρούσκου».

«Δεν θα με ενδιέφερε η αναβίωση του αρχαίου δράματος αλλά η ανακάλυψή του, γιατί έτσι με βρίσκω πιο κοντά σε αυτόν που το ανέβασε για πρώτη φορά. Αισθάνομαι ότι με πιο ανήσυχες και γεμάτες αμφιβολίες προσεγγίσεις θα έρθει και η ανάφλεξη αυτών των εύφλεκτων ποιητικών κειμένων. Δεν πιστεύω ότι μια φόρμα κουμπώνει σε όλα τα έργα. Ο καλλιτέχνης οφείλει να αναγνωρίσει ποιο είναι το είδος που ζητά κάθε έργο».

«Αισθάνομαι ότι το έργο μάς περιμένει εκεί. Εχω μια αίσθηση από την προηγούμενη φορά ότι είναι ένα πολύ φιλικό θέατρο. Οσοι το αντιμετωπίσουν ως κάτι τρομακτικό, θα χάσουν τη μάχη. Οποιος το δει ως ένα μέρος όπου συντελούνται δράματα εδώ και αιώνες μπορεί να το απολαύσει. Δεν είναι το θέατρο απαιτητικό, είναι το κοινό που έρχεται».

«Ναι, πιστεύω πως είναι απαιτητικό. ‘Η έτσι θέλω να πιστεύω για τους θεατές που έρχονται να μας δουν. Οπως θέλω να κερδίζει όλο και περισσότερο κοινό το θέατρο, κι όχι μόνον τους διαβασμένους –που είναι πιο δύσπιστοι. Ο πιο απλός και αθώος θεατής αφήνεται».

«Η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι πολύ ενεργός με τον ρόλο του Αγγελου και τη συμμετοχή μου στον Χορό ώστε να έχω την αίσθηση ότι κάνω και τον Πενθέα και την Αγαύη… Κάθε φορά, ανάλογα με ό,τι μου δίνεται, νιώθω ότι καλύπτω όλο το έργο. Και δεν αφήνω τη σκέψη μου να πηγαίνει αλλού… Θα μου έτρωγε χρόνο από την ουσία. Τα πράγματα είναι εκεί και μας περιμένουν».

«Καλλιτεχνικά πάντα ζωγράφιζα. Είχα μια αίσθηση του χώρου. Είχα φαντασία. Αργότερα κατάλαβα ότι στο θέατρο μπορώ να παντρέψω όλες τις μορφές της τέχνης. Οντας ένας κλόουν, ο οποίος γράφει το κείμενό του, το σκηνοθετεί, βρίσκει τα ρούχα και τον χώρο του, κατάλαβα ότι το θέατρο μπορεί να τα αγκαλιάσει όλα».

«Ο πατέρας μου είναι μηχανολόγος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Βόλου. Η μητέρα μου αρχιτέκτων. Η αδελφή μου στράφηκε πρώτη στο θέατρο και μου χάρισε τη δυνατότητα να κινούμαι ανάμεσα στη σκηνή και το παρασκήνιο. Ο άλλος μου αδελφός είναι φωτογράφος. Νομίζω ότι οι γονείς μου καλλιτέχνες θα ήθελαν να είναι… Το περιβάλλον που μεγαλώσαμε είχε πολλά στοιχεία τέχνης και προφανώς μας επηρέασε».

«Μου άρεσε η σκηνοθεσία –θεωρούσα την υποκριτική κάτι πιο δύσκολο γιατί είσαι εκτεθειμένος. Δεν ήμουν σίγουρος για τη δουλειά που θα ακολουθούσα –αν έκανα κάτι άλλο θα είχε σχέση με το σχέδιο. Οταν ήμασταν παιδιά ζωγραφίζαμε όλοι μαζί. Με την καλή έννοια, είναι σαν να με κυνηγάει όλο αυτό με το οποίο μεγάλωσα. Σαν να μην έχω αφήσει τον κόσμο της φαντασίας από τότε που την ανακάλυψα –ούτε αυτές τις εικόνες που βλέπω με ανοιχτά τα μάτια. Για να ενταχθείς όμως στην κοινωνία πρέπει να στερηθείς λίγο τη φαντασία σου».

«Η πρώτη αξία για μένα ήταν και είναι να βρω τον άνθρωπο πίσω από την τέχνη, για να συντελέσουμε μαζί ένα «έγκλημα», να κάνουμε καλύτερα τη συνωμοσία. Ονειρεύομαι ένα θέατρο δολοφόνων, ένα θέατρο με δολοφονικό πάθος που σκοτώνει τα θύματά του σε μια σελίδα χαρτί… Και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε με την ομάδα μας, τους Kursk».

«Πιστεύω στην προσωπική εκτίμηση που έρχεται μέσα από την καλλιτεχνική ανησυχία. Κάθε φορά πολεμάω μέσα μου το ατομικό για να ενταχθώ σε ένα σύνολο, χωρίς όμως να κόψω από τον εαυτό μου. Μοιράζομαι ό,τι περίσσιο έχω. Και είμαι πιστός, είτε χάσουμε είτε νικήσουμε».

«Είναι ένα εσωτερικό μήνυμα, μια εσωτερική πληροφορία, η οποία μπορεί να σε κάνει να δεις κάποια πράγματα πιο καθαρά. Αν κάτσεις όμως και τα κοιτάς, δεν μπορείς να κάνεις ούτε βήμα. Δουλεύω αρκετά. Είμαι τυχερός γιατί όλα στη ζωή μου γυρίζουν γύρω από τη δουλειά μου. Εχω πια καταλάβει ότι το θέατρο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου».

«Απουσιάζουν τα σώματα των ηθοποιών από τη σκηνή. Με ενοχλεί όταν ένας ηθοποιός καλλιεργείται και ξεχνά το σώμα του. Πιστεύω στον ηθοποιό ακροβάτη, πρωταθλητή. Η συνεχόμενη άσκηση παρασύρει την πνευματική ανησυχία. Βρίσκοντας στον δρόμο μου τον Δημήτρη Παπαϊωάννου κατάλαβα τι σημαίνει η αναζήτηση της ύπαρξης πάνω στη σκηνή».

«Από μικρός αναζητούσα τα όρια του σώματός μου. Εκανα ακραία σπορ στο βουνό, στη θάλασσα, στο τσιμέντο. Μου δίνουν χαρά το σκαρφάλωμα αλλά και η πτώση. Με ενδιαφέρει να περπατώ δίπλα στα άκρα. Οχι να τα φτάνω. Με ενδιαφέρει η πορεία προς τα άκρα. Αλλωστε θεωρώ ότι τα άκρα συνορεύουν με την ηλιθιότητα».

«Δεν πιστεύω ότι κάποιος μας εμποδίζει, ότι εμποδίζει τους νέους. Είμαστε από μόνοι μας ακίνητοι».

«Εχει πέσει μια ομίχλη, ένα νεφέλωμα και ο καθένας μας έχει χάσει πλέον τον προσανατολισμό του. Αυτό έχει δημιουργήσει μια ακινησία και μια πνευματική ακινησία. Μου λείπει η φωτεινή πλευρά της τέχνης –σαν να δείχνουμε κάθε φορά το σάπιο. Οχι, δεν αισθάνομαι αδικημένος ως γενιά. Χαίρομαι όμως που τέλειωσε το παραμύθι με το οποίο ζούσαν τόσα χρόνια οι γονείς μας. Τώρα ήρθε το reset και πιστεύω ότι το πρόβλημά σου θα γίνει και δικό μου».