Με επιτυχία ολοκληρώθηκε πριν από μερικές μέρες το 16ο Φεστιβάλ Νιτρικής Κυτταρίνης της Ταινιοθήκης Βελιγραδίου (Jugoslovenska Kinoteka), στο πλαίσιο του οποίου προβλήθηκαν 60 περίπου ταινίες από 28 κινηματογραφικά αρχεία με κεντρικό άξονα την εκατοστή επέτειος από την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Προβλήθηκε σπάνιο κινηματογραφικό υλικό από κινηματογραφικά αρχεία ανά τον κόσμο, ενώ πραγματοποιήθηκε και η πρεμιέρα της 5ωρης τηλεοπτικής σειράς, γαλλικής παραγωγής Apocalipse: World War One, η οποία μέχρι στιγμής έχει μεταδοθεί μόνο σε γαλλικά τηλεοπτικά δίκτυα και για την οποία χρησιμοποιήθηκε αρχειακό υλικό από την Ταινιοθήκη του Βελιγραδίου.
Ανάμεσα στις ταινίες που εντυπωσίασαν όμως ήταν και το «Πικρό ψωμί» του Γρηγόρη Γρηγορίου που αποτέλεσε και τη συμμετοχή της Ταινιοθήκης της Ελλάδος στη φετινή διοργάνωση. Η ταινία προβλήθηκε σε κόπια 35mm από τη συλλογή της Ταινιοθήκης. Παραγωγής 1951, η ταινία «Πικρό ψωμί» παρακολουθεί την προσπάθεια ενός φτωχού οικοδόμου (Παντελής Ζερβός) να μεγαλώσει τα τρία παιδιά του με τη βοήθεια της γυναίκας του (Ελένη Ζαφειρίου). Όταν θα σκοτωθεί σε εργατικό ατύχημα, ο μεγαλύτερος γιος του θα αναλάβει να θρέψει την οικογένεια, αντιμετωπίζοντας όλες τις δυσκολίες. Ο άλλος γιος, όντας ανάπηρος, δεν αντέχει το βάρος που δίνει στους δικούς του και αυτοκτονεί. Η μητέρα, η οποία υποφέρει από αρθρίτιδα, βλέπει τα χέρια της να αχρηστεύονται. Ο μικρότερος γιος εγκαταλείπει το σχολείο και ρίχνεται με τη σειρά του στη βιοπάλη.
Ο Γρηγορίου στην τρίτη κινηματογραφική απόπειρά ταυ (προηγούνται οι ταινίες «Κόκκινος Βράχος» και «Θύελλα στο Φάρο») συνεργάστηκε με τον Ντίνο Κατσουρίδη (βοηθός σκηνοθέτη), την Ίντα Χριστινάκη (σενάριο και ερμηνεία) σε μια ταινία που έμελλε να γίνει σταθμός στον ελληνικό κινηματογράφο,. Περιγράφει τα μεταπολεμικά αδιέξοδα στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και καταγράφει με τρόπο ρεαλιστικό τα συντρίμμια της κατοχής στην Ελλάδα.
Αν και το «Πικρό ψωμί» έχει συχνά χαρακτηρισθεί ως η πρώτη νεορεαλιστική ταινία του ελληνικού κινηματογράφου, ο ίδιος ο Γρηγορίου δεν υιοθέτησε την άποψη. «Αν ο χαρακτηρισμός ενός έργου τέχνης γίνεται από ειδικούς μικροβιολόγους που είναι εντεταλμένοι να καταγράφουν στα κιτάπια τους τις ταινίες και να τους κολλάνε ετικέτες, τότε φυσικά το Πικρό ψωμί ανήκει στην κατηγορία του νεορεαλισμού και θα ήμουν ο τελευταίος που θα αρνιόταν έναν τέτοιο χαρακτηρισμό. Αν, όμως, ένα κινηματογραφικό έργο, καθορίζεται κυρίως από την πρόθεση που έχει εκείνος που το φτιάχνει, τότε οπωσδήποτε το Πικρό ψωμί δεν είναι ταινία νεορεαλιστική, γιατί όταν το γύριζα μόνο τον ιταλικό νεορεαλισμό δεν είχα πρότυπο. Έχω πει και αλλού πως τόσο η νοοτροπία όσο και η αισθητική μου ταίριαζαν περισσότερο με το γαλλικό κινηματογράφο του μεσοπολέμου και ιδιαίτερα με τις ταινίες του Ρενουάρ και του Καρνέ, και οι δικές τους εικόνες λειτουργούσαν υποσυνείδητα σε όλο το γύρισμα της ταινίας.»
